Όταν η μεγαλύτερη υποτίμηση έρχεται από άνθρωπο που αγαπάς

Τα αγαπημένα μας πρόσωπα είναι τα μπαχαρικά της ζωής μας. Εκείνοι που έχουμε δίπλα μας και νοστιμίζουν τις στιγμές μας· οικογένεια, φίλοι, έρωτες, όλοι έχουν ένα σημαντικότατο ρόλο και σχεδόν καθημερινά επηρεάζουν τη ροή της ύπαρξής μας είτε με θετικό ή με αρνητικό τρόπο.

Κι αν βαλθείς να αναλύσεις τη σύσταση της σχέσης που έχεις με τα αγαπημένα σου πρόσωπα και πώς επηρεάζεται η καθημερινότητά σου με τις σχέσεις αυτές θα βρεις πολλές απαντήσεις για την ψυχολογία σου. Το ιδανικότερο σενάριο για όλους μας είναι να έχουμε μια όμορφη κι ουσιώδη σχέση με τα άτομα γύρω μας. Να υπάρχει μια πληθώρα από στιγμές κι αναμνήσεις που θα φτιάξουμε, που το πρόσημό τους θα βγαίνει θετικό. Το ότι αγαπάμε βέβαια τα άτομα αυτά κι ενδιαφερόμαστε για το καλό τους, δε σημαίνει πως πολλές φορές δε θα μας οδηγήσει στα λάθος αποτελέσματα που μπορεί να επηρεάσουν ακόμη και την ψυχική μας υγεία. Κι όλα έχουν να κάνουν με το πώς η αγάπη συνδυάζεται με την πρόθεση.

Για να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν τα πράγματα. Το να αγαπάμε τους ανθρώπους γύρω μας δεν εξυπακούεται αυτόματα το να αποδεχόμαστε ανάρμοστες κι επιβλαβείς συμπεριφορές. Το έχουμε τυπώσει στο μυαλό μας ότι όταν αγαπάμε τους δικούς μας ανθρώπους αυτομάτως σημαίνει πως πρέπει πάντα να δείχνουμε υπομονή και να δεχόμαστε καταστάσεις που δε μας κάνουν καλό χάριν πρόθεσης αγαθής. Όμως δεν αρκεί η πρόθεση, χρειάζεται και το φίλτρο.

Εννοείται πώς πρέπει να δείχνουμε συμπόνια και να καταλαβαίνουμε τους ανθρώπους μας όταν διανύουν μια δύσκολη μέρα ή περίοδο στη ζωή τους, ή ακόμη κι όταν γίνονται λιγάκι πιο αυστηροί ή άκαμπτοι, όμως αυτό δε σημαίνει ότι επιτρέπουμε στον άλλο να γίνουμε ο σάκος του box του για να ξεσπάει όταν είναι συναισθηματικά φορτισμένος ή γεμάτος νεύρα. Πολλές φορές, μάλιστα, αποφεύγουμε να μιλήσουμε και να μοιραστούμε την αγωνία μας αυτή, ακόμη κι αν υπάρχει το καμπανάκι μέσα μας, γιατί υπάρχει ο φόβος μήπως μειώσουμε τη σχέση μας, μήπως την αδικήσουμε, ή ακόμη και να χαρακτηριστούμε από το περιβάλλον μας. Γιατί όμως να δεχόμαστε να ξεσπούν σε εμάς τα άτομα γύρω μας πιστεύοντας ότι η δική μας στάση δε θα πρέπει να αλλάξει προς αυτούς;

Το να αποδεχόμαστε απλώς να ξεσπάνε πάνω στα νεύρα τους πάνω μας μιλώντας μας με ανάρμοστο τρόπο ή αποδεχούμενοι το πατρονάρισμά τους γιατί «η πρόθεση είναι καλή» μειώνουμε πρώτον την αξιοπρέπεια και δεύτερον τη νοημοσύνη μας. Δεν αποτελεί αγάπη αυτό που βαφτίσαμε ως τέτοια. Η δική μας ψυχική υγεία έχει ακριβώς την ίδια σημασία με των ανθρώπων μας κι όπως εμείς θέλουμε να είναι πάντα καλά, πρέπει να θέλουμε εξίσου το ίδιο καλά να είμαστε κι εμείς για τον εαυτό μας.

Ένας από τους τρόπους που ίσως θα βοηθούσε στο να χτίσουμε υγιή και σωστή σχέση με τα κοντινά μας άτομα, είναι το να συζητάμε περισσότερο μαζί τους -για τους δικούς τους αλλά και για τους δικούς μας προβληματισμούς- καθώς και να βρίσκουμε τρόπους και οι δύο πλευρές να φιλτράρουμε την οικειότητα που λέμε ότι έχουμε, υπό το πρίσμα των ορίων και του προσωπικού χώρου. Ας πάψει να είναι επιτρεπτό να φωνάζεις σε κάποιον επειδή είστε κοντά και θα σε καταλάβει. Δεν είναι αυτός ο σκοπός.

Πρέπει να μάθουμε να κρατάμε όρια με τα άτομα γύρω μας και με τον εαυτό μας καθώς και να αρχίσουμε να αποδεχόμαστε την αυτοδιάθεση του καθενός μας. Να δίνουμε τον χρόνο στον άλλο και στον εαυτό μας να μπορεί να πάρει μια ανάσα και να ηρεμήσει. Δεν είναι κακό να πεις «δε θα μιλήσουμε αν δεν είσαι ψύχραιμος». Δεν είναι κακό να αποχωρήσεις όταν ξεσπούν επάνω σου. Δε μειώνεις τη σχέση ούτε παρατάς τον άνθρωπο που έχεις απέναντι. Αλληλοεκπαιδεύεστε στο πώς να συμπεριφέρεστε ο ένας στον άλλον ισότιμα.

Βάλε λοιπόν την δική σου ψυχική  υγεία και ηρεμία στην ίδια θέση με των άλλων και συζήτα μαζί τους όλα όσα σε προβληματίζουν, αφού πρώτα πάρεις τον κατάλληλο χρόνο που χρειάζεσαι. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποδέχεσαι ανάρμοστες συμπεριφορές από κοντινά σου άτομα με τη δικαιολογία απλώς ότι σ’ αγαπάνε. Γιατί η πρόθεση δεν αρκεί και δεν αρκούσε ποτέ. Στον τρόπο κρύβεται όλη η μυρωδιά από το μπαχάρι.