Απόψε θέλω να σου ξεκαθαρίσω κάτι, μήπως και καταφέρω να ξορκίσω τους δαίμονες που έχουν καταβάλει το μυαλό σου και τρελαίνεσαι χωρίς λόγο. Δική σου είμαι. Όσος καιρός και να πέρασε από την τελευταία φορά, εκείνη του χωρισμού, ποτέ δε σταμάτησα να αισθάνομαι δική σου. Κι εσύ το ίδιο, το ξέρω. Αυτός είναι και ο λόγος που ξαναβρεθήκαμε μαζί, θέμα χρόνου ήταν άλλωστε. Τι κι αν στη διάρκεια αυτού του χρόνου που μεσολάβησε πέρασαν κι άλλοι άνθρωποι απ’τη ζωή μας; Αν είχαν κάποια σημασία, δε θα ήμασταν εδώ αυτή τη στιγμή.
Δε θα σου πω ψέματα, πέρασαν αρκετοί άντρες, τόσο απ’ τη ζωή μου, όσο κι απ’ το κρεβάτι μου. Αλλά αυτό ήταν όλο κι όλο, απλοί περαστικοί. Ήταν οι πατερίτσες που με βοήθησαν να σταθώ στα πόδια μου αφού χωρίσαμε. Ήταν επίδεσμοι που έδενα γύρω απ’ την καρδιά μου, πιο πολύ για να μη βλέπω τις πληγές, παρά για να τις επουλώσω. Και μόλις αχρηστεύονταν τους πετούσα. Ήταν άνθρωποι που χρησιμοποίησα για να νιώσω αυτό που λένε «ελεύθερη κι ωραία» και κάθε φορά που αντάλλασσα ένα φιλί με κάποιον απ’ αυτούς ένιωθα ότι έπαιρνα μια μικρή εκδίκηση από σένα που πληγώθηκα. Ήταν αυταπάτες ότι δε σ’ έχω πια ανάγκη, ότι σε ξεπέρασα. Ακόμα κι όταν όλα αυτά τα έκανα μεθυσμένη, η αίσθηση απελευθέρωσης που μου προσέφεραν ήταν παροδική. Αφού πάντα κατέληγα να πληκτρολογώ το νούμερο σου στο κινητό μου, χωρίς ποτέ να πιέσω το πλήκτρο της κλήσης.
Κι όταν πέρασε αυτό το αρχικό θόλωμα, στράφηκα σε σχέσεις συμβατικές. Σχέσεις εύκολες, στις οποίες βολευόμουν και δε χρειαζόταν να καταβάλω ιδιαίτερη προσπάθεια. Όχι πως μ’ ενδιέφερε κιόλας. Για να καταλάβεις, απευθύνθηκα ακόμα και σε πρώην μου. Καταστάσεις γνωστές και δοκιμασμένες, γνώριμα νερά, είχα το κεφαλάκι μου ήσυχο. Κάτι όμως με ξενέρωνε. Μάλλον θα έφταιγε που μετά απ’ αυτούς γνώρισα εσένα και μου πρόσφερες πράγματα που ούτε να διανοηθώ δεν μπορούσα. Πράγματα που μάταια αναζητούσα στους προηγούμενους κι όσο δεν τα έβρισκα, άλλο τόσο μου έλειπες.
Κάποια στιγμή, όμως, μ’ έπιασαν τα διαόλια μου, γιατί δε γούσταρα να μου λείπεις τόσο. Και τότε ήταν που αποφάσισα να κάνω μια νέα αρχή, να προχωρήσω παρακάτω στη ζωή μου. Μου άξιζε εν τέλει. Αμ δε! Αποτυχία στη αποτυχία και καλά να πάθω, γιατί ήμουν προκατειλημμένη όσο δεν πάει. Αναπόφευκτα σύγκρινα τους πάντες μαζί σου και για ένα περίεργο λόγο κανείς δε με ικανοποιούσε αρκετά. Έβρισκα δικαιολογίες και εξαφανιζόμουν. Εγώ, που ξέρεις πόσο σιχαίνομαι τις δειλές συμπεριφορές.
Το σεξ αδιάφορο. Κανείς δεν κατάφερε να παίξει με το μυαλό μου όπως εσύ, επομένως και το κορμί μου αρνιόταν ν’ ανταποκριθεί. Έκλεινα τα μάτια μου και σκεφτόμουν εσένα, μπας και γίνει πιο υποφερτό. Αλλά είναι που ξέρω την αίσθηση σου πάνω στο σώμα μου, οπότε το κόλπο σπάνια έπιανε. Δεν δέχτηκα να κοιμηθώ με κανέναν από αυτούς. Έκανα το τσιγάρο μου κι έφευγα. Από αυτό και μόνο μπορείς να καταλάβεις πόσο άδεια ένιωθα.
Γι’ αυτό σου λέω, μη σε απασχολεί πόσοι άντρες πέρασαν απ’ τη ζωή μου όσο εσύ έλειπες. Και όχι, αγάπη μου, δε θέλω να ξέρω τι έκανες όσο ήμασταν χώρια. Οι λεπτομέρειες μόνο κακό μπορούν να μου κάνουν. Ξέρω ότι όλες εκείνες σου ήταν ασήμαντες κι αυτό μου φτάνει. Ξέρω ότι μπορεί να κατέληγες στο κρεβάτι μαζί τους, μα κατόπιν έστελνες μηνύματα σε μένα. Γιατί η επαφή μαζί τους δεν μπορούσε να καλύψει το κενό μου, όπως άλλωστε κανείς άλλος δεν μπόρεσε να καλύψει το δικό σου. Ξέρω ότι όλες ήταν απλοί περισπασμοί μέχρι να ξαναβρεθούμε. Δε με νοιάζει αν σε διεκδικούν ακόμα, ούτε και θα τις ζηλέψω. Γιατί σε καμιά δεν έχεις ανοίξει την ψυχή σου, όπως την άνοιξες σε μένα. Καμία δεν μπόρεσε να δει τις πιο σκοτεινές γωνίες του μυαλού σου και να τις επισκεφτεί με λαχτάρα, όπως έκανα εγώ. Αργά ή γρήγορα θα καταλάβουν ότι περισσεύουν και θα φύγουν.
Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι όλους τους ανθρώπους που μεσολάβησαν δεν τους εκτιμήσαμε. Αλήθεια, υπήρξαν φορές που προσπάθησα να αναγκάσω τον εαυτό μου να δεθεί, μόνο και μόνο για να σε ξεχάσω. Τι να σου κάνω όμως, που κανένας τους δεν ήταν εσύ; Δε φταίνε αυτοί που ήρθες και μου άλλαξες τα στάνταρτς και τα γούστα μου.
Καταλαβαίνεις τώρα ότι δεν υπάρχει λόγος να νιώθεις ανασφάλεια; Είμαι δική σου και είσαι δικός μου. Κι αν αύριο μεθαύριο χωρίσουν γι’ άλλη μια φορά οι δρόμοι μας, ξέρω πως θα συνεχίσουμε ν’ ανήκουμε ο ένας στον άλλο για πολύ καιρό ακόμα.
Επιμέλεια Κειμένου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Δάφνη Μαυρίδου
