Βρίσκεις τη λύση όταν βγαίνεις έξω απ’ το πρόβλημα

Από προβλήματα και προβληματισμούς άλλο τίποτα! Αν κάτι καθιστά ρουτινιασμένη την καθημερινότητά μας, έχοντας αποκτήσει βασική θέση στο πρόγραμμά μας είναι σίγουρα τα διλήμματα και τα αδιέξοδα. Άλλωστε, μια ζωή χωρίς λίγες ή πολλές δόσεις μπερδεμάτων θα ήταν πολύ εύκολη για όλους μας και το εύκολο δεν έχει κάποια ιδιαίτερη ουσία, δε σε βοηθάει δηλαδή να συνεχίζεις με την αδρεναλίνη στα ύψη, αλλά να προχωράς σιγά με την ασφάλεια της σιγουριάς. Κι αυτή από ένα σημείο κι έπειτα καθίσταται βαρετή, το έχουμε μάθει και μέσα απ’ τις ερωτικές ανθρώπινες σχέσεις.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που όταν ξυπνάνε το πρωί έχουν αντικαταστήσει την καλημέρα με τη φράση «Άντε να δούμε τι θα γίνει και σήμερα». Με δύο λέξεις θα το χαρακτηρίζαμε μίζερο και απαισιόδοξο, μα η αλήθεια είναι πως ό,τι μας ταλαιπωρεί μας καταβάλλει. Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάθε είδους πρόβλημα, είτε αυτό είναι αισθηματικό, οικογενειακό ή επαγγελματικό, λίγο-πολύ εξασθενίζει το κουράγιο μας και την υπομονή μας. Κάπως έτσι πάει, ωστόσο οφείλουμε να ‘μαστε σε κάθε αρένα νικητές ή τουλάχιστον να προσπαθούμε να γίνουμε.

Αν εξετάσουμε το θέμα ειδικά και γενικά θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι τη λύση στο πρόβλημα τη βρίσκουμε μόνο όταν το αντιμετωπίζουμε σαν τρίτοι. Είναι σαν μια ψυχολογική και κατευθυντήρια μέθοδος η οποία βοηθάει να μπει η αταξία του μυαλού μας σε τάξη -κι αυτό είναι το ζητούμενο. Σε κατάσταση τσίτας και πανικού, με τα νεύρα να φτάνουν στο άπιαστο, κανείς δεν κατάφερε να βάλει τα πράγματα κάτω για να αξιολογήσει τι έχει συμβεί, γιατί και πώς. Άρα, πιάνεις στα χέρια σου τη φίλη σου την ψυχραιμία και σκέφτεσαι σαν ένα άτομο που δεν έχει απολύτως καμία ανάμειξη με την υπόθεση. Κάτι σαν το “think outside the box”, που παπαγαλίζουμε οι περισσότεροι αλλά ελάχιστοι εφαρμόζουμε.

Το να αντιμετωπίζουμε τις δύσκολες φάσεις της ζωής μας σαν τρίτα άτομα θα μας σώσει από παρορμητικές κινήσεις και βιαστικά συμπεράσματα. Δεν είναι δα τόσο περίεργο να ρωτάμε τον εαυτό μας τι θα πρότεινε σε κάποιον άλλον αν του συνέβαινε αυτό που τώρα έτυχε στη δίκη μας προσωπική ζωή. Έχουμε φίλους κι οικογένεια να καλμάρουν τα ντεσιμπέλ του άγχους μας κι οι συμβουλές τους πάντοτε καθαρίζουν λίγο απ’ το χάος του μυαλού μας, τις αποφάσεις όμως πρέπει να τις πάρουμε εμείς. Είναι, εξάλλου, κι όλες οι λεπτομέρειες κάποιων καταστάσεων που πολλές φορές δε γίνονται κατανοητές σ’ όσους δεν τις έχουν βιώσει, οπότε εκεί θα χρειαστεί να το δουλέψουμε μόνοι μας.

Κι όταν αυτά τα προβλήματα περάσουν και μαζί τους περάσει κι ο καιρός, στη συνέχεια θα έρθουν κι άλλα πιο απλά ή πιο δύσκολα, γιατί καλώς ή κακώς η ζωή δε μας χρωστάει κανένα παραμύθι γεμάτο ευχάριστες και μελωμένες σελίδες. Ίσως και να ισχύει ότι η λύπη μας στιγματίζει περισσότερο απ’ τη χαρά κι αυτό είναι που μας κρατάει πίσω άπραγους με πολλές απορίες. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι λάθος να περιμένουνε έναν από μηχανής θεό να βάλει τα μέσα του και να λύσει μαγικά τους δικούς μας προβληματισμούς.

Όπως πολλά άλλα, έτσι κι αυτό είναι στο χέρι μας. Αν μας προσφέρουν δύο τακτικές, όπου η μία μας λέει «τα βάφετε όλα μαύρα, πέφτετε σε κατάθλιψη έως ότου να περάσει το πρόβλημα ή ειλικρινέστερα θάβοντάς το και μένοντας  στην ουσία του μονίμως άλυτο» κι η άλλη μας λέει «βάλτε μπρος τις ταχύτητες του μυαλού σας, σκεφτείτε, αναρωτηθείτε, αναλάβετε την ευθύνη και δημιουργείστε την εξέλιξη που επιθυμείτε, με τη θετική συνέπεια ενός λυμένου προβλήματος», ποια θα διαλέγαμε; Όλοι προτιμάμε την τακτική νούμερο δύο, όμως πολλές –ανόητες κυριολεκτικά– φορές επαναπαυόμαστε στην τακτική νούμερο ένα. Μήπως τελικά τα θέλουμε και τα παθαίνουμε;

Διανύουμε συνεχώς περίεργες περιόδους, έχουμε βαλθεί θέλοντας και μη να αδικούμαστε και να αδικούμε. Όταν χρειαστεί να βρούμε, λοιπόν, το δίκιο μας, από επιχειρήματα και δικαιολογίες είμαστε φουλαρισμένοι. Αντίστοιχα, δεν πρέπει να υπερτερούμε σε πλήθος απόψεων και σκέψεων όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με προβλήματα; Εκεί δεν ψάχνουμε να βρούμε ένα δίκιο;

Οι λύσεις δεν αγοράζονται, δε βρίσκονται σε κουτιά εκπλήξεων. Μια μίνι συζήτηση με τον εαυτό μας, μακριά από συναισθηματισμούς, αποστασιοποιημένοι όσοι περισσότερο μπορούμε απ’ την ίδια την κατάσταση και το στρες που μας δημιουργεί, με καθαρό μυαλό κι αποφασιστική διάθεση, και θα τη βρούμε λύση. Όταν σταματήσουμε να την πιέζουμε σαν αγγαρεία, θα τη βρούμε -ή θα μας βρει!

Τα προβλήματα δεν έρχονται για να κατεβάσουν την αυλαία και να ρίξουν τίτλους τέλους. Είναι πραγματικές καταστάσεις, που συνήθως τις καλέσαμε εμείς ή έστω επιτρέψαμε οι ίδιοι την εισβολή στη ζωή μας, άρα μπορούμε επίσης να τους δείξουμε την έξοδο. Πολλές φορές το αληθινό πονάει και τρομάζει, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν μπορείς ή ότι δεν πρέπει να συμφιλιωθείς μαζί του. Μπορείς να διαχειριστείς τα πάντα, μην το ξεχνάς!