«Οι σχέσεις είναι δυναμικές μωρό μου. Μη ψάχνεις κλισέ εφαρμογή σε αυτές, τύπου «αρχή, μέση, τέλος, περνάμε όλες τις ώρες μαζί, βγαίνουμε συνέχεια μαζί, τρώμε με φίλους τις Κυριακές, είμαστε αυτοκόλλητοι».
Δες τη σχέση σα μια εξελικτική διαδικασία, σα δράση – αντίδραση, σαν κάτι που μέσα από αυτό μαθαίνεις τον εαυτό σου και τους άλλους. Άλλωστε η δυναμική των σχέσεων έγκειται ακριβώς στο ότι διαρκούν μέσα σου για πάντα…»
Αυτή ήταν η αντίληψη του Μάνου για τις σχέσεις. Τους τρεις μήνες που γνωριζόντουσαν διαφωνούσαν συχνά για το τι συνιστά σχέση και τι όχι. Ήταν και οι δυο τους ελεύθερα πνεύματα και παρότι δεμένοι σε πολλές επαγγελματικές υποχρεώσεις στην καθημερινότητά τους, κατόρθωναν να διατηρεί ο καθένας στη ζωή του έναν μεγάλο βαθμό προσωπικής ελευθερίας τον οποίο δεν ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν εύκολα.
Η ιστορία του Μάνου και της Ζωής αποτελεί πλέον συνηθισμένη περίπτωση. Δύο άνθρωποι κοντά στα σαράντα, που έχουν διαγράψει τις πορείες τους, νοιάζονται για τις καριέρες τους, έχουν προσωπική ζωή, φίλους, ανεξαρτησία και η ζωή τους έφερε κοντά κι ερωτεύτηκαν.
Τότε ξαφνικά βρέθηκαν μπροστά στο δίλημμα : «Τώρα; Θυσιάζουμε τον προσωπικό μας χώρο και χρόνο; Και αν ναι, σε ποιο βαθμό;» Διλήμματα που πιθανόν μοιάζουν ως ψευτοδίλημμα σε εικοσάχρονους, όμως για όσους διανύουν την πενταετία πριν ή μετά τα σαράντα αποτελεί μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα.
«Εγώ, φίλε μου, έχω ανάγκη το χώρο και το χρόνο μου» θα σου πουν «Με πνίγει να πρέπει να είμαι συνέχεια μαζί σου, σωματικά ή… online 24 ώρες το 24ωρο. Σε θέλω, όμως χρειάζομαι λίγο χρόνο και για μένα, για τους φίλους μου, να κοιμηθώ μόνος και να απλωθώ στο κρεβάτι μου σαν το χταπόδι, να αφήσω τα χαρτιά από τα πιτόγυρα στο τραπέζι και την πετσέτα του μπάνιου στο πάτωμα.»
Βεβαίως, τέτοιου είδους επιχειρήματα βγαίνουν κυρίως από ανδρικά χείλη παρόλα αυτά υπάρχουν ως ενδόμυχες σκέψεις στην πλειοψηφία των γυναικών κι ας μην τολμούν να το παραδεχτούν ανοιχτά.
Έχοντας μεγαλώσει κάτω από το στερεότυπο ότι οι γυναίκες κάνουν μόνο σοβαρές σχέσεις διαφορετικά θεωρούνται στην καλύτερη περίπτωση πουτάνες, εύκολες και τσούλες, και με εχθρό τις ορμόνες που χορεύουν κάθε μήνα σε διαφορετικούς ρυθμούς δημιουργώντας μια κάπως ασταθή συναισθηματική κατάσταση, οι γυναίκες είναι δύσκολο να αφουγκραστούν τις εσωτερικές τους ανάγκες και να δεχτούν ότι ίσως να υπάρχουν και άλλες μορφές σχέσης πέραν της κλασσικής αυτοκόλλητης.
Ότι πιθανότατα να μπορούν να αναπτυχθούν έντονα και βαθιά συναισθήματα μεταξύ ανθρώπων που δεν εξαρτούν την ύπαρξή τους από τους άλλους, που δεν έχουν την απεγνωσμένη ανάγκη να ακούν συνέχεια το «σ αγαπώ», που δεν είναι ο ένας προέκταση του άλλου.
Ότι μια σχέση μπορεί να φοράει και άλλα ρούχα εκτός από το μεταξωτό ένδυμα του «Εσύ είσαι για μένα, για πάντα».
Ξέρω τι σκέφτεστε – μερικοί το έχετε ήδη μονολογήσει μπροστά στην οθόνη σας διαβάζοντας αυτές τις γραμμές : «Μπούρδες! Άμα ο άλλος σε θέλει, θέλει να ‘ναι μόνο μαζί σου και με κανέναν άλλον. Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις για να κάνουμε σεξ από δω κι από ‘κει».
Ας σταθούμε ένα λεπτάκι σε αυτό. Είναι άραγε έτσι;
Ποιος λέει ότι ο έρωτας είναι αποδεκτός μόνο στην εξαρτητική του μορφή;
Ποιος εγγυάται ότι η αξία της σχέσης δυο ανθρώπων είναι ανάλογη της καθημερινής τους επικοινωνίας;
Ποιος ορίζει ότι η επιτυχία της σχέσης είναι τα εκατομμύρια σ αγαπώ;
Μήπως, λέω μήπως, το κενό μέσα μας που προσπαθεί να γεμίσει από τον άλλον; Μήπως η μειωμένη αυτοεκτίμησή μας, που παίρνει τα πάνω της όταν κάποιος μας χρίζει ως τον πιο πολύτιμο άνθρωπο στη ζωή του; Μήπως τελικά απαιτούμε και καμία φορά επαιτούμε τις ασφυκτικές σχέσεις γιατί χρειαζόμαστε κάποιον να μας κάνει να νιώσουμε φωτεινοί και επιθυμητοί;
Ίσως ήρθε η στιγμή να ανοίξουμε τον εαυτό μας στην πιθανότητα να σχετιστούμε με νέους όρους, δηλαδή χωρίς όρους. Με βουτιά στο παρόν, δίχως προβληματισμούς για το αύριο, το μεθαύριο και τον άλλο μήνα. Χωρίς το δράμα του «Δε μου έστειλε μήνυμα, δε με θέλει Χριστέ μου!» αλλά με την ψυχραιμία που δίνει στον καθέναν μας η επίγνωση πως ό,τι κι αν συμβαίνει, θα προχωρήσω και θα ‘μαι καλά.
Αν ανοίξουμε τον εαυτό μας στην πιθανότητα ότι η αξία μιας σχέσης δεν κρίνεται κατ’ανάγκη από το πόσο χρόνο και χώρο έχει ο ένας στην ζωή του άλλου, θα εκπλαγούμε ευχάριστα.
Γιατί κάθε σχέση -όποια μορφή κι αν έχει- μας βοηθά να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας, να ορίσουμε μέσα μας τα όριά μας και να δούμε ψύχραιμα τις συμπεριφορές μας: πόσο υστερικά φερόμαστε, πόσο εγωιστικά αντιδρούμε και πόσο δραματικά ζούμε μέσα σε αυτές.
Οι σχέσεις στη ζωή μας είναι το asset μας, το κεφάλαιό μας για να επενδύσουμε παρακάτω.
Είναι οι χρυσές ευκαιρίες που μας δίνει η ζωή για να μάθουμε τον εαυτό μας και να τον βελτιώσουμε. Και αυτό μπορεί να γίνει αποτελεσματικότερα όταν δοκιμάσουμε να σπάσουμε το δοκιμασμένο μοτίβο των σχέσεων που κάναμε μέχρι σήμερα και αφεθούμε σε κάτι διαφορετικό.
Έστω για μια φορά.
Συντάκτης: Χαρά Ντάτση
