«Φοβάμαι την ήττα». μου είπε καθισμένη στην καφέ πολυθρόνα δίπλα από το παράθυρο και ακούμπησε με δύναμη το ποτήρι του καφέ, πάνω στο ψάθινο τραπεζάκι.
Την παρατήρησα για λίγο, ήταν λες και καθόταν πάνω σε καρφιά.
Το σώμα της άκαμπτο και βαρύ μετά βίας ακουμπούσε την πλάτη της πολυθρόνας.
Τα χέρια της και τα πόδια της πάλευαν να βολευτούν στην άλλοτε ευρύχωρη θέση της.
Έμεινε για λίγο ακίνητη, ξερόβηξε και είπε πάλι το ίδιο αυτήν την φορά με διαφορετικά λόγια «Φοβάμαι πως δεν ξέρω να χάνω και αυτό μου στοιχίζει».
Ήταν τόσο σίγουρη για τα λεγόμενά της, λες και όλες τις προηγούμενες φορές που καθόταν ήρεμη στην γωνία τη,ς προετοιμαζόταν για αυτή ακριβώς την κουβέντα.
Καμία ερώτηση, κάθε φράση της και μία κατάφαση.
Έκλεισα την τηλεόραση και βολεύτηκα στον καναπέ έτοιμη να την ακούσω. Είχε αλλάξει στάση τώρα.
Το σώμα της βρισκόταν σε πλήρη συμμετρία και απόλυτη γαλήνη.
Όση ώρα την άκουγα οι λέξεις που χρησιμοποιούσε τρυπούσαν την καρδιά μου, τόσο αληθινές, τόσο αυθεντικές, της έβγαιναν αβίαστα.
Μου ξυπνούσε αναμνήσεις από δικές μου εμπειρίες και σχεδόν σε κάθε φράση της, έβλεπα ένα κομμάτι του παλιού εαυτού μου, εκείνου που ήθελε πάντα να κερδίζει.
Και μετά σκέφτηκα όλους αυτούς, που νομίζουν πως η ζωή είναι ένα ατελείωτο παιχνίδι, στο οποίο επιβάλλεται να βγαίνουν πάντα πρώτοι.
Αυτοί που κάνουν την ανάγκη, εμμονή.
Αυτοί που χάνουν την πεμπτουσία της ίδια τους της ύπαρξης.
Τι σημαίνει όμως νίκη, άλλωστε;
Ξέρω ανθρώπους που χάθηκαν μέσα στον υπέρμετρο εγωισμό τους και την υπεροψία τους, που δεν έμαθαν να χρησιμοποιούν τις λέξεις «ευχαριστώ» και «συγγνώμη» και δεν θέλησαν ποτέ να ανακαλύψουν τη λύτρωση που σου προσφέρουν, αυτές οι δύο λέξεις.
Ξέρω όμως και ανθρώπους, που έσκυβαν το κεφάλι κάθε φορά που έκαναν λάθος, που είχαν το θάρρος να παραδεχτούν πως ηττήθηκαν και να παλέψουν ξανά από την αρχή χωρίς να καταθέσουν τα όπλα εύκολα. Ανθρώπους που δε χλόμιαζαν μπροστά σε δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες.
Η νίκη όμως είναι αφροδισιακή.
Προσφέρει γόητρο, υπερηφάνεια και ανταμείβει κόπους και προσπάθειες μηνών, ετών, ίσως και μιας ολόκληρης ζωής.
Νιώθεις πλήρης, με δύναμη, όρεξη και πάθος για να συνεχίσεις να παλεύεις σκληρά. Είναι ασύγκριτο συναίσθημα.
Όμως στην ζωή υπάρχει πάντα και η άλλη πλευρά του νομίσματος, όσο και αν θέλουμε να την αποφύγουμε.
Πολλές φορές είναι αναγκαία η πτώση, για να φτάσεις ψηλά.
Μπορεί μετά από αυτή, να βγεις πιο δυνατός, με λιγοστές γρατσουνιές ή με κανά σπασμένο πόδι.
Μπορεί και όχι. Μπορεί η ζημιά να είναι μεγαλύτερη.
Την ουσία όμως της ζωής δεν την συναντάς στο ύψος, αλλά στο βάθος.
Εκεί που θα χρειαστεί να πάρεις μια απόφαση.
Μένεις κάτω γιατί φοβάσαι πως αν προσπαθήσεις άλλη μια φορά ίσως και να ξανατραυματιστείς ή μαζεύεις ό,τι κουράγιο σου απέμεινε, σφίγγεις τα δόντια, παραδέχεσαι την ήττα σου και τραβάς το δύσκολο μονοπάτι προς την κορυφή;
Αυτή η ήττα, η ήττα που εσύ σερβίρεις στον εαυτό σου. είναι η πιο επικίνδυνη.
«Να μην φοβάσαι» της είπα τελικά.
«Αν φοβάσαι να ζήσεις γιατί δεν θέλεις να χάνεις, θα βλέπεις την ζωή να περνάει από μπροστά σου σαν ταινία και εσύ θα είσαι καθισμένη στην ίδια πολυθρόνα. Οι πραγματικοί νικητές της ζωής είναι εκείνοι που ξέρουν να χάνουν. Για όλους τους άλλους είμαι τρελή, για μένα είμαι απλά ευτυχισμένη» συνέχισα και διέκρινα ένα δειλό χαμόγελο να φωτίζει το πρόσωπό της καθώς ξεκολλούσα τα τσιρότα, να φανούν οι γρατσουνιές μου.
Συντάκτης: Έλενα Κουτσοπούλου
