Αν μπορούσα να συνοψίσω όλα αυτά που μου έμαθε η ζωή για τις ανθρώπινες σχέσεις σε μια και μόνο πρόταση, θα έπαιρνα το σοβαρό μου και θα έλεγα:
«Οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγεις.»
Μετά θα έκανα μια μεγαλοπρεπή υπόκλιση και θα περίμενα το χειροκρότημα για το απόσταγμα σοφίας που μετέδωσα.
Πέρα από βαρύγδουπες δηλώσεις όμως, μια αληθινή και ανιδιοτελής φιλία, κρύβει μέσα της πατρική ασφάλεια, μητρική στοργή, αδερφική αγάπη.
Για μένα όλα τα παραπάνω συγκεντρώνονται σε ένα και μόνο πρόσωπο. Αυτό, της κολλητής μου.
Είναι αυτή η αστεία φιγούρα που άραζε στο διπλανό μου θρανίο από την πρώτη δημοτικού ως και την Τρίτη λυκείου.
Το κοριτσάκι με τα κοντοκουρεμένα μαλλιά και την ατημέλητη φράντζα που δεν έδινε ποτέ τους μαρκαδόρους του, αλλά έπαιρνε πάντα των άλλων.
Εγώ την ζήλευα για τα προνόμια που έχει ένα καλομαθημένο μοναχοπαίδι κι εκείνη για τα μακριά μου μαλλιά.
Λάτρευα την εκνευριστική εμμονή της με την τάξη, κι εκείνη την ανικανότητα μου να γράψω μια ορθογραφημένη πρόταση.
Είναι ο μοναδικός άνθρωπος για τον οποίο θα έβαζα το χέρι μου στην φωτιά.
Γιατί η φιλία, κρύβει μέσα της μια αγάπη παθολογική. Μια τυφλή εμπιστοσύνη.
Να βλέπεις τον άλλον έτοιμο να φουντάρει στο κενό, και να τρέχεις να του πιάσεις το χέρι για να πέσετε μαζί.
Κρύβει παιδικά χρόνια γεμάτα κοινά όνειρα και χέρια βουτηγμένα στην μαρμελάδα μέχρι τους αγκώνες.
Εφηβικούς καυγάδες και τηλέφωνα απελπισίας τα ξημερώματα.
Δεκατρία χρόνια γεμάτα αναμνήσεις ,πίκρες, κακίες, πείσματα κα γέλια μέχρι δακρύων.
Χρόνια που μας μεγάλωσαν όμορφα γιατί μας μεγάλωσαν μαζί.
Έχω δει πολλούς όρκους αιώνιας φιλίας να διαλύονται μέσα σε μια νύχτα και ας έκαναν χρόνια για να χτιστούν.
Προδοσίες, εγωισμοί, χαζές περηφάνιες, αποστάσεις χορικές ή ιδεολογικές, βρήκαν χώρο να τρυπώσουν, θερίζοντας μικρόβια που αρρώστησαν την σχέση.
Ίσως να φταίει πως δεν καταφέραμε ποτέ να πούμε με σιγουριά πως κάναμε ότι περνούσε από το χέρι μας, πριν αναγγείλουμε την ώρα θανάτου.
Κι αυτό γιατί πεισμώσαμε να μάθουμε τόσο καλά την τέχνη του να είσαι ανεξάρτητος.
Να μην χρειάζόμαστε κανέναν, γιατί η ανάγκη κρύβει αδυναμία κι αυτό είναι λάθος μεγάλο και ασυγχώρητο για έναν κόσμο που νικητής μόνο ο δυνατός.
Δυνατός και μόνος όπως έγραψε κάποτε ο Coelho.
Μα η μοναξιά κρύβει μέσα της μεγάλη μιζέρια και είναι ωραίο να έχεις κάποιον να την μοιράζεσαι εκείνες τις φορές που όλα είναι δύσκολα.
Κάποιον να ακούει το ίδιο τραγούδι μαζί σου ξανά και ξανά, μέχρι να σιχαθείς και το τραγούδι και τον γκόμενο που σε έκανε να θες να το μάθεις απέξω.
Κάποιον που θα είναι εκεί για να σε σηκώσει από το πάτωμα με το ένα χέρι ενώ ταυτόχρονα θα σε μουντζώνει με το άλλο. Αυτόν που θα χαίρεται πιο πολύ από σένα για τον πρώτο σου μισθό ή το καινούριο αμόρε.
Που θα σ’αγαπάει όταν ξεχνάς να το κάνεις εσύ.
Είναι ένας έρωτας αλλιώτικος. Μεταφυσικού επιπέδου.
Είναι ο σύντροφος που ποτέ δεν θα σε εγκαταλείψει και που όταν το κάνει θα σε πονέσει σαν διάολος αφήνοντας για πάντα ένα σημάδι.
‘Άλλωστε ο κανόνας λέει πως οι φιλίες που αντέχουν, είναι γεμάτες χαρακιές και σημάδια των καιρών.
Θα αφήσει τρίτους και τέταρτους να μπουν μέσα, σε μια προσπάθεια να την ισοπεδώσουν.
Θα περάσει κρίσεις διαρκείας και καβγάδες άνευ προηγουμένου, θα λυγίσει πολλές φορές στο βάρος των περιστάσεων.
Θα πέσει για να ξανασηκωθεί.
Σε αυτές τις φιλίες πιστεύω και θα συνεχίσω να πιστεύω.
Που τις συνδέει μια αόρατη μαγική κλωστή, που μόνο οι γενναίοι μπορούν να την διασχίσουν με μάτια κλειστά κι απόλυτη ασφάλεια ως το τέρμα.
Γιατί σε μία κοινωνία που εκμηδενίζει όλα τα συναισθήματα και να αγοράζει αγάπη σε τιμές χονδρικής σε γιορτές και επετείους, κάποιοι επιλέγουν να την βλέπουν αλλιώς.
Χτίζουν γέφυρες και γκρεμίζουν τοίχους.
Είναι οι άνθρωποι που αξίζει να παλέψεις με νύχια και με δόντια.
Γιατί ανάμεσα στις αφιερώσεις στα παιδικά λευκώματα, στις στοίβες από φωτογραφίες στο πατάρι και τους πολλούς που γέμισαν το κάδρο της ζωής σου, πάντα θα ξεχωρίζει αυτή η μία φιγούρα ανάμεσα στο πλήθος.
Είναι αυτή που στέκεται με μια γελοία γκριμάτσα δίπλα σου, για να γελάσεις και να χαλάσει η φωτογραφία.
Είναι η ίδια που θέλεις να μείνει εκεί για να χαλάσει με τον δικό της μοναδικό τρόπο, τις φωτογραφίες όλης σου της ζωής.
Συντάκτης: Έλενα Κουτσοπούλου
