Μάσκες, οι άνθρωποι από Αισχύλο μέχρι Βανδή τις χρησιμοποιούν ανελλιπώς. Άλλοι με μεγαλύτερη κι άλλοι με μικρότερη επιτυχία. Τις φοράνε οι άνθρωποι γιατί φοβούνται τους άλλους. Τι θα πουν. Πώς θα τους κρίνουν. Αν θα τους δεχτούν. Μόνο έναν δεν υπολογίζουν. Τον εαυτό τους και τον Θεό.
Δεν ασχολούνται οι άνθρωποι με το «είναι» πλέον. Δεν τους αφορά καθόλου. Το φαίνεσθαι τους ενδιαφέρει. Κι όσο πιο φανταχτερό, πλούσιο, καμουφλαρισμένο είναι, τόσο πιο πιστευτό τείνει να γίνεται στους γύρω. Όπως υπουργοί, βουλευτές , ιερείς και φαρισαίοι κι όποιος άλλος επιλέγει αυτόν το δρόμο. Τον κενό και τον άδειο εσωτερικά.
Σαλτιμπάγκοι της δεκάρας που έτυχε να βρίσκονται την κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο μέρος. Κούφιοι από μέσα τελείως. Δαίμονες κουστουμαρισμένοι. Με χιλιάδες οπαδούς και παρατρεχάμενους.
Άρα αυτοί κερδισμένοι, προσωρινά γιατί ξέρουν πόσο άδειοι είναι, όπως κι ο καθένας που προσποιείται. Δεν το ξέρουν, όμως, πως η φτήνια κ η υποκρισία ένα τίμημα έχουν. Κατακάθονται ατέρμονα στην ψυχή, όπως το γράσο στη μηχανή κι όσο κι αν τρίψεις δε φεύγει. Αφήνει ανεξίτηλο σημάδι. Έτσι για να τους θυμίζει ότι υπήρξαν κάλπικοι.
Οι αμαρτίες είναι για να γίνονται και να εξομολογούνται. Αλλιώς αν δεν έχουν τα κότσια οι άνθρωποι, να μην τις κάνουν. Όταν δεν έχεις μυστική ζωή δεν είσαι δέσμιος κανενός. Είσαι κύριος του εαυτού σου.
Καλύτερα αυτά που δεν αντέχεις να εξομολογηθείς, να μην τα πράττεις γιατί μάλλον δεν αντέχεις. Γιατί δεν είσαι σίγουρος γι’ αυτά. Ντρέπεσαι, μετανιώνεις και δε θα ήθελες να τα θυμάσαι.
Οι αμαρτίες είναι γοητευτικές και πάντα πιο δελεαστικές από τις «σωστές» πράξεις. Αλλά πληρώνονται ακριβά και με τόκο. Αυτό σε απασχολεί όμως μόνο για την κατακραυγή ή την αποδοχή των γύρω. Όχι για να είσαι εσύ ειλικρινής με ‘σένα, σωστός απέναντι στον εαυτό σου;
Τι ήθη και τι καιροί είναι αυτοί που μας εχουν πλέον καταντήσει έτσι. Να κρυβόμαστε, να φτιασιδωνόμαστε για να αρέσουμε στους γύρω. Και μέσα μας να κρύβουμε κάθε αδυναμία, κάθε παρασπονδία, κάθε πειρασμό που υποκύψαμε. Φτάνει να το κρατάμε καλά κρυμμένο για να μην το ανακαλύψουν οι άλλοι.
Προτιμάς δηλαδή, βρε άνθρωπε, ζωή κλεμμένη και μισή; Στους ανθρώπους Άγιος και στο Θεό αμαρτωλός. Κανείς δεν κλέβει τίποτα, όλα είναι δανεικά. Κι όλα αποκαλύπτονται. Αλλά τι πιο απελευθερωτικό από το να αποκαλύπτεις και να είσαι περήφανος για τις επιλογές σου όποιες κι αν είναι.
Καλό ή χείριστο το θέμα είναι να έχεις το τσαγανό να υπερασπιστείς αυτό που είσαι. Όχι να απολογηθείς αλλά ούτε και να χρειάζεται να κρύψεις. Και στην τελική καλύτερα αμαρτωλός στους ανθρώπους κι Άγιος στον Θεό παρά το ανάποδο. Στο κάτω-κάτω σε όποιους αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε.
Μόνο έτσι είσαι σίγουρος, άνθρωπε, ποιοι πραγματικά σε αγαπάνε, αλλιώς αν πλασάρεις ένα προσωπείο, δε θα ξέρεις ποτέ. Τουλάχιστον με λίγους και καλούς, παρά με πολλούς σφουγγοκωλάριους που δε σε ξέρουν κιόλας. Φρόντιζε να σε ξέρεις εσύ κι η συνείδησή σου να είναι καθαρή κι όλα τα άλλα, γράψε τα εκεί που ξέρεις. Για να είσαι καλά, στην τελική μόνο αυτό μετράει.
Επιμέλεια Κειμένου Μέλανης Ανθίμου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μέλανη Ανθίμου
