Οι μεγαλύτερες αλήθειες έχουν ειπωθεί με τη μορφή αστείου. Πρόκειται για γεγονός αδιαμφισβήτητο. Όποιος πει ότι δεν έχει πετάξει την κακιούλα του ή μια άβολη αλήθεια του με ένα αστείο, για να το πάρει πίσω με το κλασσικό «πλάκα κάνω», ψεύδεται ασυστόλως.
Τι γίνεται όμως στον έρωτα; Πόσα «πλάκα κάνω» έχουμε πει επειδή είδαμε το παγωμένο βλέμμα στα μάτια του άλλου; Πόσα «έλα, μην τρελαίνεσαι» έχουμε πει για να πάρουμε πίσω το συναίσθημα που μόλις εκφράσαμε; Πόσα «μα δεν ξέρεις καθόλου το χιούμορ μου» έχουμε πει όταν ακούσαμε το «τι είναι αυτά που λες;» από το αντικείμενο του πόθου μας;
Στον έρωτα, δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο. Υπάρχει συχνά η γκρίζα ζώνη. Εκείνη η άβολη, αμήχανη, συχνά βασανιστική γκρίζα ζώνη που κινούμαστε στα τυφλά νιώθοντας πόθο και έρωτα και πάθος, χωρίς να ξέρουμε αν υπάρχει ανταπόκριση. Ψάχνουμε για σημάδια, ερμηνεύουμε κάθε κίνηση και κάθε βλέμμα, αναλύουμε κάθε μήνυμα όμως δε βγάζουμε ασφαλές συμπέρασμα.
Μάταια περιμένουμε την πρώτη κίνηση. Εκείνη που θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε, να πάρουμε το κουράγιο για να εκφράσουμε αυτό που μας κάνει να κοιτάμε την οθόνη του υπολογιστή μα να βλέπουμε μόνο το πρόσωπό του και όχι το έγγραφο word.
Μαζεύουμε τότε όλο του κουράγιο μας και πάνω σε μια χαλαρή στιγμή το λέμε:
«Φαντάζεσαι εμάς τους δυο μαζί;» ή «Αφού σε θέλω πολύ, το ξέρεις», ή «Θα θελα να τα ξαναφτιάξουμε»
Και περιμένουμε. Με αγωνία. Το πρόσωπό μας επικεντρώνεται στην αντίδραση του άλλου. Στην ανταπόκριση. Κι αν δεν την δούμε, τι άλλο μένει να κάνουμε παρά να το μαζέψουμε;
«Έλα ρε συ, πλάκα κάνω!», για να δούμε το πρόσωπο του άλλου να χαλαρώνει, τους μύες να μη σφίγγονται πια, το χαμόγελο να επανέρχεται στα χείλη του, τα λόγια ανακούφισης να φτάνουν στ΄αυτιά μας: «είπα κι εγώ! Τι αστεία είναι αυτά καλέ;»
Μαζεύουμε τα χίλια κομμάτια της καρδιάς μας και χαμογελάμε, με την επίγνωση ότι όσα νιώθουμε είναι μόνο δικά μας και δε θα βρουν ποτέ ανταπόκριση. Και συνεχίζουμε τη ζωή μας. Λίγο πιο διαλυμένοι, λίγο πιο πονεμένοι, αλλά συνεχίζουμε.
Το χιούμορ είναι και ήταν πάντα ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να διαχειριστούμε δύσκολες καταστάσεις. Έχει γλύκα, δεν προσβάλει, δεν εκθέτει, δε φέρνει σε δύσκολη θέση, δημιουργεί ευχάριστη ατμόσφαιρα, αποστομώνει μα κυρίως αποφορτίζει έντονα φορτισμένες στιγμές όταν χρειάζεται.
Ένα «πλάκα κάνω» μπορεί να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση και την ίδια στιγμή να μας δώσει τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε. Καλώς το χρησιμοποιούμε κι ας πονάει τελικά. Γιατί μας δίνει την ασφάλεια της σίγουρης απάντησης χωρίς να διαταράξει τη σχέση μας, τουλάχιστον όχι πριν το αποφασίσουμε εμείς. Γιατί μας βγάζει από τις αμφιβολίες και μας απαλλάσσει από τις φρούδες ελπίδες, τα όνειρα θερινής νυκτός, τις βασανιστικές νύχτες και τις ατέλειωτες αποκρυπτογραφήσεις προτάσεων που είπε και μηνυμάτων που έστειλε ή δεν έστειλε. Γιατί μας προσγειώνει στην πραγματικότητα χωρίς να εκτεθούμε, τουλάχιστον όχι πριν το επιλέξουμε οι ίδιοι.
«Πλάκα σου κάνω» λοιπόν. Δεν τρέχει τίποτα. Μη νοιάζεσαι. Όλα είναι όπως πριν το αστείο μου. Δεν αλλάζει κάτι. Δεν διαταράσσεται η πραγματικότητά μας. Δεν θα αντιμετωπίσεις άβολες αλήθειες. Δε θα αναγκαστείς να πάρεις δύσκολες αποφάσεις. Δε θα μάθεις τι σκέφτομαι τις νύχτες, ούτε τι ελπίζω τις μέρες.
Τουλάχιστον όχι μέχρι να πάψω να κάνω αστεία.
Συντάκτης: Χαρά Ντάτση
