Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζει με τίποτα η Αννούλα, τι να πω κι εγώ. Πώς αμφισβητείς μια εθνική σταρ; Κι όμως δεν ξέρω γιατί, αλλά σαν την εφηβεία των -άντα ,ρε παιδί μου, δεν έχει. Τα σπάει. Ειδικά άμα έχεις και τη δουλειά που θες. Που και αυτή να μην είναι, βγάζεις το χαρτζιλίκι σου τουλάχιστον. Ενώ στην εφηβεία αναγκαζόσουν να ζητήσεις από τους γονείς σου λεφτά και άδεια για να βγεις. Μεγάλο πακέτο.
Άσε πια κι αυτή την κρίση ταυτότητας. Θεωρητικά τουλάχιστον στα τριάντα το έχεις αποσαφηνίσει, ρε αδερφέ, λογικά. Ένα «ποιος είμαι και τι ζητάω» δεν μπορεί, το χεις λύσει. Έτσι δεν είναι; Μας λέγανε δάσκαλοι, καθηγητές, γονείς ότι αυτά τα χρόνια της εφηβείας είναι τα καλύτερα της ζωής μας, τα πιο ξέγνοιαστα. Μάλλον είχαν περάσει αιώνες από τότε που τα έζησαν οι ίδιοι, για αυτό τα λέγανε αυτά τα χαριτωμένα. Δεν έχει άλλη εξήγηση.
Ωραία, για ποιο λόγο; Επειδή κάθε γεγονός που συμβαίνει, παίρνει διαστάσεις μεγατόνων και το ζεις στο έπακρο; Πώς να το πω, το κόλλημα το λες ερώτα, την αποτυχία τη μεταφράζεις σε καταστροφή κτλ. Αν το κόλλημα σε αφήσει δε, τη βγάζεις στα πατώματα για μέρες. Αν η αποτυχία σου χτυπήσει την πόρτα ακολουθούν κλάματα, οδυρμοί κανονικό δράμα, λέμε. Γιατί; Γιατί είσαι απλά στην εφηβεία, δηλαδή ορμόνες με πόδια. Αλλάζεις, προσπαθείς να προσαρμοστείς στον εαυτό σου, να καταλάβεις τι θες.
Ενώ στα 30, άμα ο έρωτας φύγει, η πόρτα είναι ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα. Όχι γιατί έγινες απαραίτητα αναίσθητος, αλλά γιατί έμαθες πλέον ότι για να φύγει δεν ήταν για ‘σένα, δεν ήταν για να μείνει. Οπότε καλύτερα που έφυγε μια ώρα αρχύτερα. Δεν είσαι σε μια στάση λεωφορείου να περιμένεις να ζήσεις. Στα τριάντα ζεις. Με δυσκολίες, δουλειά, άγχος, κούραση, αλλά ζεις ,δεν είσαι σε μεταβατικό στάδιο περιμένοντας να ζήσεις. Οι ροδόκηποι του Eliot χρειάζονται θυσίες για να κατακτηθούν. Εξάλλου ξέρεις πλέον τι θέλει η ζωή· λίγο έρωτα, λίγη αγάπη, λίγο όνειρο και λίγη πραγματικότητα. Όλα από λίγο με ποιότητα, αυτό μετράει, η ποσότητα είναι σχετική.
Να σου θυμίσω επίσης, καλό μου, γι’ αυτό είμαι εδώ, τότε που είχες περιορισμό να γυρίσεις σπίτι πριν τις δώδεκα γιατί έχεις σχολείο την επομένη. Περιορισμός, παρατήρηση και έπαιζε και καμιά τιμωρία. Δεν τα θες αυτά. Από όποια πλευρά και να το δεις, δε λέει. Δεν έβαλα και το σχολείο και τους καθηγητές. Στην εφηβεία νιώθεις πλανόδιος, στα τριάντα είσαι έμπορος. Μεγάλος έμπορος, του εαυτού σου, της δουλείας σου και του τρόπου ζωής σου.
Τώρα, όμως, που έπιασες τα τριάντα κι επειδή μάλλον κι εσύ στο 2015 ζεις και στην οικονομική κρίση και στη στέρηση ονείρων και δεν είμαι εγώ σε άλλη διάσταση, απλά σκέψου το. Καλύτερα στα τριάντα αυτό το λούκι, μπορείς να διεκδικήσεις ξανά ό,τι θες από την αρχή χωρίς ιδιαίτερους περιορισμούς. Λέω εγώ, το μόνο που μπορεί να σου λείπει είναι το πιο ευτελές, το χρήμα. Μη κολλάς, διορθώνεται. Έχεις γεμίσει, όμως, τα μπαγκάζια με εφόδια γνώσης, μάθησης, μόρφωσης και μπορείς να κινήσεις άνετα και γι’ αλλού.
Φτάνει να το θες πραγματικά. Είσαι τόσο μεγάλος που έχεις αποκτήσεις εμπειρίες, αλλά και τόσο μικρός για καινούργια αρχή σε όλα. Να αφιερώνεις ποιοτικό χρόνο σε αυτά που σε εξιτάρουνε και να ζεις για το τώρα γιατί είναι το μόνο που είναι βέβαιο. Καύσιμο σε όλα είναι η θέληση αν την έχεις τώρα μπορείς να κάνεις τα πάντα.
Είσαι –αν όλες οι διαδικασίες έγιναν σωστά κατά την ανατροφή σου– στο καλύτερο σημείο της ζωής σου, το πιο δημιουργικό. Οι καλύτερες μέρες είναι αυτές που δεν έχουν έρθει ακόμα και εσύ είσαι στην κατάλληλη ηλικία να τις ζήσεις. Χωρίς σπυράκια ακμής, μαθήματα, καθηγητές και διάφορα σούξου μούξου που χαλάνε την κατάσταση.
Είσαι στην αρχή της πορείας έχοντας ζήσει την προπόνηση των χρόνων που προηγήθηκαν και έχεις τα εφόδια για να ζήσεις. Τα τριάντα είναι δώρο στη ζωή αυτού που κοπίασε και επιμένει. Συνέχισε και ζήσε τα χωρίς φόβο, αλλά με πάθος.
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μέλανη Ανθίμου
