«Συγνώμη που άργησα, έπρεπε να περάσω από την τράπεζα» απολογήθηκε η Δανάη στην Μαριαλένα καθώς άφηνε την τσάντα και τον χαρτοφύλακά της στο ένα κάθισμα και προσπαθούσε να τραβήξει το άλλο για να κάτσει.
Ήταν μια μικρή τους συνήθεια να πίνουν πρωινό καφεδάκι πριν πάνε στις δουλειές τους. Το είχαν καθιερώσει δυο φορές την εβδομάδα ώστε να λένε τα νέα τους ήρεμα.
Ειδικά τώρα που πλησίαζαν οι γιορτές έπρεπε να κανονίσουν τα πλάνα τους και να συνδυάσουν τις υποχρεώσεις τους για να αξιοποιήσουν τις γιορτινές μέρες ανάλογα.
Φίλες αχώριστες τα τελευταία χρόνια, με βίους παράλληλους. Είχαν περάσει όλα τα τεράστια προβλήματά των ζωών τους μαζί – αρρώστιες, θανάτους, χωρισμούς, επαγγελματικές δυσκολίες.
Χίλιες φορές τσακώθηκαν και άλλες τόσες φίλιωσαν. Τόσο διαφορετικές μα συμπληρωματικές η μια στην άλλη.
«Πήγες να τσεκάρεις τις καταθέσεις σου; Γι’αυτό είσαι ντυμένη έτσι;» την πείραξε η Μαριαλένα και γέλασαν και οι δύο.
«Έχω παρουσίαση σε πελάτη, αφού ξέρεις πώς μισώ το executive style. Πόσο σε ζηλεύω που πας στη δουλειά σου ντυμένη τόσο άνετα!”
Οι καφέδες σερβιρίστηκαν και τα κορίτσια άρχισαν να μιλούν ασταμάτητα για τα πλάνα των γιορτών. «Θα κάνουμε αυτό, θα πάμε εκεί, θα συνεννοηθούμε με την υπόλοιπη παρέα, ξέρω ένα καλό στέκι για παραμονή, να μαζευτούμε σπίτι σου τα Χριστούγεννα μόνο δέκαπέντε μέρες έμειναν, θα ‘χει άραγε χιόνια μήπως πεταχτούμε ανήμερα για σκι…»
«Ωχ, πρέπει να φύγουμε, αν έχει κίνηση την πάτησα», συνειδητοποίησε πρώτη η Μαριαλένα.
Στην έξοδο από το καφέ η Δανάη κοντοστάθηκε «Αυτές τις γιορτές θα είμαστε χωρίς συντρόφους…» είπε. «Ναι.. αλλά και πάλι θα είναι τέλεια φιλενάδα!» της απάντησε η κοπέλα.
«Λοιπόν, τα λέμε το βράδυ στο κουτούκι, επιβεβαίωσε και με την Ξένια, οκ;» συμφώνησαν και χωρίστηκαν.
Το ίδιο βράδυ στην είσοδο του μεζεδοπωλείου, η κοριτσοπαρέα μάθαινε ότι το τραπέζι που είχαν κλείσει είχε κατά λάθος δοθεί σε μια άλλη παρέα και ότι θα προσπαθούσαν να τις βολέψουν αλλού.
Το μαγαζί όμως ήταν ήδη γεμάτο και η σερβιτόρα πρότεινε στα κορίτσια να μοιραστούν το τραπέζι λέγοντας το χαριτωμένο: «Είστε συνομήλικοι και είστε τρία κορίτσια και αυτοί τρεις άνδρες. Νομίζω θα τα βρείτε».
Την ίδια στιγμή ένας άνδρας από τη παρέα τις πλησίασε. «Σας ζητώ συγνώμη για το μπέρδεμα, δεν φταίμε εμείς φυσικά, αλλά δεν είναι σωστό να φύγετε. Είναι Παρασκευή βράδυ και δε νομίζω ότι θα βρείτε κάτι εδώ κοντά. Προτείνω να ενώσουμε τις παρέες μας και εμείς θα κεράσουμε το τραπέζι ως ένδειξη συγνώμης για την ταλαιπωρία».
Τα κορίτσια κοιτάχτηκαν ελαφρώς διστακτικά. Κι αν ήταν βλάκες και χάλαγε η βραδιά τους; Δεν έβγαιναν και κάθε μέρα. Εκτός αυτού είχαν καιρό να βρεθούν όλες μαζί και ήθελαν να μάθουν η μια τα νέα της άλλης.
Η Ξένια, το αιώνιο πειραχτήρι, τις έβγαλε από τη δύσκολη θέση. «Λοιπόν, θα έρθουμε αλλά δε θα κεράσετε το τραπέζι κι αν είστε ανάγωγοι θα χαρούμε να μη σας ξαναδούμε.» είπε ναζιάρικα και προχώρησε πρώτη αναγκάζοντας τις υπόλοιπες να προχωρήσουν.
Έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις και η παρέα γρήγορα έγινε ένα. Αποδείχτηκε πως είχαν περισσότερα κοινά από όσα είχαν αρχικά φανταστεί και η βραδιά εξελίχθηκε ανέλπιστα καλά.
Όπως ανέλπιστα καλά εξελίχθηκε η γνωριμία της Μαριαλένας και του Άλκη. Είχαν κάτσει ο ένας δίπλα στον άλλον και στην πορεία της βραδιάς το ταίριασμά τους ήταν εμφανές σε όλη την παρέα. Κανείς δεν αμφισβήτησε ότι αυτή η γνωριμία θα εξελίσσονταν.
Όπως κι έγινε. Στις επόμενες ημέρες το ζευγάρι έγινε αχώριστο. Το πρώτο στάδιο της γνωριμίας τους ήταν παραμυθένιο, με βόλτες και ατέλειωτες συζητήσεις, τηλεφωνήματα και μηνύματα, εξομολογήσεις και παραδοχές. Μη μπορώντας να πιστέψουν ότι πώς συναντήθηκαν οι δρόμοι τους.
Έτσι. Ξαφνικά. Από ένα λάθος του σερβιτόρου. Από δυο παρέες που αποφάσισαν την ίδια στιγμή να πάνε στο ίδιο μέρος. Από μια τυχαία στιγμή…
Κάπως έτσι λοιπόν λειτουργούν τα πράγματα. Εκεί που δεν το περιμένεις. Εκεί που κάνεις άλλα πλάνα. Εκεί που έχεις πεισθεί για την πορεία των γεγονότων και την βεβαιότητα της μοναχικότητάς σου.
Εκεί που έχεις αποδεχτεί τη μελαγχολία των Χριστουγέννων ως δεδομένη, τότε είναι που εμφανίζεται η απρόσμενη, ενδιαφέρουσα γνωριμία.
Μια γνωριμία που αν της το επιτρέψεις ίσως γίνει έρωτας ή σύντροφος ζωής.
Κάπως έτσι συναντιούνται οι άνθρωποι, αρκεί να είναι ανοιχτοί στις συγκυρίες και χωρίς φόβο. Κάπως έτσι αγγίζουν το κοινό μέλλον, αν πιστεύουν ότι το αξίζουν και ότι το δικαιούνται.
Κάπως έτσι γιατρεύουν τις πληγές τους, όταν αντέχουν να αφήσουν έναν άλλον άνθρωπο να τους πλησιάσει. Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος για να γνωριστούν – το λέει κι ο Ελύτης.
Η ιστορία αυτή είναι απολύτως αληθινή. Συνέβη λίγες μέρες πριν. Είναι το χριστουγεννιάτικο δώρο μου σε όποιον έχει ανάγκη να το λάβει.
Η γιορτή των Χριστουγέννων συμβολίζει την πίστη σε αυτό που δεν βλέπουμε αλλά πιστεύουμε ότι υπάρχει.
Συμβολίζει την γέννηση μιας νέας πραγματικότητας που θα αλλάξει ό,τι ξέραμε ως τώρα.
Συμβολίζει το άνοιγμά μας στην αγάπη, στην εμπιστοσύνη, στα συναισθήματά μας, στην πιθανότητα ακόμη και να πληγωθούμε από εκείνους που αγαπήσαμε.
Συμβολίζει το άνοιγμά μας στον καινούριο μας εαυτό.
Σας εύχομαι ολόψυχα πίστη. Και αγάπη.
Συντάκτης: Χαρά Ντάτση
