Κάνοντας ένα flashback στα μαθητικά μου χρόνια, αν με ρωτούσες ποιο μάθημα μου άρεσε λιγότερο απ’ όλα, θα σου απαντούσα δίχως δεύτερη σκέψη ότι είναι η φυσική. Πέραν του ότι δεν καταλάβαινα τίποτα, θεωρούσα το αντικείμενο υπερβολικά ρεαλιστικό για τα δικά μου γούστα. Θυμάμαι να μας διδάσκουν τους νόμους του Νεύτωνα, του Ωμ, του Κουλόμπ και σκεφτόμουν από μέσα μου πού στην ευχή θα μου χρειαστούν εμένα όλα αυτά στη ζωή μου. Κι είχα απόλυτο δίκιο, γιατί δε μου χρειάστηκαν ποτέ και πουθενά ως τώρα οι νόμοι των προαναφερθέντων κυρίων.
Υπάρχει όμως κι ένας άλλος νόμος, που τα τελευταία χρόνια φαίνεται να διέπει τη ζωή πολλών ανθρώπων. Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας τον διδάξει στο σχολείο, ώστε να μας προετοιμάσει για το τι μας περιμένει στον έξω κόσμο. Αναφέρομαι φυσικά στον ξακουστό νόμο του Μέρφυ. Αν δε σου λέει κάτι τ’ όνομα, ο κ. Μέρφυ υποστήριζε πως «αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει». Μήπως αυτό σου λέει κάτι;
Ας πούμε ότι έχεις μια πολύ σημαντική επαγγελματική συνέντευξη. Έχεις προετοιμάσει απ’ το προηγούμενο βράδυ τα ρούχα που πρόκειται να βάλεις κι έχεις ρυθμίσει τρία με τέσσερα ξυπνητήρια μην τυχόν και σε πάρει ο ύπνος.
Σύμφωνα με τον παραπάνω νόμο, το κινητό θα κλείσει κατά τη διάρκεια της νύχτας από μπαταρία, οπότε κανένα ξυπνητήρι δε θα χτυπήσει. Θα σηκωθείς αργοπορημένα και φυσικά θα πέσεις σε μποτιλιάρισμα στο δρόμο. Κάπου εκεί θα συνειδητοποιήσεις ότι πάνω στη φούρια σου, ξέχασες το χαρτοφύλακά σου στο σπίτι κι όταν πια με το καλό φτάσεις στο γραφείο σκεπτόμενος πώς θα τα μπαλώσεις, ο διπλός καπουτσίνο που κρατάς στα χέρια σου, γιατί φυσικά δεν πρόλαβες να πιεις καφέ στο σπίτι, αποφασίζει να χυθεί στ’ ολοκαίνουριο λευκό πουκάμισο που αγόρασες ειδικά για την περίσταση.
Αν πάλι είσαι φοιτητής, γνωρίζεις απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη τι ζόρι τραβάς την περίοδο της εξεταστικής. Θα ξενυχτίσεις κάνοντας προσπάθεια να βγάλεις τα σος σ’ ένα βράδυ, ενώ παράλληλα με τ’ άλλο χέρι θα ετοιμάζεις σκονάκια. Δεν προλαβαίνεις να κοιμηθείς, γιατί η εξέταση ξεκινάει με το πρώτο χάραμα και τυχαίνει να ‘χουν απεργία και τα λεωφορεία. Ενώ βρέχει. Και δεν έχεις ομπρέλα.
Φτάνεις με τα πολλά στη σχολή και βλέπεις τα θέματα, τα οποία παραπέμπουν λίγο σε κινέζικα και λίγο σε γραμμική Β. Το σκονάκι που ‘χεις στην κωλότσεπη δεν τολμάς να κάνεις πως το βγάζεις, καθώς η επιτηρήτρια φέρνει βόλτες πάνω απ’ το κεφάλι σου σαν το γύπα. Απογοητευμένος, παραδίδεις το γραπτό κι αρνείσαι να δώσεις το επόμενο μάθημα, αφού η ψυχολογία σου έχει πέσει στα τάρταρα. Λίγο μετά, μαθαίνεις απ’ τους συμφοιτητές σου ότι τα θέματα που έπεσαν ήταν γελοία και θα μπορούσες να περάσεις άνετα. Κάπου εκεί, κρύβεται ο Μέρφυ και σε παρατηρεί κουνώντας το κεφάλι συγκαταβατικά, γιατί ο Μέρφυ ξέρει.
Ο συγκεκριμένος νόμος είναι αδίστακτος, απρόβλεπτος και δεν κάνει διακρίσεις. Έχει, βέβαια, μια τάση να προτιμά εκείνους τους ανθρώπους, που τείνουν να δίνουν περισσότερη βάση στ’ αρνητικά απ’ ό,τι στα θετικά. Γι’ αυτούς που συνηθίζουν να σκέφτονται και ν΄αντιμετωπίζουν τα πάντα με θετικότητα κι αισιοδοξία, τα λόγια του Μέρφι δεν υφίστανται καν.
Πάντως, όλοι κάποια στιγμή περνάμε από τη φάση του «όλα μου πάνε στραβά!» ή «γιατί σε μένα, Θεέ μου;». Γιατί πέρα απ’ όλα τα υπόλοιπα, τα πιστεύω του Μέρφυ μοιάζουν λίγο με ντόμινο: αν κάτι πάει στραβά, συνήθως τα παίρνει όλα η μπάλα και πάνε απ’ το κακό στο χειρότερο.
Θα ‘λεγε κανείς πως αυτό το σκεπτικό θα μπορούσε ν’ αντιμετωπιστεί και ως τρόπος ζωής ή μηχανισμός άμυνας. Προσδοκώντας πάντα να συμβεί το χειρότερο, είσαι προετοιμασμένος ψυχολογικά για παν ενδεχόμενο, ενώ παράλληλα ένα καλό αποτέλεσμα σ’ ενθουσιάζει, σε ικανοποιεί και σ’ ανακουφίζει περισσότερο όταν δεν το περιμένεις.
Μπορείς ν’ ακολουθήσεις αυτό το πλάνο, αν νιώθεις πως βοηθάει. Μπορείς από την άλλη, να μάθεις ν’ αντιμετωπίζεις θετικά κι αισιόδοξα τις μικρές και μεγάλες αναποδιές της καθημερινότητας, γιατί το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς δεν ξεφεύγει απ’ την κατάρα του Μέρφυ.
Επιμέλεια Κειμένου Δάφνης Μαυρίδου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Δάφνη Μαυρίδου
