Όταν μας ζητήθηκε από την αρχισυνταξία του Pillowfights.gr να καταθέσουμε μια προσωπική ιστορία με αφορμή τα πρώτα γενέθλια του site (Χρόνια πολλά Pillow!), προβληματίστηκα έντονα.
Δεν ήθελα να γράψω κάτι πολύ ερωτικό (με διαβάζει και η μάνα μου ντε, γειά σου μαμά!) αλλά ούτε και κάτι εντελώς αρθρογραφικό. Μετά από σκέψη πολλών ημερών κατέληξα σε κάτι βαρύγδουπο που θα μιλούσε για αυτογνωσία και προσωπική ανάπτυξη.
Την ίδια μέρα η φίλη μου η Κωνσταντίνα μου μίλησε για την ομάδα χορού Σάλσα, που έψαχνε μέλη για να συμπληρωθεί το χορευτικό σχήμα. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να φανταστώ τον αντίκτυπο που θα ‘χε στη ζωή μου αυτή η συζήτηση.
Πράγματι, δήλωσα συμμετοχή και το πρώτο μάθημα με ενθουσίασε –δεν μπορώ βέβαια να πω το ίδιο και για τον χορογράφο που μάλλον τράβαγε τα μαλλιά του μαζί μου.
Το ίδιο βράδυ, και ενώ ήμουν σε μια βαρετή έξοδο, χτύπησε το κινητό μου. ΄Ηταν η Κωνσταντίνα, «Είμαστε Ιλίσια, γίνεται χαμός, έλα τώρα!».
Σε μισή ώρα πάρκαρα απ’ έξω. Όσο ανέβαινα τη σκάλα και άκουγα τη μουσική, ένιωθα σα να έμπαινα σε έναν άλλο κόσμο αφήνοντας πίσω τη δική μου πραγματικότητα.
Έσπρωξα την πόρτα και βρέθηκα ξαφνικά στο Dirty Dancing.
Ο φωτισμός αυξομειωνόταν σύμφωνα με το ρυθμό της κουβανέζικης μουσικής και σε προκαλούσε να χορέψεις. Το ξύλινο πάτωμα δονούνταν από τον ήχο και τους χορευτικούς βηματισμούς και μετέφερε την ένταση σε όλο το κορμί.
Η θερμοκρασία ήταν υψηλή, σε αντίθεση με το χειμωνιάτικο κρύο του Ιανουαρίου, δημιουργώντας μια ευχάριστη αίσθηση. Η μυρωδιά του ξύλου ήταν παντού συμπληρώνοντας το σκηνικό.
Εντόπισα τα κορίτσια στο μπαρ, ενώ μου σύστησαν και τους υπόλοιπους που δε γνώριζα. Πριν προλάβω να παραγγείλω το ποτό μου, ένας από τους άνδρες της παρέας, ο Γιώργος, με άρπαξε και αρχίσαμε να χορεύουμε.
Από τα πρώτα βήματα διαπίστωσα ότι ήταν εξαιρετικός χορευτής, σε αντίθεση με εμένα που προσπαθούσα να συντονιστώ μαζί του.
Πάντα με εντυπωσίαζαν οι άνδρες που χόρευαν καλά. Στους κουβανέζικους χορούς, όμως, συμβαίνει κάτι μαγικό. Οι άνδρες μεταμορφώνονται.
Γίνονται πιο αρρενωποί, πιο γοητευτικοί, πιο δυνατοί, πιο ερωτικοί. Ο τρόπος που αγγίζουν τη ντάμα τους έχει πόθο και έλεγχο και πάθος και ένταση.
Καταλάβαινα ότι μου έδινε ρυθμό, όμως, δεν μπορούσα να ανταποκριθώ. «Πες μου», του φώναζα γιατί η μουσική σκέπαζε τις φωνές, «δείξε μου τα βήματα, πες μου τι πρέπει να κάνω.»
Εκείνος με κοιτούσε χαμογελαστά χωρίς να μου απαντά και απλά συνέχιζε να με χορεύει. «Πες μου!» είπα ξανά με ένταση, για πολλοστή φορά.
Τότε εκείνος με τράβηξε απότομα πάνω του, χωρίς να χαθεί ούτε για μια στιγμή ο ρυθμός μας σα ζευγάρι και με έσφιξε.
«Δε θέλω να σου πω!» μου ψιθύρισε, και ακόμη απορώ πώς το άκουσα μέσα στην τόση φασαρία.
«Νιώσε!» Ήταν η πιο τρυφερά ειπωμένη προστακτική που έχω ακούσει ποτέ.
Για μια στιγμή τα χασα. Είχε πει τη λέξη που με ταλανίζει όλη μου τη ζωή. Κι ύστερα σκέφτηκα αν όχι τώρα, πότε;
Έκλεισα τα μάτια, αφέθηκα στη μουσική, στο ρυθμό, στο ένστικό μου και στην εμπειρία του Γιώργου και έγινε κάτι εκπληκτικό. Σταμάτησα να σκέφτομαι. Υπήρχε μόνο εκείνη η στιγμή. Μια γυναίκα, ένας άνδρας, ένας ερωτικός ρυθμός, δυο κορμιά που πάλλονταν στην ίδια συχνότητα.
Για μια γυναίκα σαν εμένα, αυτό ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία. Στη ζωή μου, το συναίσθημα δεν καταλαμβάνει σημαντικό χώρο.
Λειτουργώ με τη λογική, υπολογίζω τα βήματά μου, είμαι κυνική. Δεν αγγίζω πολύ, δεν αγκαλιάζω εύκολα, δεν αφήνομαι στη στιγμή, ερωτεύομαι δύσκολα. Δεν αφήνω ανθρώπους να μπουν στη ζωή μου, δεν αφήνομαι σε ανθρώπους, δύσκολα δέχομαι βοήθεια.
Όλοι μου λένε, «Εσύ αντέχεις, είσαι δυνατή.»
Όταν ο Γιώργος, όμως, μου είπε να νιώσω, μου ζήτησε να κάνω κάτι κόντρα σε μένα, να αφήσω το συναίσθημα να με οδηγήσει.
Το συναίσθημα και εκείνον. Εδώ είναι το δεύτερο σημαντικό σημείο.
Σε αυτό το χορευτικό είδος ο άνδρας είναι εκείνος που οδηγεί. Ο άνδρας είναι η δύναμη, ο ρυθμός, η ένταση. Ο άνδρας δίνει την ώθηση και ορίζει το όριο.
Εκείνος είναι που θα αποφασίσει την κάθε φιγούρα, που θα πλησιάσει ή θα απομακρυνθεί. Εκείνος αναλαμβάνει την ευθύνη.
Η γυναίκα είναι η ομορφιά και το πάθος. Ακολουθεί και συμπληρώνει. Ανταποκρίνεται στο κάλεσμα. Γλυκαίνει το σχήμα, αλλά δεν το ορίζει.
Ρόλοι ξεκάθαροι μέσα στον χορό. Διακριτοί. Οριοθετημένοι. Άνδρας και γυναίκα. Ίσοι αλλά όχι ίδιοι.
Έπρεπε, λοιπόν, όχι μόνο να νιώσω, αλλά και να αφεθώ. Και όταν το έκανα, ξαφνικά όλα μπήκαν στη θέση τους. Ο χορός, η μουσική κι εκείνος ο Γιώργος, έκαναν reset μέσα μου σε όσα ήξερα.
Ως γυναίκα είμαι η ομορφιά και το πάθος, η γλύκα και το συναίσθημα. Δε χρειάζεται να παίρνω το ρόλο του άνδρα.
Δε χρειάζεται να είμαι εγώ η δύναμη. Δεν είναι απαραίτητο να γίνονται όλα με τον τρόπο μου.
Δεν είναι κακό να αφήσω και κάποιον άλλον να πάρει τα ηνία.
Ήρθε η ώρα να ακολουθήσω αυτό που η φύση έχει ορίσει για την γυναίκα.
Και επειδή η ζωη μου είναι δύσκολη και οι ευθύνες μου πολλές, όταν το ξεχνώ θα είναι πάντα εκεί η Salsa, η Batsata και η Merengue να μου το θυμίζουν.
Συντάκτης: Χαρά Ντάτση
