Είναι αργά πια και το μπάνιο σου μοιάζει με λύτρωση. Την περίμενες ώρα αυτή τη στιγμή. Η μοναδική ίσως που κάνεις κάτι για τον εαυτό σου. Τρίβεις με το κίτρινο σφουγγάρι το σώμα σου με δύναμη, σχεδόν το κοκκίνισες, μα ακόμα κι αν καθαρίζει εκείνο από το καυσαέριο, η ψυχή σου είναι ακόμα λεκιασμένη από τις κακές συμπεριφορές που δέχτηκες, χωρίς να φταις και σήμερα.
Το νερό ταξιδεύει προς το σιφόνι θαμπό και σκούρο. Εσύ συνεχίζεις. Ξαναπατάς το αφρόλουτρο με άρωμα καρύδας μήπως η ωραία του μυρωδιά καλύψει όλη τη μυρωδιά της σαπισμένης κοινωνίας που έχει κολλήσει πάνω σου, όπως το ρούχο μετά τη βροχή. Τρίβεις μήπως και διαλυθεί μαζί με τη σαπουνάδα και η ανάμνηση εκείνου του πολύ καθώς πρέπει κατά τα άλλα ατόμου, που επέλεξε να μη σε δει, να σ’ αγνοήσει λες κι είσαι φάντασμα και να σου πάρει τη σειρά για να πιει πρώτο έναν εσπρέσο. Να διαλυθεί η ανάμνηση από το αφεντικό σου που μιλάει σ’ όλους σαν να είναι σκουπίδια και μαζί και σ’ εσένα. Η ανάμνηση της κυρίας στο φανάρι που επειδή άργησες να ξεκινήσεις μετά το κόκκινο, άρχισε τις φωνές και τις χειρονομίες, και σου σφύριξε κιόλας να τη δεις να τη θαυμάσεις την ώρα που σε βρίζει.
Τρίβεις, τρίβεις, σχεδόν πονάς, όμως κοντεύεις να ξεχάσεις κι εκείνη την υπάλληλο σε δημόσια υπηρεσία που κάθε φορά που πας σε κάνει να νιώθεις το πιο χαζό άτομο στο κόσμο κι όχι μόνο δε σ’ εξυπηρετεί αλλά σ’ αποχαιρετά και μ’ ένα ξερό «άντε έχουμε και δουλειές»! Σχεδόν πνίγεις τη σκέψη ότι γι’ ακόμα μια φορά σ’ έχει αφήσει στο διαβάστηκε. Έτσι κάνει πάντα. Μετά από 3 μέρες θα επιστρέψει σαν να μην τρέχει τίποτα.
Κι αφού το ξέρεις, γιατί πέφτεις πάλι στην παγίδα; Γιατί τα παίρνεις όλα τόσο προσωπικά; Αφήνεις το ζεστό νερό να τρέξει πάνω σου. Αρκεί η σκέψη ότι καμία απ’ αυτές τις συμπεριφορές που δέχτηκες σήμερα και σε λέρωσαν αφορούσε εσένα κι έτσι κάπως καθαρίζεις. Είναι δύσκολο να μην το κάνεις δικό σου, όμως πραγματικά έτσι είναι. Εσύ γυρνάς σπίτι με σημάδια απ’ όλες αυτές τις συμπεριφορές, ενώ όλοι αυτοί δε θυμούνται τίποτα. Δεν τους καίγεται καρφί.
Δεν τους αφορά αν σου πήραν τη θέση, αν σου μίλησαν άσχημα, αν σε έβρισαν στο φανάρι, αν δεν έκαναν τίποτα να σ’ εξυπηρετήσουν, αν αγνόησαν ακόμα ένα σου μήνυμα. Κι αύριο και μεθαύριο και κάθε μέρα θα κάνουν το ίδιο. Γιατί έτσι έχουν μάθει. Είναι άνθρωποι ίσως ταλαιπωρημένοι κι αυτοί από κάτι. Άνθρωποι που κάτι δεν μπορούν να διαχειριστούν. Άνθρωποι που διαλέγουν να δουλεύουν τον κόσμο, αντί να δουλέψουν με τον εαυτό τους. Είναι επιλογή κι αυτό. Όμως εσύ φύγε μακριά και διάλεξε κάτι άλλο.
Γκάζωσε, χαμογέλα και φύγε με χαρά. Μηδένισέ τους στο μυαλό σου. Σε ταλαιπωρεί το να τα παίρνεις όλα προσωπικά, δεν το καταλαβαίνεις; Σε βγάζει από το κέντρο σου, σε θαμπώνει. Εσύ δεν είσαι εδώ για να καθαρίζεις λεκέδες άλλων. Εσύ είσαι δω για να λάμπεις, να κυνηγάς τη ζωή σου, να ζεις και ν’ απολαμβάνεις τους στόχους σου!
Και μην μπεις καν στο τριπάκι της ανταπόδοσης. Είναι καταστροφή. Αυτά πρέπει να μηδενίζονται, όχι διαιωνίζονται. Εσύ δεν είσαι αυτός ο άνθρωπος. Εσύ φέρεσαι ευγενικά, δίκαια, έχεις κατανόηση, κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς για να εξυπηρετείς, δεν αποφεύγεις καταστάσεις.
Κι ενδεχομένως, κάθε μέρα θα τα βρίσκεις μπροστά σου όλα αυτά. Κάθε μέρα θα πρέπει να βρίσκεις τη δύναμη να τα προσπερνάς. Θα βρίσκεις την πυγμή να τα κρατάς σε απόφαση να μην τα κουβαλάς μέχρι το σπίτι. Δεν είναι εύκολο και θέλει εξάσκηση. Όμως θα δεις θ’ αλλάξουν όλα! Δε σου ζητείται ν’ ανεχτείς. Να ελευθερωθείς καλείσαι. Ν’ αφήσεις το σιφόνι να τα οδηγήσει στον υπόνομο.
Τα φιλιά μου!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαριέττα Ματθαιάσσου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
