Ξέρεις ποιο είναι το όριο αντοχής μας;

Υπάρχουν πράγματα στη ζωή μας που όση ουσία και βάθος κι αν τους δίνουμε πάντα θα υπάρχει χώρος και για παραπάνω, όπως η αγάπη προς αγαπημένα μας πρόσωπα, η καλοσύνη και η καλλιέργειά της, η ευγνωμοσύνη για τα καλά που μας φέρνει η ζωή και η ευκαιρία για αλλαγή κι έναρξη μιας καινούργιας ζωής. Ωστόσο, στον αντίποδα, υπάρχουν κάποια όρια που θέτουν υπό περιορισμό τη δυνατότητα αλλά και ικανότητα των ανθρώπων να αντέχουν σε ό,τι ονομάζουμε δυσμενείς συνθήκες.

Ένα από αυτά αποτελεί το όριο της αντοχής των ανθρώπων που ορίζεται περίπου στις 2 εβδομάδες. Επεξηγηματικά, θέτει ένα χρονικό πλαίσιο το οποίο δείχνει πως αντέχουμε 2 εβδομάδες σε ψυχολογικές καταστάσεις που αποτελούν βαρίδι για την ψυχική μας υγεία και που επηρεάζουν με αρνητικό τρόπο τη ροή της καθημερινότητάς μας, πριν αρχίσουμε να αντιδράμε είτε κατ’ επιλογήν είτε χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.

Γι’ αυτό υπάρχει και σε χώρες του εξωτερικού η πολιτική του «2 week’s notice» αφού σε περίπτωση που επιλέξει κάποιος να φύγει, είτε να τον φύγουν, στις δυο βδομάδες μπορεί να κρατηθεί η ισορροπία μέχρι την τελική ρήξη. Με την ίδια ακριβώς λογική και στην ψυχολογία των ανθρώπων ενώ αρχικά μπορεί να συμβιβαζόμαστε με κάτι το οποίο δε μας αρέσει ή μας ρίχνει ψυχολογικά, έρχεται η στιγμή (στις δύο εβδομάδες ορισμένη) που η υπομονή χάνεται και μπορεί να καταρρεύσουμε ψυχολογικά ή να  αντιδράσουμε άσχημα.

Γενικότερα, πέραν της ανάλυσης που ορίζει την ψυχική αντοχή στις δυο βδομάδες πριν το πρώτο ξέσπασμα, η αντοχή εν γένει των ανθρώπων δεν αποτελεί ένα έμφυτο στοιχείο που φέρνουμε μαζί μας κατά τη γέννησή μας, όπως ας πούμε η αντοχή σε καύση ενός υλικού πριν λιώσει. Αποτελεί ένα χαρακτηριστικό το οποίο διαμορφώνεται ανάλογα με τις καταστάσεις που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας, αναδιαμορφώνεται κι επηρεάζεται, ενώ διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο κι από χρόνο σε χρόνο.

Ένας τρόπος που μπορούμε να δουλέψουμε για να μπορέσουμε να επεκτείνουμε την ψυχολογική μας αντοχή και να ξεπεράσουμε τις 2 εβδομάδες είναι αρχικά να συνδεθούμε όσο το δυνατόν καλύτερα με το συνειδητό κομμάτι μας. Περνώντας ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό μας  μαθαίνουμε περισσότερα για εμάς καθώς και τα αισθήματά μας κι αυτό μας βοηθά στο να ελέγχουμε περισσότερο την τάση μας προς ένα ξέσπασμα ή το να χάσουμε τον έλεγχο και την ψυχραιμία μας.

Επίσης το να αναπτύξουμε νέες δεξιότητες όπως η ενσυναίσθηση, δηλαδή να μπορούμε να ερχόμαστε ουσιαστικά στη θέση του άλλου και να καταλαβαίνουμε το πώς νιώθει, ίσως μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε με μεγαλύτερη ψυχραιμία τις καταστάσεις που μας στρεσάρουν ή που εν δυνάμει δεν είναι ιδανικές για εμάς. Ταυτόχρονα αναπτύσσοντας μέσα μας την αξία του plan b δε θα νιώθουμε ότι χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας κάθε φορά που τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά.

Επομένως η ψυχική μας αυθεντικότητα είναι κάτι που μπορούμε να χτίσουμε, εφόσον το επιθυμούμε, μέσα από τον χρόνο κι αποτελεί στοιχείο που μεταβάλλεται κι ενδυναμώνεται μέσα από τις καταστάσεις που μας φέρνει η ζωή. Τέλος δεν είναι απαραίτητο πάντα να αντέχουμε, ας το θυμόμαστε κι αυτό. Σε ό,τι μας χαλάει, μπορούμε να λέμε κι ένα όχι πού και πού. Ίσως αν αυτό το θυμόμασταν πιο συχνά, όχι μόνο δε θα χρειαζόμασταν δυο βδομάδες αλλά ούτε καν δυο μέρες.