Σκηνή Πρώτη: Κορίτσι κάθεται στο μπαράκι με την κοριτσοπαρέα της. Συζητούν, χαχανίζουν, πίνουν το ποτό τους, ρίχνουν ματιές γύρω, σχολιάζουν τους άνδρες. Αγόρι βλέπει κορίτσι και κολλάει.
Κορίτσι βλέπει αγόρι που το κοιτάει και του χαμογελάει. Το λέει στην κοριτσοπαρέα «Μη γυρνάτε, μη γυρνάτε, εκείνος ο γλυκούλης με κοιτάει» και δώσ’του τα γέλια. Φυσικά γυρνάνε όλες για να τον δούν.
Αγόρι λέει στην παρέα του «Ωχ μαλάκες με πήρανε χαμπάρι, τώρα τι κάνω;» Κοριτσοπαρέα πειράζει το κορίτσι «Κοίτα τον και χαμογέλασέ του, αχ είναι χαριτωμένος, και ο άλλος καλούλης είναι.»
Αντροπαρέα ενισχύει τον αγόρι «Σήκω ρε πήγαινε να της μιλήσεις, άντε, έλα φιλάρα, μη μασάς, άντε καιρός είναι». Αγόρι σηκώνεται και πλησιάζει κορίτσι με εντυπωσιακή ή όχι και τόσο εντυπωσιακή ατάκα.
Σύντομα οι παρέες γίνονται μία και το γλέντι ανάβει. Το κορίτσι και το αγόρι φλερτάρουν έντονα και βρίσκουν κοινά ενδιαφέροντα, κοινές απόψεις ενώ είναι ξεκάθαρο ότι μεταξύ τους υπάρχει χημεία.
Σκηνή Δεύτερη: η βραδιά τελειώνει και το αγόρι συνοδεύει το κορίτσι να πάρει ταξί και την φιλάει. Της ζητάει τον αριθμό του τηλεφώνου της και εκεί που ετοιμάζεται να το δώσει της λέει «Θέλω πολύ να σε ξαναδώ. Βέβαια δεν ξέρω τι ψάχνεις εσύ, εγώ πάντως δεν είμαι σε φάση για κάτι σοβαρό, δεν μπορεί να γίνει κάτι πιο σοβαρό μεταξύ μας».
Κανονικά σαν Σκηνή Τρίτη θα έπρεπε το κορίτσι να κοπανήσει το αγόρι με την τσάντα της στο κεφάλι και να φύγει τρέχοντας όμως δυστυχώς σπανίως συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Το κορίτσι προφανώς μέσα στην έκπληξή του πιθανότατα θα ψελλίσει κάτι μεταξύ: «Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς» και «Ναι, ξέρω, ούτε κι εγώ» και τα τηλέφωνα θα αλλάξουν χέρια.
Συνήθως αυτή η πολύ συνηθισμένη ιστορία καταλήγει με το αγόρι να εξομολογείται ή αφήνει να εννοηθεί πόσο πολύ έχει πληγωθεί στο παρελθόν από μια άκαρδη γυναίκα.
Μια τέλεια γυναίκα που όμως εκμεταλλεύτηκε τα συναισθήματά του και από τότε εκείνος έκλεισε συναισθηματικά και δε μπορεί να ξαναερωτευτεί.
Έχω ακούσει αυτήν την ιστορία πολλές φορές από πολλές γυναίκες όλων των ηλικιών. Κάθε φορά αναρωτιέμαι το ίδιο: τι έχει συμβεί στους άνδρες;
Θα έπαιρνα όρκο ότι 20 χρόνια πριν που ξεκίνησα την συναναστροφή μου με το ισχυρό -λέμε τώρα- φύλο, οι άνδρες ήταν αλλιώς. Σήμερα παρατηρώ τρομακτικές αλλαγές.
Η συντριπτική πλειοψηφία, αφορά σε αδύναμα αγόρια που δυσκολεύονται να διαχειριστούν τη δουλειά τους, τις σχέσεις τους, να αναλάβουν απλές υποχρεώσεις, που εύκολα πέφτουν σε κατάθλιψη και έχουν έντονες διαταραχές διάθεσης.
Και καλά, αυτούς που είναι 40+ να τους δικαιολογήσω. Περάσανε και ένα Τσέρνομπιλ και μπορεί εκείνη η ραδιενέργεια στις ντομάτες και στα κοτόπουλα που φάγανε τότε να τους έχει μεταλλάξει.
Οι νεότεροι όμως; Αυτοί που είναι στα 20+; Αυτοί τι δικαιολογία έχουν να είναι ορκισμένοι εργένηδες επειδή πληγώθηκαν από μια γκόμενα στο παρελθόν; Τι ευαισθησία και κακό είναι αυτή;
Κατανοώ απόλυτα να θέλουν να κάνουν τη ζωή τους, να έχουν ελεύθερες σχέσεις, να μη δεσμεύονται επειδή θέλουν να αποκτήσουν εμπειρίες. Με την ευχή μου και εγώ μαζί τους. Όταν όμως μιλούν για τραυματικές εμπειρίες που τους άφησαν ανάπηρους συναισθηματικά, πραγματικά αναρωτιέμαι τι συμβαίνει με τους άνδρες.
Στο συλλογικό ασυνείδητο οι άνδρες είναι καταγεγραμμένοι ως ισχυρό φύλο, φτιαγμένοι από ανθεκτικό υλικό, με σωματική και ψυχική ρώμη ώστε να στηρίζει γυναίκες και παιδιά.
Γι’αυτό άλλωστε πήγαιναν εκείνοι στον πόλεμο, γιατί άντεχαν τις κακουχίες και τις δυσκολίες. Οι άνδρες δε φοβούνται. Κι αν φοβούνται παλεύουν και νικούν τον φόβο τους.
Τα παραμύθια είναι γεμάτα πρίγκιπες που περνούν του λιναριού τα πάθη για να σώσουν το κορίτσι. Ο ελληνικός και ξένος κινηματογράφος είναι γεμάτος ήρωες που διεκδικούν την γυναίκα και αντέχουν για πάρτη της τα χίλια μύρια βάσανα.
Μπορεί να πληγώνονται αλλά πάνε παρακάτω και δε φοβούνται. Ενίοτε εγκαταλείπουν τον έρωτα της ζωής τους, αφού τους έχει πρήξει, και πάνε να βρούνε μια άλλη γυναίκα που να αξίζει τον κόπο. Είναι αποφασισμένοι να γιατρευτούν κι όχι να περιφερουν τις πληγές τους και να τις διαφημίζουν.
Φαντάζεστε τον Ρετ Μπάτλερ να κάθεται και να λέει στην επόμενη γυναίκα που ερωτεύεται ότι «Ξέρεις, εμένα η Σκάρλετ με πλήγωσε και δεν εμπιστεύομαι τις γυναίκες»; Ήμαρτον!
Για κάποιο λόγο, που ίσως μόνο η ψυχιατρική μπορεί να μας εξηγήσει, οι άνδρες έχουν χάσει τον ρόλο και την δύναμή τους. Ο μετροσέξουαλ άνδρας που τόσο θαυμάζουμε φαίνεται ότι δεν έχει τόσο ισχυρά ανδρικά χαρακτηριστικά.
Ξυρίζει το στέρνο και τα πόδια του, φοράει ψαγμένα αρώματα για να ξεχωρίζει, αγχώνεται για τις άσπρες τρίχες στα μαλλιά του, αγωνιά για το χρόνο που περνά και τις ρυτίδες που κάνει και τελικά πληγώνεται από μια γυναίκα τόσο ώστε να μην αφήνεται να ερωτευτεί ξανά.
Πρόκειται για μια πραγματικότητα που οι γυναίκες καλούνται να αντιμετωπίσουν.
Μπορείτε να συγκινηθείτε από το δράμα τους και να τους συντρέξετε. Να κάνετε τις μητέρες Τερέζες και να τους αποδείξετε ότι εσείς μπορείτε να τους θεραπεύσετε και να γιατρέψετε τις πληγές που τους άνοιξε εκείνη η σκύλα.
Επίσης μπορείτε να φύγετε και να αφήσετε τη θεραπεία τους σε κάποιον πιο ειδικό, ίσως σε κάποιον ψυχολόγο. Ακόμη, μπορείτε να μη σχετιστείτε καθόλου με αυτούς τους άνδρες αφού πρόκειται για ψυχοφθόρα διαδικασία.
Ό,τι κι αν επιλέξετε, προτείνω να έχετε στο μυαλό σας το εξής : Ένας άνδρας με αδυναμίες είναι εξαιρετικά γοητευτικός. Ένας αδύναμος άνδρας όμως είναι οι εφτά πληγές του Φαραώ. Μαζεμένες.
Συντάκτης: Χαρά Ντάτση
