«Ο Κώστας μάλλον θέλει να χωρίσουμε» μου ανακοίνωσε ενώ καθάριζε το πρόσωπό της και ξεκινούσε δεύτερος κύκλος οδυρμών.
«Τι εννοείς μάλλον; Δεν είσαι σίγουρη;»
«Έχει δύο μέρες να εμφανιστεί από το σπίτι,το κινητό του είναι συνεχώς κλειστό και όλοι του οι φίλοι μου κλείνουν τα τηλέφωνα στα μούτρα. Κοντεύω να τρελαθώ ρε Έλενα, δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Γιατί όλο αυτό; Τι του έκανα έτσι ξαφνικά; Ούτε καν είχαμε μαλώσει.»
Δεν ήξερα τι να της πω και ήμουν βέβαιη οτι οι σκληρές ειλικρίνειες, δε χωρούσαν στη στιγμή.
Τί να έλεγα δηλαδή;
«Στα λεγα εγώ ότι είναι ένας παρτάκιας και μισός που κοιτάει μόνο το συμφέρον του; »
Προτίμησα να μην πω τίποτα και να την κάνω να χωνέψει πως από εδώ και πέρα, το κινητό για ‘κείνη θα ‘ταν μονίμως κλειστό.
Όταν έφυγε από το σπίτι μου για όλη την υπόλοιπη ημέρα έφερνα την εικόνα της στο μυαλό μου.
Μια Έλλη κομμάτια. Γεμάτη πίκρα και αναπάντητα γιατί.
Αυτή η εικόνα με έφτανε στα όριά μου, με έβγαζε εκτός εαυτού.
Σκέφτηκα ξαφνικά όλες εκείνες σαν την ΄Ελλη, που ξαπλωμένες στον καναπέ του σπιτιού τους τον άκουσαν να τις λέει «Μην με περιμένεις,θα αργήσω» και τον φίλησαν τρυφερά λίγο πριν αυτός φύγει για όσο.
Άντρες, αντράκια. Χωρίς αξιοπρέπεια, τιμή και υπευθυνότητα. Γεμίσαμε με τέτοιους.
Είναι τόσο εύκολο να κλείσεις την πόρτα και να γίνεις Λούης.
Για τον άλλον που αφήνεις πίσω να βγάλει το φίδι απ’την τρύπα, ουδέν νοιάξιμο. Απλώς εξαφανίζεσαι και καθάρισες.
Το «Δεν πάει άλλο,ας χωρίσουμε», η στοιχειώδης εξήγα δηλαδή, έχει καταντήσει πολυτέλεια.
Το πρώτο θέλει μέθοδο, το δεύτερο θέλει μαγκιά και γερό στομάχι.
Αυτοί οι άντρες είναι που μετά από ατελείωτα βρεγμένα χαρτομάντηλα, σβησμένα αποτσίγαρα και γυναικείες κουβέντες στις 06:00 τα χαράματα θα έχουν μια θέση μέσα μας ως «μάγκες» και ας μην το παραδεχόμαστε ποτέ.
Ο χωρισμός είναι για τους γενναίους.
Όταν έχεις το θάρρος να παραδεχτείς καθαρά και έντιμα πως κάτι τελείωσε ,ταυτόχρονα σέβεσαι και όλα αυτά που έχεις ζήσει με τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου.
Η Έλλη δεν έμαθε ποτέ γιατί ο Κώστας το έσκασε και λίγο πολύ όλες έχουμε περάσει από την θέση της.
Εχουμε βασανιστεί από μυστήριες εξαφανίσεις κι έχουμε κάνει άπειρους μαύρους κύκλους ξενυχτώντας, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πως δεν θα πάρουμε ποτέ απάντηση.
Ένα χρόνο αργότερα η Έλλη βρήκε τον Αντώνη που ποτέ δεν την άφηνε να περιμένει μόνη στον καναπέ και που πάντα της έστελνε μήνυμα όταν ήταν να αργήσει.
«Συνάντησα τυχαία τον Κώστα στον δρόμο» μου είπε προχθές που είχα πάει σπίτι της για καφέ.
«Και τι έγινε;» με έτρωγε η περιέργεια.
«Σαν τι να γίνει δηλαδή; Μόλις με είδε έσκυψε το κεφάλι και άλλαξε πεζοδρόμιο.»
Και μέχρι να βρεθεί κι εσάς στο δρόμο σας ένας Αντώνης που θα σας δείξει το φως το αληθινό, την επόμενη φορά που θα ακούσετε «Μη με περιμένεις,θα αργήσω» πείτε του, «φεύγοντας τουλάχιστον πάρε τα σκουπίδια!»
Συντάκτης: Έλενα Κουτσοπούλου
