Χαρά και ικανοποίηση. Αυτά είναι που επιδιώκουμε στη ζωή μας. Η φύση μας κλίνει πάντα προς τα εκεί. Ό,τι κάνουμε έχει σαν βασικό σκοπό και στόχο να νιώσουμε χαρά και ικανοποίηση.
Έστω κι αν αυτό περνάει μέσα από δυσκολία, όπως η ικανοποίηση που παίρνουμε όταν καταφέρουμε να λύσουμε ένα δύσκολο πρόβλημα που μας έχει παιδέψει για ώρα, η χαρά που νιώθουμε όταν πάρουμε μια προαγωγή για την οποία παλεύαμε καιρό ή ο ενθουσιασμός μας όταν δούμε τη ζυγαριά να δείχνει πέντε κιλά λιγότερα μετά από τον αγώνα μιας δίαιτας.
Όταν αυτά τα συναισθήματα μας πλημμυρίζουν, το πρώτο πράγμα που θέλουμε να κάνουμε συνήθως είναι να τα μοιραστούμε με τους ανθρώπους που αγαπάμε και που έχουμε επιλέξει στη ζωή μας. Γεμάτοι χαρά τρέχουμε να τους ανακοινώσουμε την προαγωγή μας, να τους πούμε για την επιτυχία μας, να μιλήσουμε για τον υπέροχο άνδρα που γνωρίσαμε το Σάββατο και είναι τρελός για μας, να μοιραστούμε τη χαρά μας για το ταξίδι-έκπληξη που μας έκανε ο αγαπημένος μας, να μοιραστούμε την ευτυχία που νιώσαμε πλέοντας στο απέραντο γαλάζιο.
Θέλουμε να μοιραστούμε αυτά τα συναισθήματα με τον φίλο μας, να χαρεί κι εκείνος μαζί μας. Για μας.
Τι γίνεται, όμως, όταν αντί στα μάτια του να καθρεφτίζεται η χαρά και ο ενθουσιασμός δούμε ζήλια ή σκιά; Όταν αντί να χοροπηδάει μαζί μας, αρχίσει να εντοπίζει τις δυσκολίες και τα μειονεκτήματα της νέας κατάστασης;
«Ταξίδι-έκπληξη ε; Τέλειο! Όμως εσύ δυσκολεύεσαι οικονομικά αυτό το διάστημα, πώς θα πας;»
«Και τώρα με την προαγωγή δε θα ‘χεις τόσο ελεύθερο χρόνο για μας, σωστά;»
«Πώς γίνεται να πέρασες τόσο ωραία χωρίς εμένα;»
«Εντάξει, μη τρελαίνεσαι με την νέα γνωριμία, μπορεί να μην του αρέσεις τόσο όσο λέει.»
Είναι δύσκολο να χαρείς με τη χαρά του άλλου. Είναι ίσως από τα πιο δύσκολα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει κάποιος και είναι λογικό.
Όταν η φίλη μας έρθει χαρούμενη να μας ανακοινώσει πως της συνέβη κάτι που την εξελίσσει, που πάει τη ζωή της παρακάτω, που την κολακεύει, τότε μέσα μας ξετυλίγονται αυτόματα δύο συναισθήματα. Το ένα είναι η χαρά γιατί αξίζει να της συμβαίνουν όμορφα πράγματα, ή απλά γιατί χαιρόμαστε με τη χαρά της χωρίς περαιτέρω ανάλυση.
Το άλλο είναι η ανασφάλεια: γιατί σε εκείνη και όχι σε εμάς; Γιατί εμείς να μείνουμε πίσω κι εκείνη να προχωρήσει; Γιατί ενώ κι εμείς αγωνιζόμαστε, το καλό έτυχε σε εκείνη;
Όταν ο σύντροφός μας έρχεται σπίτι με ένα μπουκάλι κρασί να γιορτάσουμε την πρόσληψή του στη θέση που ήθελε αφήνοντας την ανιαρή δουλειά του, εκτός από τη χαρά μας ξυπνάει και η ανασφάλεια για το νέο περιβάλλον εργασίας του και πώς αυτό μπορεί να μας απειλήσει.
Η χαρά για τη χαρά του άλλου είναι περίπλοκη κατάσταση. Καταρχάς, προϋποθέτει άτομα ικανοποιημένα από τη δική τους ζωή. Ισορροπημένα. Αυτάρκη. Που έχουν αποδεχτεί τον εαυτό τους, τις αδυναμίες τους και τα ελλείμματά τους. Που ζουν με πάθος τη δική τους ζωή. Που δεν αφήνουν τον φόβο να τους κατατρέχει. Που μπορούν να διαχειριστούν και να ελέγξουν τις ανασφάλειές τους.
Μα πάνω από όλα, που ξέρουν να αγαπούν και να δίνονται.
Ο άνθρωπος που ξέρει να αγαπά και να δίνεται δε νιώθει ποτέ ότι κινδυνεύει. Δε συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους και ξέρει καλά ότι η πρόοδος και η ευημερία των γύρω του μόνο όφελος μπορεί να έχει στη δική του ζωή.
Η επιτυχία του φίλου, του συντρόφου, του αγαπημένου προσώπου δεν αποτελεί απειλή για τη δική του ζωή. Έχει απόλυτη επίγνωση ότι οι σχέσεις δεν είναι αγώνας δρόμου ή συγκριτικός πίνακας για να υπάρχει νικητής και ηττημένος. Ούτε φοβάται ότι θα εγκαταλειφθεί επειδή ο άλλος εξελίσσεται.
Πιστεύει στον εαυτό του και τις δυνάμεις του και αυτό ακριβώς του δίνει την ελευθερία να χαίρεται με τη χαρά του άλλου. Γιατί εκείνη τη στιγμή επικεντρώνεται μόνο στον αγαπημένο του, που είναι χαρούμενος. Απολαμβάνει τη χαρά στα μάτια του και αυτό το θέαμα αρκεί για να νιώσει κι εκείνος πλήρης και ευτυχισμένος. Δεν σκέφτεται τον εαυτό του, δεν μπαίνει σε εγωιστικά τριπάκια σκέψης, δεν προσπαθεί να μειώσει το γεγονός για να γειώσει το συναίσθημα. Αντίθετα, το ενισχύει όσο μπορεί. Όχι επίτηδες, αλλά επειδή το νιώθει και το πιστεύει.
Για σκεφτείτε πόση χαρά νιώθουμε όταν βλέπουμε τους άλλους να ενθουσιάζονται μαζί μας. Να μας λένε μπράβο και να μας αγκαλιάζουν. Να λάμπουν για μας.
Ναι, μόνο η πραγματική αγάπη μας κάνει να νιώθουμε τη χαρά του άλλου σαν δική μας. Μόνο η πραγματική αγάπη διώχνει τους φόβους και τις μιζέριες μας. Μόνο η πραγματική αγάπη μας απελευθερώνει από τα φαντάσματά μας.
Μόνο η πραγματική αγάπη δημιουργεί σχέσεις αληθινής χαράς και ελευθερίας.
Ίσως γι’αυτό τελικά είναι δύσκολο να χαρούμε για τη χαρά του άλλου: γιατί η πραγματική αγάπη είναι δύσκολο να επιτευχθεί.
Συντάκτης: Χαρά Ντάτση
