Τα άτεκνα ζευγάρια αγαπήθηκαν ακόμα πιο πολύ!

Η ζωή είναι ένα μεγάλο, απρόβλεπτο και πολλά υποσχόμενο ταξίδι. Είτε την κατεβάζεις μονοκοπανιά σαν  σφηνάκι κι όπως σε «χτυπήσει» ή την πίνεις αργά και την αφήνεις να σε μεθύσει γουλιά-γουλιά σαν κρασί.

Ο άνθρωπός σου είναι ένα πρόσωπο ιερό που όταν τον συναντήσεις καταλαβαίνεις ότι στο πρόσωπό του συνάντησες όλα τα πρόσωπα της ζωής σου σε ένα. Είναι ένα κράμα περίεργο συναισθημάτων και αισθήσεων που συντελείται εκείνη την ώρα και καταλαβαίνεις ότι εκεί ανήκεις.

Ευχής έργον η ζωή να είναι στρωμένη με ρόδα και τα αγκάθια λίγα και μικρά. Όμως συνήθως δεν είναι έτσι κι η ζωή έχει φουρτούνες, μπόρες και καταιγίδες. Οι ανοιξιάτικες μέρες ευτυχίας κι αστροφεγγιάς είναι λίγες κι εσύ θυμάσαι την κάθε στιγμή. Όταν όμως έχεις δίπλα σου μια χούφτα δάχτυλα να κλείνει τη δική σου μέσα ακριβώς και να χωράς απόλυτα, όλα φαίνονται πιο εύκολα.

Μαζί , μια λέξη πολύ πιο δυνατή απ’ το «εγώ κι εσύ». Χωράει πολλά. Κρύβει δύναμη, αντοχή, προσπάθεια κι αγώνα. Μπορεί στην πορεία του ταξιδιού να μην κατορθώσεις όσα στόχευες. Μια καλή δουλειά, ένα ασφαλές αυτοκίνητο. Δεν αφήνεις όμως το χέρι του άλλου, ανοίγεις τα δάχτυλα και τα μπλέκεις δυνατά με τα δικά σου.

Έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν, ακούσατε κάποτε. Το προσπαθήσατε και το επιδιώξατε. Να ενωθείτε και αν δημιουργήστε ένα άλλο σώμα, μια νέα ψυχή, δική σας.. Αλλά τα φέρνει έτσι η ζωή και τα μελλούμενα δεν πραγματοποιούνται και μένετε μόνο εσείς. Για μια ζωή και κάτι παραπάνω. Άκληροι, χωρίς να ακούσετε τη λέξη πατέρας και μητέρα. Προσπαθήσατε, δώσατε αγώνα, ματώσατε, απογοητευτήκατε αλλά καταλάβατε ότι δεν εξαρτάται μόνο από εσάς.

Βλέπετε όμως ο ένας τον άλλο ευθεία στα μάτια και ξέρετε ότι ακόμα κι αν είχατε ευκαιρία να είστε αλλού, εσείς εκεί θα επιλέγατε να είστε. Ο ένας δίπλα στον άλλο. Τόσο που δεν ξεχωρίζετε πια τις επιθυμίες τις δικές σας απ’ του συντρόφου σας, μπλέξατε τόσο καλά που μπερδευτήκατε πια.

Αφού δεν ήρθαν τα παιδιά –όχι από επιλογή κι από πεποίθηση, αλλά γιατί οι προσπάθειες δεν καρποφόρησαν– εσείς δεν επιλέξατε ποτέ το χώρια. Μόνο το μαζί. Είστε ο ένας η άνοιξη του άλλου. Η οικογένεια, ο αδερφός και το παιδί που δεν ήρθε.  Προτιμήσατε να το στερηθείτε, αλλά να μη χάσετε ο ένας τα μάτια του άλλου.

Οι δυσκολίες της ζωής δε σας γονάτισαν και δε σας χώρισαν. Το παιδί μπορεί να μην ήρθε να επισφραγίσει την ευτυχία, όμως δεν ήταν δική σας επιλογή. Εσείς όμως, επιλέξατε να μείνετε, να επιμείνετε και να είστε κάθε μέρα μόνο εσείς οι δυο. Ο ένας για τον άλλο. Όχι από πείσμα. Από επιλογή.

Να κρατάτε ο ένας τον άλλο και να νταντεύετε τις αδυναμίες σας. Κι όταν τα κορμιά γεράσουν και ζαρώσουν εσείς φροντίζετε ακόμη πιο πολύ ο ένας τις ανάγκες του άλλου. Γιατί είστε πάντα μόνο εσείς οι δύο. Τι κι αν δεν είναι πια σφηνάκια και είναι σιρόπι και τα δυο μονοκοπανιά τα πίνετε, μαζί. Εσείς είστε μαζί και μπορείτε και μόνο οι δυο σας να είστε ευτυχισμένοι.

Αντικριστήκατε κάποτε βαθιά μέσα στα μάτια. Φτάσατε να μιλήσετε ο ένας στην ψυχή του άλλου και αυτό δεν το ξεχάσατε ποτέ. Η έλλειψη του παιδιού σας έκανε να δείτε τους εαυτούς σας παιδιά και να πορευτείτε μαζί μόνο. Σας αξίζει να είστε μαζί, το επιλέξατε. Η φουρτούνα νικήθηκε δε σας νίκησε.