Ο πρώτος σύντροφος στη ζωή ενός ανθρώπου είναι χείμαρρος, θύελλα, ορμή συναισθημάτων κι ενστίκτων για κατάκτηση του ανεξερεύνητου. Δε φυλάς τίποτα για ‘σένα, δεν κρατάς τίποτα, τα δίνεις όλα, χωρίς αντάλλαγμα. Είσαι τέρμα τα γκάζια κι όπου βγει. Χωρίς κράνος. Ο έρωτας αυτός είναι που σου χαρίζει κάτι πρωτόγνωρα μοναδικό. Είναι ο σύντροφος που αν καταφέρεις να κρατήσεις χρόνια στη ζωή σου θα μοιάζει με το ιδανικό, ένα ερωτικό πάθος κι ένας καλύτερος φίλος.
Είναι ο σύντροφος που θα μοιραστείς βαθιά κι αληθινή αγάπη και μαζί του θα χτίσεις ένα ξεχωριστό δέσιμο. Είναι ο άνθρωπος που σε ξέρει καλύτερα απ’ τον καθένα, που σε έπλασε όπως ήθελε αυτός γιατί τον άφησες να εισβάλλει τόσο βαθιά στη ζωή σου. Αλλά όταν αυτή η σχέση τελειώσει, μετατρέπεται σε πληγή ανοιχτή για εκείνο το ανολοκλήρωτο. Που είναι καταδικασμένο να ζει στη θλίψη της ημερομηνίας λήξης για κάτι που ήλπιζες να κρατήσεις περισσότερο.
Έχεις πάντα μια ανοιχτή πληγή και την κουβαλάς. Την έχεις φυλαγμένη κάπου καλά, δε φεύγει όσα χρόνια κι αν περάσουν, είναι εκεί στη θέση που δικαιωματικά της ανήκει. Γερά τα θεμέλιά της, βλέπεις.
Την αγγίζει μια εικόνα και την ξυπνά. Τη χαϊδεύει μια ανάμνηση και λουφάζει. Μέχρι την επόμενη φορά που θα ακούσεις ένα τραγούδι, θα νιώσεις ένα γλυκό αεράκι και θα τη συναντήσεις. Εκείνη την πρώτη, τη μαγική, τη μια, τη μοναδική.
Όμως αυτός ο πρώτος έρωτας είναι το πρώτο πιάτο. Ο τελευταίος, ο ήρεμος, ο ουσιαστικός που ήρθε μετά τα πρώτα άντα, αυτός που κούμπωσε στην πληγή κι έδεσε εκεί κι επούλωσε, είναι το επιδόρπιο. Αυτός ο τελευταίος είναι ο σύντροφος ζωής. Το ταίρι το παντοτινό.
Γιατί θα γυρίζει πάντα αυτός ο τελευταίος σύντροφος στις σκέψεις σου; Να σου πω γιατί. Έχουν παρέλθει πολλοί· άδειοι, ανίκανοι να αισθανθούν και να δοθούν, αχάριστοι, δειλοί κι εγωιστές. Θύμωσες, απογοητεύτηκες, απογοήτευσες κι εσύ με τη σειρά σου, για να καταλήξεις σε επιλογές ώριμες, σωστές και μετρημένες. Που κάνουν ένα σύντροφο παντοτινό κι όχι παροδικό. Οπότε κι αξεπέραστο στη σκέψη.
Κουράστηκες. Δεν έχεις άλλες αντοχές και αυτό το παντοτινό το αγαπάς γιατί σου προσφέρει μια γαλήνη στη ζωή σου, μια ασφάλεια, μία γραμμή ζωής που κρατάς και προχωράς χωρίς ποτέ να ξεχνάς εκείνο το πρώτο σκίρτημα που ένιωσες, εκείνο το χτυποκάρδι, εκείνο το πρώτο φιλί και το πρώτο χάδι.
Ευτυχία είναι να εκτιμάς ό,τι έχεις και να αρκείσαι σε αυτό. Ευτυχία είναι να ζεις στο παρόν χωρίς να κουβαλάς φαντάσματα του παρελθόντος. Όποτε ο τελευταίος σύντροφος θα αποτελεί το μέλλον και την ελπίδα για το ονειρικό « για πάντα». Άρα ο τελευταίος θα είναι ο καλύτερος γιατί δε θα μας έχει διαψεύσει ή έστω δε θα έχει προλάβει ακόμα.
Πρώτος και τελευταίος, κι οι δύο έρωτες αυτοί κουβαλούν κάτι το ξεχωριστό και κάνουν κατάληψη στις σκέψεις μας. Ο ένας δηλώνει τη νοσταλγία για το παρελθόν κι ο άλλος την ελπίδα για το μέλλον, εκεί που ήσουν κι εκεί που θες να πας. Γι’ αυτό είναι δύο σταθμοί σημαντικοί, είναι η αρχή και το τέλος.
Επιμέλεια Κειμένου Μέλανης Ανθίμου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μέλανη Ανθίμου
