Α ρε μάνα , μητέρα, μανούλα, μαμά. Με έφερες στον κόσμο. Πόνεσες, σε πίκρανα, έκλαψες. Αρρώστησα ήσουν εκεί. Απογοητεύτηκα ήσουν εκεί χωρίς να ξέρεις.
Με έμαθες από σπόντα, από φίλους, όχι όμως από μένα πάντως. Κι ας είχα υποχρέωση να το κάνω εγώ και κανείς άλλος. Δε με ξέρεις κι όμως ρίχνεις φως σε όλα τα σκοτάδια μου. Χωρίς να ξέρεις.
Ξέρεις τόσα χωρίς να σου έχω μιλήσει ποτέ. Είπες πολλά και βγήκες αληθινή. Κι ας διερρήγνυα τα ιμάτιά μου ότι κάνεις λάθος. Κι ας σου είπα να μην ανακατεύεσαι με απαίσιο τρόπο και να φύγεις. Εσύ εκεί. Είσαι μια ήρεμη δύναμη που βρίσκεις τον τρόπο να πεις αυτά που πρέπει.
Κι ας κάνω πως δεν τα ακούω. Τα ακούω πάντα απλά το παίζω δήθεν και καλά. Τα φιλτράρω αυτά που λες όλα.
Με μεγάλωσες, με συμβούλευσες. Μου έκανες ακόμα και πλάτες στον μπαμπά. Αν ήθελα να κάνω ένα μεγάλο περίπατο ενώ είχα διάβασμα. Προφασιζόσουν πράγματα που χρειαζόσουνα. Δήθεν να πάω να τα φέρω. Ήσουν και είσαι πάντα εκεί, χωρίς να με ξέρεις. Με αγαπάς όπως κι αν είμαι άνευ όρων. Πράγμα ανεκτίμητο.
Όμως εγώ δεν ανοίγομαι. Ρωτάς και ξαναρωτάς τα ίδια με ευλάβεια στην τήρηση της σειράς των ερωτήσεων. Αλλά χωρίς ανταπόκριση. Όμως με ένα τρόπο μαγικό τα λύνεις όλα. Είσαι όσα κουβαλώ μέσα μου και όσα απορρίπτω. Είμαι ένα κράμα του μπαμπά και εσένα.
Έχεις λίγα όνειρα πλέον και όλα αφορούν εμάς. Το ξέρω. Με έχεις έγνοια. Αλλά ρε μάνα ο καλός γεωργός άμα μπολιάσει το φυτό με το καλό δεν ανησυχεί. Το αφήνει να ανθίσει και το βλέπει από μακριά.
Έτσι κι εσύ με τον μπαμπά. Μου μάθατε πολλά, μου δώσατε τα εφόδια. Μην ανησυχείς δε θα εκμεταλλευτώ κανέναν, αν και με εκμεταλλεύτηκαν. Δε θα ξεγελάσω κανέναν, αν και με ξεγέλασαν. Δε θα προδώσω κανέναν, αν και με πρόδωσαν. Θα συγχωρέσω και θα προχωρήσω, γιατί εσύ πάντα λες «ξέρει ο θεός, βλέπει». Κατάλαβες; Θα τα κάνω αυτά γιατί τα λες εσύ. Και μου τα έμαθες και μένα, μου τα μετέδωσες.
Μου έλεγες ο έρωτας είναι μες τα σκατά και είχες δίκαιο. Δεν ακούς όμως όταν δεθες να ακούσεις. Μετά συνειδητοποιείς. Δίκαιο είχες και εκεί. Είναι ο έρωτας μέσα στα σκατά και το μαθαίνεις μόνο όταν πέσεις μέσα και τα φας.
Δεν είναι δυνατόν να μάθω τα πάντα από τα δικά σου λάθη. Πρέπει να το αντέχεις να με αφήνεις να κάνω και εγώ τα δικά μου. Να με βλέπεις λιώμα στο γκρεμό και να στέκεσαι δίπλα μου και να μου μιλάς. Ακόμα κι αν μου το πες ένα εκατομμύριο φορές ότι εκεί που πάω είναι ο γκρεμός.
Είσαι πάντα εκεί. Στα δύσκολα, στα ζόρικα, στα καλά , στα χαρούμενα σε όλα. Κι ενώ είναι αυτονόητο να το κάνεις ως μάνα. Εσύ το κάνεις γιατί αυτό σε προσδιορίζει.
Να σου πω κάτι στην τελική. Δεν είσαι μόνο το σπίτι μου. Είσαι η αρχή μου και η ασφάλειά μου. Να το θυμάσαι αυτό ρε μάνα κι ας φωνάζω, σας αγαπώ πολύ. Αν διάλεγα ξανά γονείς ειλικρινά ,να ξέρεις, εσάς θα διάλεγα κι αυτό το κερδίσατε και είμαι περήφανη. Μη μου θυμώνεις που δε με ξέρεις. Όποια κι αν είμαι σου ανήκω κατά το ήμισυ, τουλάχιστον.
Επιμέλεια Κειμένου Μέλανης Ανθίμου: Kατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Μέλανη Ανθίμου
