Είναι κι αυτοί ανάμεσά μας. Βγαίνουν απ’ τη μια σχέση και μπαίνουν στην άλλη σχεδόν αυτόματα. Και λες, καλά πώς μπορεί, ρε παιδί μου; Αλλάζει απλά το όνομα; Δεν έχει διαφορά; Πώς το κάνει να μοιάζει τόσο εύκολο;
Κι όμως είσαι ο άνθρωπος που απλώς είναι ερωτευμένος εκ πεποιθήσεως. Ερωτεύεσαι την ιδέα κι όχι το πρόσωπο. Άλλωστε για σένα αυτή έχει σημασία. Το πρόσωπο είναι απλά το όχημα για να φτάσεις στον προορισμό σου. Εσένα δε σε αφορά ποιος είναι, εσένα σε ενδιαφέρει να νιώθεις έρωτα για να αισθάνεσαι πλήρης. Γι’ αυτό το επιδιώκεις γενικά με οποιοδήποτε άτομο.
Συνήθως χαίρεσαι και με οτιδήποτε υπάρχει γύρω σου. Σέβεσαι πολύ τη φύση και τα ζώα, γι’ αυτό κι ενεργείς όπως αυτά. Εκείνα δε ζευγαρώνουν για να ικανοποιηθούν, ζευγαρώνουν για να γονιμοποιήσουν. Κι εσύ δεν ερωτεύεσαι κάποιον άνθρωπο, αλλά την ιδέα του να ερωτεύεσαι.
Με αυτό τον τρόπο είσαι ασφαλής ότι δε θα πληγωθείς αν φύγει. Δεν εξαρτάσαι από αυτόν, γιατί συνήθως στον έρωτα εξαρτόμαστε απ’ το αντικείμενο του πόθου, εδώ όμως όχι γιατί μοιάζει περισσότερο με συμφωνία. Στην ουσία δηλαδή είσαι ερωτευμένος με την ιδέα του να είσαι ερωτευμένος, τυπικά χωρίς πάθος και λαχτάρα, αλλά με έναν προσποιητό ενθουσιασμό.
Αυτό σου δίνει τεράστια ελευθερία, αλλά και πολλή γκρίνια. Γιατί ο άλλος συνήθως το καταλαβαίνει και προσπαθεί να σε κάνει να «εξαρτάσαι» από αυτόν. Έτσι, γιατί πώς να το κάνουμε ο έρωτας είναι κτητικός.
Είναι αυτό που λέμε σε αγαπώ και δε θέλω να περνάς καλά χωρίς εμένα. Παράλογο, εννοείται, εντελώς. Αλλά ο έρωτας είναι ένα φτερωτό παιδί και δεν έχει καμία λογική. Εξάλλου δεν είναι δημιούργημα της λογικής, αλλά της Αφροδίτης και του Ουρανού.
Απλά σου συμβαίνει ή σε προσπερνά. Όλοι τον επιζητούν, αλλά όταν τον βρουν μερικές φορές θέλουν να απαλλαγούν. Βασανίζονται. Εσύ, πουλάκι μου, που δεν το χεις ζήσει ποτέ είναι κρίμα. Ειλικρινά.
Είτε πληγωθείς είτε τραυματιστείς βαθιά, αξίζει την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό. Σου δίνει τη δύναμη να νιώθεις ότι μπορείς να πετάς και το αμέσως επόμενο λεπτό σου τα στερεί γιατί το αντικείμενο του πόθου σου σε πλήγωσε.
Αξίζει να έχεις ένα εκατομμύριο πράγματα να κάνεις κι όμως με ένα μήνυμα ή να φωτίζονται όλα και να νιώθεις την ανάσταση ή να πέφτεις στον γκρεμό χωρίς ασφάλεια με τέρμα το γκάζι κι όλα να είναι κατάμαυρα. Να είσαι διατεθειμένος να κάνεις θυσίες και τρέλες που μόνο ο έρωτας μπορεί να σε ωθήσει να κάνεις. Που σε άλλη περίπτωση δε θα το τολμούσες.
Να κλεφτείς με τον άλλο και να κρύβεστε κάπου για λίγες μέρες. Να παραιτηθείς απ’ τη δουλειά σου για να είσαι μαζί του. Να οδηγείς για ώρες μόνο για ένα φιλί κι ένα βλέμμα. Άπειρα παραδείγματα που όμως γίνονται μόνο στο όνομα του έρωτα και στην ταραχή που δημιουργεί. Για ένα και μόνο πρόσωπο. Για τα δικά του μάτια, για το δικό του μοναδικό βλέμμα, για τα δικά του φιλιά, για τη δική του ανάσα, για το δικό του άγγιγμα, για κανενός άλλου.
Κρίμα είναι να μη το νιώσεις αυτό το συναίσθημα για έναν άνθρωπο μοναδικό, τον δικό σου που θα ξεχωρίζει από όλους τους άλλους γιατί θα του αφιερώσεις χρόνο, όπως επιμένει ο μικρός πρίγκιπας.
Μυρίζομαι φόβο γι’ αυτό επενδύεις στο συναίσθημα κι όχι στον άνθρωπο. Μα αξίζει είτε πονέσεις είτε ευτυχίσεις. Ο έρωτας είναι στοίχημα∙ ποντάρεις και ή τα χάνεις όλα ή κερδίζεις τα πάντα. Δεν είναι αγάπη που επενδύεις και περιμένεις να πάρεις τους τόκους. Οπότε ζήσε το μια φορά αληθινά, για τον άνθρωπο κι όχι για το συναίσθημα.
Αξίζει, ρε γαμώτο.
Επιμέλεια Κειμένου Μέλανης Ανθίμου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μέλανη Ανθίμου
