Μοναχική ζωή.
Μια κατάσταση που όλοι την τρέμουν. Μια δύσκολη κατάσταση. Κανείς δε θέλει να βρεθεί εκεί. Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος να ζει μόνος του. Όλοι χρειάζονται και πρέπει να έχουν έναν σύντροφο να μοιράζονται τη ζωή τους. Κανείς δε θέλει να γυρνάει σε ένα άδειο σπίτι.
Ή μήπως όχι; Μήπως αυτές οι γενικεύσεις δεν ισχύουν τελικά;
Μπορεί η μοναχική ζωή να είναι πρόκληση, όμως πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχει πολλές μικρές, κρυφές χαρές. Απολαύσεις σημαντικές και εθιστικές, που μόνο ένας άνθρωπος που ζει μια μοναχική ζωή μπορεί να χαρεί.
Όποιος έχει βρεθεί ή έχει επιλέξει να ζει μόνος του για πολύ καιρό, έχει αναπτύξει ένα βαθμό ελευθερίας και ανεξαρτησίας που δεν γίνεται να βιώσεις ακόμη κι όταν είσαι στην πιο ελεύθερη σχέση.
Μπορεί να κάνει ό,τι θέλει όποια ώρα θέλει. Να αποφασίσει να κλείσει το ξυπνητήρι του και να δηλώσει ασθένεια στη δουλειά για να κοιμηθεί μέχρι το μεσημέρι και μετά να αλητέψει. Να τον πάρουν τηλέφωνο οι φίλοι του στη μια μετά τα μεσάνυχτα για να του πουν «έλα, τα πίνουμε εδώ» και να πάει χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ν’ αφήνει το φως της κουζίνας ανοιχτό επειδή βαριέται να το κλείσει, χωρίς κάποιος να του θυμίζει τον λογαριασμό του ρεύματος. Να πίνει νερό απ’ το μπουκάλι. Να παραγγέλνει κάθε μέρα φαγητό απ’ έξω κι ας έχει φαγητό στο ψυγείο. Να γυρνάει ξημερώματα στο σπίτι όσες συνεχόμενες φορές θέλει. Να μη γυρνάει καθόλου σπίτι. Να βλέπει τα αγαπημένα του DVD ξανά και ξανά. Να απλώνεται στο κρεβάτι του. Να μπορεί να απαντάει θετικά σε όποια πρόταση του γίνεται και του αρέσει χωρίς ενοχές και δικαιολογίες. Να μη μαζεύει τα πιάτα απ’ το τραπέζι πριν πάει για ύπνο αλλά να τα αφήνει για το πρωί ή για το επόμενο μεσημέρι. Να αφήνει μισάνοιχτες τις ντουλάπες και να μην βάζει το καπάκι στην οδοντόκρεμα. Να μη σηκώνει το τηλέφωνο. Να ξημερώνεται μπροστά στο laptop. Να πηγαίνει γυμναστήριο το βράδυ αν θέλει. Να αποφασίζει τελευταία στιγμή πού και πότε θα πάει διακοπές διαλέγοντας την παρέα που του ταιριάζει καλύτερα. Να βγαίνει όσα διαφορετικά ραντεβού θέλει.
Με δυο λόγια, να κάνει τις προσωπικές επιλογές του με την απεριόριστη ελευθερία που του προσφέρει η μοναχικότητα.
Αυτή η κατάσταση μοιάζει λίγο με παράδεισο επί της γης. Με το όνειρο κάθε ανθρώπου.
Και θα ήταν πράγματι έτσι αν δεν έκρυβε τον εξής κίνδυνο: Όταν ζούμε καιρό χωρίς συντροφική σχέση, είναι εύκολο να ξεχάσουμε πόσο πολύ τη χρειαζόμαστε. Ξεχνάμε τι είχαμε κάποτε και πορευόμαστε στον αυτόματο πιλότο μόνοι μας. Νομίζουμε ότι το φυσιολογικό είναι να είμαστε μόνοι, χωρίς ευθύνες. Ξεχνάμε βασικά και σημαντικά ανθρώπινα κομμάτια μας, όπως είναι το μοίρασμα, η έγνοια για έναν άλλον άνθρωπο, η χαρά που παίρνουμε όταν δίνουμε, η ικανοποίηση που μας δίνει η χαρά στα μάτια του άλλου. Ξεχνάμε πόσο μας ολοκληρώνει η δύσκολη πορεία της αγάπης και της αποδοχής ενός συντρόφου, ως αμφίδρομη σχέση. Ξεχνάμε πώς είναι να μοιραζόμαστε το κρεβάτι μας και να ανοίγουμε την αγκαλιά μας σε έναν άλλον άνθρωπο. Μα το πιο σημαντικό είναι ότι ξεχνάμε πώς είναι να ανοίγουμε την ψυχή μας σε έναν άνθρωπο που έχουμε επιλέξει. Προφανώς το κάνουμε σκοπίμως, συνήθως ασυνείδητα.
Είναι δύσκολο να εκτεθείς σε τέτοιο κίνδυνο. Είναι μεγάλο το ρίσκο να δείξεις τα ευαίσθητα, ατελή κομμάτια σου σε κάποιον που μπορεί να φύγει ανά πάσα στιγμή.
«Τι θα γίνει αν συνηθίσω μαζί σου, δίπλα σου, αν συνηθίσω να είσαι εκεί για μένα και μια μέρα φύγεις; Ή ακόμη χειρότερα, αν δεις πόσο ατελής είμαι και με εγκαταλείψεις;»
Ερωτήματα που απασχολούν κάθε άνθρωπο που δυσκολεύεται να αφήσει τη μοναχική ζωή του, έστω κι αν συναντήσει έναν μεγάλο έρωτα. Το μοντέλο της εποχής μας είναι η δύναμη, η εξουσία, η ισχύς. Έχουμε πειστεί ότι αυτό μετράει πάνω από όλα. Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα πως μόνο αν είμαστε δυνατοί και τέλειοι θα μας θέλουν, κι έτσι πλασάρουμε προς τα έξω έναν ιδανικό εαυτό που φυσικά δεν υπάρχει γιατί είναι ανθρωπίνως αδύνατο να υπάρξει.
Στην πραγματικοτητα, δεν επιλέγουμε εμείς τη μοναχική ζωή, αλλά ο φόβος μας. Η δυσκολία μας να σχετιστούμε, να ανοιχτούμε, να μοιραστούμε, να δώσουμε και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να δεχτεί.
Η μοναχική ζωή είναι πράγματι υπέροχη. Αν όμως διαρκεί πολύ, αν βρίσκουμε πάντα εξαιρετικές δικαιολογίες για να διατηρήσουμε αυτήν την κατάσταση, ίσως ήρθε ο καιρός να προβληματιστούμε και να δούμε πίσω από αυτές. Ποιο φόβο κουβαλάμε; Ποιος φόβος μας βαραίνει;
Τελικά με ποιο φόβο έχουμε επιλέξει να ζούμε συντροφικά;
Συντάκτης: Χαρά Ντάτση
