Το λιμάνι είναι τόπος στάθμευσης πλοίων. Αναχώρηση κι αποχωρισμός ή αντάμωση για πολλούς. Τα πλοία αρμενίζουν ελεύθερα στη θάλασσα. Ζουν περιπέτειες γνωρίζουν ανθρώπους, αλλά πάντα μα πάντα γυρίζουν με συνέπεια στο λιμάνι τους.
Το λιμάνι όμως μένει ατάραχο εκεί που ήταν, είναι και θα είναι για πάντα. Ζει όταν επιστρέψουν τα πλοία, αλλιώς βιώνει την αναμονή, την προσμονή της έλευσης. Οπότε αντίστοιχα αυτός είναι κι ο ρόλος του ανθρώπου που επιλέγει καρτερικά να επιμένει και να υπομένει.
Κρατάει την παρουσία του σταθερή για όταν -κι αν- επιστρέφει ο άλλος. Αν διαλέξεις αυτόν τον ρόλο πρέπει να μπορείς να πάρεις όλο το πακετάκι. Απομάκρυνση, απόσταση κι επιβολή αναβολής της ζωής μέχρι την επόμενη επιστροφή του άλλου.
Γίνεσαι αναπόφευκτα δεδομένο. Τα δεδομένα είναι ζητούμενα μόνο από ανθρώπους ζυμωμένους απ’ τη ζωή. Οι άπειροι συνήθως δεν τα εκτιμούν και τα παραγκωνίζουν. Δεν έχει καμία σχέση η ηλικία στη ζύμωση. Οι εμπειρίες έχουν, τα βιώματα κι οι δυσκολίες. Για να μη θες μικροσκόπιο για να δεις, αλλά με την καρδιά να εκτιμάς όσα κατέχεις, όσο τα έχεις. Να μη χρειάζεται να τα χάσεις ή να απομακρύνονται για να τα εκτιμήσεις και να ασχοληθείς μαζί τους.
Γιατί ένα λιμάνι είναι σταθερό. Δίνει ασφάλεια στον ταξιδιώτη. Παρέχει ανακούφιση και ξεκούραση. Έτσι κι ο άνθρωπος-λιμάνι. Σταθερός κι υπομονετικός. Πάντα παρών και διαθέσιμος. Όμως κανένας σταθμός και κανένα λιμάνι δε μένει ανοιχτό για πάντα αν δε συντηρείται απ’ τους φιλοξενουμένους του.
Γεγονός που δεν πρέπει να το αγνοεί κανένας. Γιατί χωρίς φροντίδα ακόμα και τα κτίρια καταστρέφονται, πόσο μάλλον οι άνθρωποι. Μπορεί να μη φαίνεται, αλλά η φθορά αρχίζει εσωτερικά. Ο άλλος μπορεί να μένει εκεί σωματικά, αλλά έχει φύγει πνευματικά για αλλού.
Δεν είναι υποτιμητικό να είσαι το λιμάνι κάποιου, αν εσύ ο ίδιος το έχεις αποφασίσει και το θες. Στην πραγματικότητα τη δύναμη την κατέχει το λιμάνι κι όχι το πλοίο. Γιατί το πλοίο θα ταξιδέψει, θα περιπλανηθεί, αλλά θα επιστρέφει πάντα σε κάτι που το λιμάνι έχει ήδη κατακτήσει κι είναι δικό του, στον προορισμό του.
Κάθε πλοίο που αγκυροβολεί φοβάται ότι θα είναι η τελευταία φορά που θα ταξιδέψει και τρέμει στην ιδέα να ρίξει άγκυρα για πάντα. Όμως είναι αναπόφευκτο πως κάποια στιγμή θα το κάνει.
Αν είσαι το λιμάνι κάποιου φρόντισε να το απολαμβάνεις και να είσαι ο εαυτός σου σε όλη αυτή τη διαδικασία. Άλλωστε τα ταξίδια δε χρειάζονται πάντα μεταφορικό για να συμβούν, κάποιες φορές αρκούν δύο μυαλά για να τα πραγματοποιήσουν.
Σε τέτοιες στιγμές αναμονής ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας κι αυτό είναι το μεγαλύτερο ταξίδι κι ο πιο μακρινός προορισμός για όλους. Οπότε αν είσαι σε αναμονή για πλοίο, μη μελαγχολείς. Κάνε βουτιά στον εαυτό σου και γνωριστείτε. Εκεί θα ανακαλύψεις τι θέλεις.
Γίνε πρώτα για σένα το δικό σου λιμάνι αφού οποιοσδήποτε άλλος είναι απλά προσκεκλημένος και προσωρινός. Με αυτό τον τρόπο δε θα αναμένεις κάτι από κάποιον άλλο, θα το βρίσκεις μέσα σου. Είτε είσαι στον ρόλο του λιμανιού είτε στον ρόλο του πλοίου.
Επιμέλεια Κειμένου Μέλανης Ανθίμου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μέλανη Ανθίμου
