«Θα βγαίνω θα πίνω και λόγο δεν θα δίνω…
καλά θα περνάω!»
Το λες και πολλά υποσχόμενο το άσμα ή πολύ ανησυχητικό, θα έλεγα καλύτερα εγώ, σαν να προειδοποιείς τον απέναντί σου για την μεγάλη έξοδο που έχεις στα σκαριά. Ποια είναι άραγε η μαγική συνταγή για να κρατήσει δυο ανθρώπους μαζί; Καμία και όλες μαζί είναι η σωστή απάντηση!
Γιατί για καθέναν μας είναι κάτι διαφορετικό, που δεν έχει πάντα τα ίδια (καλά) αποτελέσματα, πάνω σ’ άλλους! Γνωμικά, τραγούδια, μυθιστορήματα, συμβουλές απ’ τη γιαγιά και καθημερινές απόψεις ανεξαρτήτου ηλικίας μ’ έκαναν να σπαζοκεφαλιάσω και να πειστώ πως έχω βρει το μυστικό ή μάλλον το βασικό συστατικό για να πετύχει το φίλτρο. Είπα να το μοιραστώ μαζί σας για να σταματήσει πια ο κόσμος να δυστυχεί και να πετύχουμε επιτέλους αυτή την παγκόσμια ειρήνη.
Ο έρωτας, φίλοι μου, όπως και η αγάπη και κάθε άλλο ανθρώπινο συναίσθημα που πηγάζει από την φυσική επικοινωνία των ανθρώπων και την σύναψη διαφόρων ειδών σχέσεων μεταξύ τους, στηρίζεται στην έλλειψη εγωισμού.
Για να μπορείς να ‘σαι με κάποιον και να περνάτε καλά, για να συνεννοείστε τουλάχιστον, βρε αδερφέ, πρέπει να κάνετε αμοιβαίες υποχωρήσεις, αμοιβαίους συμβιβασμούς και πάει λέγοντας το ποιηματάκι που αναμασάμε από τους δικούς μας απ’ την κούνια ήδη. Άπαξ και το χάσεις αυτό, πολύ απλά, δε μένεις μετεξεταστέα και ξαναδίνεις το Σεπτέμβρη, αλλά γκέιμ όβερ γλυκιά μου. Δίνετε τα χέρια για το τυπικό της υπόθεσης και για την ευγενή άμιλλα του παιχνιδιού και προχωράτε στην επόμενη παρτίδα παιχνιδιού.
Όταν (σκέφτεσαι να) μπεις σε μια σχέση πρέπει να συμβιβαστείς πρώτα απ’ όλα με την ιδέα ότι δεν θα ‘ναι όλα για πάντα ρόδινα. Ο ενθουσιασμός των πρώτων μηνών και η χαρά του νέου σου «αποκτήματος», που περιχαρής μοστράρεις σε φίλους και γνωστούς δεν θα κρατήσει για πάντα, ούτε επουδενί είναι αρκετός για να κρατήσει εσάς τους δυο μαζί σαν τον κώλο με το βρακί, ολημερίς και ολονυχτίς, δυο ανθρώπους που είστε η μέρα με την νύχτα.
Τα πράγματα είναι πιο απλά και από το 1+1=2, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εμείς είχαμε πάντα αυτή την ακατανόητα μαζοχιστική τάση να τα μπερδεύουμε, αυτά και τα μπούτια μας επίσης! Αν δεν μπορείς ενίοτε να θυσιάσεις τις προσωπικές σου ελευθερίες, να βάλεις λίγο νεράκι στο κρασί σου και να πατήσεις κάτω μέχρι θανάτου όσο εγωισμό σου ‘χει απομείνει, τότε καλύτερα για το καλό το δικό σου και της υπόλοιπης ανθρωπότητας, ΜΗΝ ΔΕΣΜΕΥΤΕΙΣ. Μην δεσμευτείς γιατί θα δυστυχήσεις και θα δυστυχήσουν και οι άλλοι μαζί σου.
Δεν είναι στο αίμα σου εσύ να καπελώνεσαι, να καταπιέζεσαι, να περιορίζεσαι. Δεν το ‘χεις και πολύ με τα λόγια, πόσο μάλλον με τις πράξεις. Δεν μπορείς να σκεφτείς την ζωή σου για πολύ καιρό εις διπλούν, και μόνο στην σκέψη ανεβάζεις πυρετό και δεν μπορείς να πάρεις ανάσα. Κατά καιρούς κάνεις πειράματα, στον εαυτό σου και όποιον άλλο βρεθεί πρόθυμος, πειράματα επικίνδυνα και τοξικά όπου 8 στα 10 είναι ατυχήματα και «ο ασθενής μάς άφησε χρόνους».
Αυτό δεν είναι πάντα απαραίτητα κακό. Αν σ’ αρέσει αυτός ο τρόπος ζωής που έχεις υιοθετήσει, με γειά σου, με χαρά σου, φτάνει να κρεμάσεις πάνω σου και μια φωτεινή πινακίδα νέον «προσοχή κίνδυνος-θάνατος» για τα πιθανά μελλοντικά σου θύματα.
Δεν είναι κακό να θες να νιώθεις ζωντανός και άτρωτος, αιώνια ασυμβίβαστος έφηβος, φτάνει να ξέρεις τι θες και να το λες. Ξεμπέρδεψέ τα λίγο μες στο μυαλό σου – τα πράγματα είναι απλά. Θες να γυρνάς από παραλία σε παραλία με άλλο κουβαδάκι και λουκ; Κάντο!
Θες να βρεις για λίγο ένα λιμάνι και ν αράξεις να γεμίσεις μπαταρίες; Μαζί σου. Φτάνει ό,τι και αν κάνεις να ‘ναι αξιοπρεπές και να κάνει περήφανη την καρδιά σου, να σέβεσαι τον διπλανό σου και τα δικά του αισθήματα.
Συντάκτης: Δήμητρα Τζελίνη
