Κοιτάζω απ’ το παράθυρο του αεροπλάνου τα φώτα της αγαπημένης μου πόλης ν’ απομακρύνονται σταδιακά απ’ το οπτικό μου πεδίο. Όσο περισσότερο ύψος παίρνει το αεροπλάνο, τόσο πιο αχνά τα βλέπω. Ίσως, βέβαια, γι’ αυτό να φταίνε και κάτι σκουπιδάκια που μπήκαν στα μάτια μου και βουρκώνω. Γιατί να κλάψω, δηλαδή; Χριστουγεννιάτικο ταξιδάκι πάω, θα ‘πρεπε να πετάω απ’ τη χαρά μου, έτσι δεν είναι;
Κάτι τέτοια κάθομαι και λέω στον εαυτό μου μπας και τον ξεγελάσω και ξεχάσω για λίγο πόσο πρόκειται να μου λείψεις. Ήδη μου λείπεις βασικά και δεν έχει ούτε μία ώρα που σε αποχαιρέτησα. Ξέρεις πόσο σιχαίνομαι τους αποχαιρετισμούς, δεν είναι το φόρτε μου. Προσπαθώ πάντα να το παίξω άνετη και πάντα καταλήγω να με παίρνουν τα ζουμιά. Κι εσύ πάντα αξιοθαύμαστα ψύχραιμος, έτσι για να υπάρχει και μια ισορροπία.
Να δεις, θα φταίει και το κλίμα των γιορτών που είμαι τόσο ευσυγκίνητη. Οι περισσότεροι παραπονιούνται για το γεγονός ότι τα Χριστούγεννα θα τους βρουν μόνους, μα εγώ θεωρώ πως το χειρότερο είναι να είσαι με κάποιον και να περνάτε τα Χριστούγεννα χώρια.
Ήθελα να τις περάσουμε μαζί αυτές τις γιορτές. Να κάνουμε βόλτες χέρι-χέρι στο παραφορτωμένα στολισμένο κέντρο της πόλης και να σχολιάζουμε πόσο κιτς φαίνονται τα χιλιάδες μικροσκοπικά λαμπιόνια που αναβοσβήνουν όπου γυρίσει κανείς το βλέμμα. Να χώνομαι στην αγκαλιά σου γιατί θα κρυώνω και να με μαλώνεις που δεν ντύνομαι αρκετά ζεστά. Να χουχουλιάζουμε κάτω απ’ την κουβέρτα και να πίνουμε τσάι και ζεστή σοκολάτα και να μιλάμε με τις ώρες περί ανέμων και υδάτων. Να αδράξουμε την ευκαιρία να χαλαρώσουμε παρέα, μακριά απ’ τη φθορά της ρουτίνας μας. Να μετρήσουμε μαζί αντίστροφα για τον ερχομό του νέου έτους και να με φιλήσεις για καλή χρονιά, όπως στις ταινίες που κοροϊδεύουμε. Κάπως έτσι τα’χα φανταστεί αυτά τα Χριστούγεννα.
Αντί γι’ αυτό το νέο έτος θα μας βρει ν’ απέχουμε πολλά χιλιόμετρα ο ένας απ’ τον άλλο. Θ’ ανταλλάξουμε ευχές απ’ το τηλέφωνο και η αμηχανία στη φωνή μου θα προδίδει πόσο μου λείπεις. Τα κενά σιωπής ανάμεσα στις κουβέντες σου θα μαρτυρούν κάποιο ανείπωτο παράπονο για την απουσία μου. Θα βγάζω συνέχεια φωτογραφίες για να σου δείξω, ώστε να μη χάσεις τίποτα από την καθημερινότητά μου και θα μου περιγράφεις με κάθε λεπτομέρεια τα διάφορα περιστατικά που θα σου συμβαίνουν για να νιώσω σαν να είμαι κι εγώ εκεί.
Λίγο οι κοινωνικές επιταγές, λίγο η εποχή, λίγο η παράδοση, έχουν εντυπώσει στο μυαλό μας τα Χριστούγεννα σαν την πιο τρυφερή γιορτή του χρόνου, μια γιορτή που θέλουμε να την περνάμε συντροφιά με τα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα. Έτσι κι εγώ, εύχομαι να μπορούσα φέτος να μοιραστώ το πνεύμα των Χριστουγέννων μαζί σου. Δεν πειράζει, όμως. Γιατί μπορεί να μας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα, μα να ξέρεις πως η σκέψη μου θα είναι σε σένα. Μου φτάνει που ξέρω ότι άφησα πίσω μου έναν άνθρωπο, που θα με περιμένει να επιστρέψω. Κι εγώ θα μετρώ τις μέρες για να γυρίσω πίσω σ’ εκείνον.
Κι όταν θα βλέπω ζευγαράκια στους δρόμους και στα καφέ και θα σκάω απ’ τη ζήλια μου σιγομουρμουρίζοντας μουτρωμένη, θα σκέφτομαι ότι εκείνοι αποκλείεται να περνάνε τόσο καλά όσο εμείς όταν είμαστε μαζί. Δεν παίζει να κάνουν τόσο φοβερή ομάδα όσο εμείς οι δυο. Εκείνος δε θα έχει τόσο ιδιαίτερο χιούμορ όσο εσύ κι εκείνη δε θα ξέρει να τον προκαλέσει μ’ όλους τους τρόπους που ξέρω να σε προκαλώ εγώ. Αυτά θα σκέφτομαι και θα προχωρώ παρακάτω χαμογελώντας.
Θα σε παίρνω τηλέφωνο για ν’ ακούσω τη φωνή σου κι εσύ από την άλλη άκρη της γραμμής θα προσπαθείς να με καθησυχάσεις, λέγοντάς μου ότι εκεί όλα είναι βαρετά και συνηθισμένα. Κι εγώ από μέσα μου θα εύχομαι να διασκεδάζεις, να ξεκουράζεσαι και να περνάς καλά, αλλά όχι και πάρα πολύ καλά, αφού εγώ δεν είμαι εκεί.
Κι εκείνες τις ώρες που η έλλειψή σου θα είναι φρικτά έντονη, σχεδόν απτή, θα σε φέρνω στο νου μου και δε θα νιώθω πια τόσο μόνη. Ξέρω πως δεν είμαι μόνη. Ούτε κι εσύ είσαι μόνος, κι ας μην είμαι κάπου εκεί κοντά να σου το αποδείξω. Nα ξέρεις, όμως, ότι το μυαλό μου είναι διαρκώς σε σένα. Γι’ αυτό, κοίτα να περνάς όμορφα και περίμενέ με να γυρίσω πίσω. Λίγο έμεινε.
Επιμέλεια Κειμένου Δάφνης Μαυρίδου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Δάφνη Μαυρίδου
