Όμορφο το συναίσθημα του να βρίσκεσαι σε μια σχέση και να νιώθεις ότι βρήκες τον άνθρωπό σου, σωστά; Επίσης όμορφο, να υπάρχει η αμοιβαιότητα σε μια σχέση ως προς την αγάπη, την αλληλεγγύη και το ενδιαφέρον ανάμεσα στο ζευγάρι. Η ερώτηση τώρα λοιπόν είναι, υπάρχει αμοιβαίο τέλος σε μια σχέση; Δηλαδή υπάρχει μια φάση όπου κι οι δύο καταλαβαίνουν ότι η σχέση δεν μπορεί να προχωρήσει και να εξελιχθεί, αποφασίζοντας εν τέλει ότι δεν πρέπει να είναι μαζί;
Η απάντηση λοιπόν είναι πως ναι. Όπως και στην αρχή, πριν τα άτομα αποφασίσουν να είναι μαζί, νιώθουν συχνά το αμοιβαίο αίσθημα της έλξης και του έρωτα που υπάρχει μεταξύ τους, έτσι αντίστοιχα και στην περίπτωση που φτάνουν στο τέλος, συνειδητοποιούν ότι ίσως αρκετά κούρασαν ο ένας τον άλλο και για τον λόγο αυτό μπορεί και να θελήσουν όντως αμοιβαία να το τελειώσουν.
Πώς φτάνουν τώρα στο σημείο που καταλαβαίνουν ότι το αμοιβαίο τέλος έφτασε; Αρχικά το ζευγάρι μπορεί για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα να βρίσκεται σε συνεχείς αντιπαραθέσεις μεταξύ τους και να δυσκολεύονται να βρουν μια κοινή λύση, αφού ο καθένας αποφασίζει να μη ρίξει τον εγωισμό του για να διορθωθούν τα πράγματα. Αυτό είναι και το πρώτο και βασικότερο καμπανάκι. Ναι μεν καβγάς, αλλά και χωρίς διάθεση να λήξει δε. Το αμοιβαίο τέλος προέρχεται συνήθως κι από την άρνηση των συναισθημάτων των συντρόφων, καθώς αποφεύγουν να συζητήσουν το επερχόμενο τέλος και την πιθανότητα χωρισμού με τον σύντροφό τους για να μην ανοίξουν τον ασκό του Αιόλου. Έτσι σταδιακά έρχεται και η συναισθηματική απομάκρυνση που έπεται του θυμού.
Το αμοιβαίο τέλος, λοιπόν, προκύπτει σταδιακά και μέσα από τη φθορά που δημιουργείται στη σχέση ακόμη κι από την περσόνα που αποκτά το ζευγάρι δημόσια- αφού οι γύρω τους έχουν τη λανθασμένη εντύπωση πως είναι όλα καλά μεταξύ τους. Έτσι τελικά, αφού περάσει το στάδιο του καβγά, της άρνησης, της απόστασης κι εν τέλει της ενοχής, φτάνουν σε μια φάση που συνειδητοποιούν ότι απλώς κοροϊδεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Συχνά σε έναν χωρισμό αυτή είναι μια διαδικασία που -θεωρούμε πως- συμβαίνει στο ένα μέλος, με το άλλο να βρίσκεται στο σκοτάδι ή και σε πανικό αφού καταλαβαίνει ότι χάνει το παιχνίδι και κάνει κινήσεις επανασύνδεσης, προερχόμενες από στρες. Όμως, υπάρχει και η περίπτωση και οι δυο, ταυτόχρονα και συνειδητά, να καταλάβουν -εν καιρώ- πως δεν πάει η άλλο, κάνοντας ίσα κι αντίθετα βήματα. Και μπορούν να τα καταλάβουν. Συνήθως όταν φτάνουν σε μια αμοιβαία απόφαση χωρισμού και πριν την ανακοινώσουν ο ένας στον άλλο, υπάρχει αυτή η ησυχία στην ατμόσφαιρα, που κρύβει την ψυχική κούραση του ζευγαριού αλλά και την απώλεια της τρυφερότητας. Κι είναι αυτή η εξάντληση, αυτή η κούραση που οδηγεί τις λέξεις να βγουν, γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο να γίνει.
Στο κάτω κάτω, κάθε τέλος μπορεί να σημαίνει μια καινούργια αρχή για τον καθένα. Κ αι σαφώς δεν είναι απαραίτητο να βρουν άμεσα μια καινούργια σχέση, ούτε ένας αμοιβαίος χωρισμός προκύπτει λόγω της ανάγκης αυτής. Μπορεί το τέλος της σχέσης, να σημαίνει ένα ταξίδι προς την ανακάλυψη -ο καθένας του εαυτού του- αλλά και της αγάπη που κάπου κάπου χάθηκε ανάμεσά τους, όπως και της εκτίμησης της σχέσης τους. Μια σχέση που τελείωσε, μα σίγουρα είχε πολλά και τα έδωσε όλα.
Συντάκτης: Στέλιος Στυλιανού
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
