Τα άτομα γύρω μας διαδραματίζουν ένα σημαντικό ρόλο στη ζωή μας και σε πολλές περιπτώσεις μας επηρεάζουν ως προς τον τρόπο που διεκδικούμε κάτι. Άλλωστε, πολλές φορές είναι εκείνα που μας παρακινούν να κατακτήσουμε τους στόχους μας. Αυτό μάλιστα αποτελεί μια κανονική και φυσιολογική αντίδραση οποιουδήποτε -σχεδόν- ενδιαφέρεται για τα άτομα γύρω του. Ούτως η άλλως είναι υγιές και θεμιτό να παρακινούμαστε από κοντινά μας άτομα και να παίρνουμε δύναμη από τη στήριξή τους. Τι γίνεται όμως αν δούμε το θέμα από μια διαφορετική οπτική γωνία; Τι συμβαίνει όταν κάποιος θέτει ως στόχο ζωής να ευχαριστεί τους πάντες γύρω του, ασχέτως αν είναι σημαντικοί γι’ αυτόν; Ποια είναι τα συναισθήματα που του δημιουργούνται στην προσπάθεια αυτή;
Ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων έχει συχνά την επιθυμία να ευχαριστεί τους πάντες γύρω του και να κάνει ό,τι μπορεί για να κερδίσει τη σημασία και την αποδοχή τους. Είναι αυτοί που συνήθως αποκαλούμε “people pleasers”. Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν, έχουν σαν στόχο να κερδίσουν εκτίμηση από τους γύρω τους και να νιώσουν αποδεκτοί, όχι απαραίτητα επειδή το θεωρούν σωστό αλλά επειδή στις περισσότερες περιπτώσεις τα άτομα αυτά έχουν βιώσει καταστάσεις που τους έχουν δημιουργήσει «τραύματα». Η ψυχολογική καταπίεση ή η εγκατάλειψη από αγαπημένα τους πρόσωπα είναι για παράδειγμα λόγοι που οδηγούν σ’ αυτήν τη συμπεριφορά. Έτσι τελικά, κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μη νιώσουν τα τραύματά τους να ανοίγουν.
Αν το καλοσκεφτούμε, όλοι μας σε μια φάση της ζωής μας έχουμε γνωρίσει ή έχουμε υπάρξει κι οι ίδιοι “people’s pleasers”. Ποιο είναι όμως το κύριο συναίσθημα που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους αυτούς; Αν έχεις μιλήσει μ’ ένα από αυτά τα άτομα ή έχεις υπάρξει ο ίδιος, τότε ξέρεις ότι ένα από τα κύρια συναισθήματα που νιώθουν οι άνθρωποι αυτοί, είναι η ντροπή. Αν παρατηρήσεις και παίξεις σ’ επανάληψη τις συζητήσεις σου μ’ αυτά, θα καταλάβεις πως ντρέπονται ακόμη και για όσα έχουν όντως πετύχει. Το σώμα των ονείρων τους, μια ακαδημαϊκή διάκριση, ένα βραβείο, δεν είναι αρκετά για να είναι χαρούμενοι με τον εαυτό τους. Βάζουν τα δικά τους θέλω και συναισθήματα στην άκρη και δρουν σύμφωνα με τις επιθυμίες των άλλων κι όλα αυτά για να κρατήσουν ξένους ανθρώπους ευχαριστημένους. Μερικές φορές τα άτομα αυτά σε ξεγελάνε, γιατί φαίνεται να έχουν πολύ χιούμορ, να ξέρουν από αυτοσαρκασμό. Μοιάζουν η ψυχή της παρέας. Ο κόσμος τα περνάει για ανοιχτό βιβλίο αλλά όσο τα γνωρίζει καταλαβαίνει ότι είναι αρκετά κλειστά και πως δεν πρόκειται να μοιραστούν τους στόχους, τα όνειρα, ή τις φιλοδοξίες τους -αν υποθέσουμε ότι δεν τα έχασαν όσο ψαχούλευαν στα ξένα.
Όπως και να έχει, όταν μας ενδιαφέρει περισσότερο η γνώμη των άλλων από τα θέλω μας, νιώθουμε πάντα το αίσθημα της ντροπής και παρακινούμε τον εαυτό μας να κάνει ό,τι μπορεί για να πετύχει την αποδοχή και την αγάπη των άλλων. Αυτό όμως που πολλοί αγνοούν, είναι ότι όσο προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε ξένους, τόσο χάνουμε τους εαυτούς μας κι απομακρυνόμαστε από την ταυτότητά μας, τόσο πιο κενοί και ντροπιασμένοι νιώθουμε. Αξίζει άραγε να θυσιάζουμε εμάς για τις επιθυμίες της κοινωνίας; Όταν απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό, θα μας δώσει την αφύπνιση που χρειαζόμαστε και θα μας κάνει ν’ αντιληφθούμε την πραγματική μας αξία. Θα μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους πόση σημασία έχει η ταυτότητά μας κι οι επιλογές μας.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Στέλιος Στυλιανού
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
