Όσο με πληγώνεις, τόσο με πωρώνεις. Μαζοχιστικό κι όμως πέρα για πέρα αληθινό. Σαn ζητιάνος που αναζητά απομεινάρια τροφής επιστρέφεις επανειλημμένα εκεί που όλα έχουν χαθεί. Εκεί που κάποιος με όνομα και ταυτότητα συγκεκριμένη σου στέρησε πολλά. Όχι εν βρασμώ ψυχής, προμελετημένα. Οπότε τι ζητάς εκεί που καταρρακώθηκες;
Ζητάς να μετρήσεις την καταστροφή. Ν’ αντιμετωπίσεις ξανά τον εγκέλαδο. Ν’ αναμετρηθείς μαζί του. Για να κάνεις τον απολογισμό της απώλειας και της καταστροφής. Ένας τρόπος υπάρχει, να επιστρέψεις για να κάνεις ταμείο. Συνειδητοποιείς ότι ναι, υπάρχει κι άλλο. Σ’ αγγίζει ακόμα. Μπορείς να πληγωθείς περισσότερο, δε στέρεψαν τα δάκρυα, το συναίσθημα. Έχει και πιο κάτω απ’ αυτόν τον πάτο.
Πόσοι και πόσοι άνθρωποι έχουν πέσει για χρόνια σ’ αυτόν το φαύλο κύκλο; Να επιζητούν τη χαρά εκεί ακριβώς που την έχασαν. Εκεί που τους τη στέρησαν βίαια. Χωρίς τύψεις και με πλήρη επίγνωση της πράξης. Απλά σκότωσαν χωρίς όπλο, κατευθείαν στην καρδιά.
Δεν θα βρεις στις στάχτες ζωή. Μην το παλεύεις και μην τις αναμοχλεύεις άσκοπα. Γύρισε την πλάτη μια για πάντα και φύγε οριστικά.
Στο κάτω-κάτω, ρε παιδί μου, ωραίες οι επαναλήψεις τον Αύγουστο κι εμείς αραχτοί στον καναπέ. Σε συγκεκριμένες σειρές όμως και κυρίως κωμωδίες. Το δράμα δε λέει να το ξαναζείς. Οπότε τι να κάνεις εκεί που πληγώθηκες; Ν’ ανεβάσεις τραγωδία; Ε, όχι. Το κουβαδάκι σου λοιπόν και σ’ άλλη παραλία. Με ξαπλώστρες και μπαρ για ικανοποίηση επιθυμιών.
Για τ’ αλλού να ελπίζεις. Για το καλύτερο. Το αξίζεις και θα το βρεις. Προδομένους παραδείσους μην αναπολείς, είναι κρίμα. Εξάλλου μπορεί να είναι δυνατός αυτός που ακόμα προσπαθεί, σύμφωνα με το άσμα, αλλά προσπάθησες, μάτωσες, πληγώθηκες, πικράθηκες και τώρα φτάνει.
Μην επιβάλλεις στον εαυτό σου πίστη και δέσμευση σε κάποιον που σε πρόδωσε πρώτος. Είναι άδικο και κρίμα. Απαλλάξου απ’ τα δεσμά και μη θεωρείς ότι επειδή ξέρεις το συγκεκριμένο άνθρωπο και τον αγάπησες, δέχεσαι να σε πληγώνει κι άλλο. Αντιθέτως, θα ‘πρεπε να είσαι αποφασισμένος και να φύγεις όσο πιο μακριά γίνεται.
Η ευτυχία είναι επιλογή και μπορείς να την αποκτήσεις. Η προσκόλληση σ’ ένα μέρος που σου προκαλεί δυστυχία είναι χάσιμο χρόνου και σπατάλη ζωής. Ο δολοφόνος γυρνά πάντα στον τόπο του εγκλήματος. Έτσι κι εσύ, ως άλλος δολοφόνος του εαυτού σου, γυρνάς σ’ ένα σκηνικό που μόνο φόνο θυμίζει. Για να δεις τι; Το πτώμα σου; Εκεί θα είναι. Ένα άψυχο σώμα χωρίς καρδιά, αφού έγινε σμπαράλια.
Μπορείς να πάρεις τα κομμάτια που θα βρεις στο πάτωμα προσεκτικά, να τα βάλεις σ’ ένα κουτί και να τα πάρεις μαζί σου. Θα πάρει χρόνο, ξέρεις, να τα ενώσεις και πάντα θα υπάρχει κάτι μικρό που θα θυμίζει την πληγή. Εκτός κι αν έχεις τα κότσια να τη λιώσεις όπως το γυαλί και να την ξανακάνεις απ’ την αρχή. Μόνο τότε όμως θα έχεις θεραπευτεί απ’ αυτόν τον τύραννο που λέγεται αγάπη-φυλακή.
Βρες τη δύναμη να πονέσεις εσύ τον εαυτό σου για λίγο και μην επιτρέπεις να το κάνει κάποιος άλλος για σένα. Θα είναι γερό χτύπημα η απομάκρυνση κι η ενδοσκόπηση και μπορεί να μην τα καταφέρεις ποτέ απ’ την αρχή. Θα ‘χεις όμως επουλώσει τις πληγές σου και δε θα θες να πηγαίνεις εκεί που πληγώθηκες, αναζητώντας τη χαρά. Θα τη βρεις μέσα σου και μετά και κάπου δίπλα σου. Αλλά πρώτα μέσα σου, αλλιώς πουθενά.
Επιμέλεια Κειμένου Μέλανης Ανθίμου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Μέλανη Ανθίμου
