Το έργο το έχουμε σίγουρα όλοι ξαναδεί, οι περισσότεροι έχουμε πρωταγωνιστήσει κιόλας. Η σκηνή έχει ως εξής: εκείνη γυρνάει απ’ την άλλη και κατεβάζει μούτρα. «Τι έχεις μωρό μου;» τη ρωτάς. Νομίζω μπορείς να μαντέψεις ήδη την απάντηση: «Τίποτα» σου απαντάει, αλλά η στάση του σώματός της με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος κι ύφος ξινισμένο μαρτυράει το ακριβώς αντίθετο. Την ξαναρωτάς καλού-κακού μπας κι άλλαξε γνώμη κι αποφάσισε να σ’ ενημερώσει για την αιτία της ξαφνικής της «κυκλοθυμίας», αλλά μάταια, πάλι την ίδια απάντηση παίρνεις.
Κάνεις ένα φλασμπάκ στη συζήτηση που προηγήθηκε του μουτρώματος και ζορίζεις το μυαλό σου να βρει τι βλακεία είπες πάλι ή τι λάθος έκανες και τώρα η άλλη δεν καταδέχεται ούτε να γυρίσει να σε κοιτάξει. Το τρέμεις όσο τίποτα αυτό το «τίποτα». Ξέρεις ότι πρόκειται ν’ ακολουθήσει είτε υστερικό ξέσπασμα, είτε εκφώνηση κατηγορητηρίου με τρόπο ψυχρό και τσουχτερό, είτε απλά θα συνεχίσει τον ψυχολογικό πόλεμο αφήνοντάς σε στα μαύρα σκοτάδια της απόλυτης άγνοιας. Όποιο και να είναι το σενάριο, η σκέψη που κυριαρχεί στο μυαλό σου είναι μία: «Τη γάμησα πάλι!»
Κι επειδή δεν ψήνεσαι να ζορίσεις και πάρα πολύ το κεφάλι σου, μετά από λίγο τα παρατάς νευριασμένος. Κι έρχεσαι κι αναρωτιέσαι για ποιο λόγο οι γυναίκες δε λέμε κατευθείαν αυτό που μας έχει ενοχλήσει, ώστε να το λύσουμε επιτόπου και να πάμε στα σπιτάκια μας μια ώρα αρχύτερα και μονοιασμένοι, αλλά αντ’ αυτού το παίζουμε μυστήριες και σας βάζουμε να λύνετε γρίφους και σπαζοκεφαλιές μέχρι να βρείτε τη σωστή απάντηση στην ερώτηση που εσείς οι ίδιοι μας θέτετε.
Όχι, όσο κι αν σου φαίνεται δύσκολο να το πιστέψεις, δεν το κάνουμε ούτε για να ψυχαγωγηθούμε οι ίδιες ούτε για να τεστάρουμε το δείκτη νοημοσύνης σας. Κι όχι, σκοπός της ζωής μας δεν είναι να κάνουμε τη δική σας δύσκολη. Το μόνο που θέλουμε είναι συνεργασία και προσπάθεια για αμοιβαία κατανόηση, όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται αυτό.
Συνήθως θα προτιμήσουμε ν’ αποφύγουμε την ερώτησή σας μ’ ένα «τίποτα», όταν γνωρίζουμε ότι είμαστε συναισθηματικά φορτισμένες. Ξέρουμε πολύ καλά ότι αν αρχίσουμε να μιλάμε όλο και καμιά χοντράδα θα πετάξουμε πάνω στα νεύρα μας και τα πράγματα θα εξελιχθούν ακόμα χειρότερα. Επομένως, θα πάρουμε το χρόνο μας και μόλις νιώσουμε ήρεμες θα κάτσουμε να το συζητήσουμε, αντιμετωπίζοντας το θέμα με πολύ μεγαλύτερη ψυχραιμία.
Μπορεί απ’ την άλλη, να μη σας λέμε τι έχουμε με το φόβο ότι θα χαρακτηριστούμε γι’ άλλη μια φορά γκρινιάρες. Αλήθεια σου λέω, δε γουστάρουμε να γκρινιάζουμε ακατάπαυστα ούτε να σας κάνουμε να αισθάνεστε συνεχώς τύψεις και ενοχές που μας στενοχωρήσατε. Δε θέλουμε να μας περνάτε για εγωκεντρικά, αχάριστα, άπληστα πλάσματα που τίποτα δεν τα ικανοποιεί κι απαιτούν συνεχώς περισσότερα. Κι ας σας δείχνουμε τις περισσότερες φορές το ακριβώς αντίθετο, συχνά τα φαινόμενα απατούν.
Ουσιαστικά, αυτό που προσπαθώ να σου πω είναι ότι με αυτόν τον τρόπο προσπαθούμε ν’ αποφύγουμε άλλον έναν καβγά, παρ’ όλο που κατά βάθος γνωρίζουμε ότι το να μην εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου κρατώντας τα μέσα σου δε βοηθάει πουθενά. Ίσα – ίσα αν δε μιλάμε ανοιχτά για όλα όσα μας προβληματίζουν, κάποια στιγμή θα φτάσουμε στο σημείο να έχουμε μαζέψει τόσα πολλά, που η έκρηξη θα είναι αναπόφευκτη, καταστροφική και θέμα χρόνου.
Επίσης, ένα λάθος που κάνουμε όλοι –άνδρες και γυναίκες– είναι ότι περιμένουμε απ’ τον άλλο να σκεφτεί όπως ακριβώς σκεφτόμαστε κι εμείς. Έχουμε την απαίτηση μ’ ένα μαγικό τρόπο να μπει μες στο κεφάλι μας και να εντοπίσει αυτό ακριβώς που μας απασχολεί. Είναι, όμως, γεγονός, ότι ο καθένας έχει ένα μοναδικό τρόπο σκέψης, ο οποίος ενδεχομένως να μη συμπίπτει σε όλα τα σημεία με εκείνον των υπολοίπων.
Με βάση, λοιπόν, το παραπάνω, ο λόγος που καμιά φορά δε σας λέμε κατευθείαν αυτό που μας έχει πειράξει είναι γιατί ελπίζουμε ότι θα έχετε την ευαισθησία να το καταλάβετε μόνοι σας. Απογοητευόμαστε όταν τις περισσότερες φορές αυτό δε συμβαίνει, αλλά δε φταίτε μόνο εσείς. Φταίμε κι εμείς που ξεχνάμε ότι το αυτονόητο δεν είναι το ίδιο για όλους.
Υπάρχει, βέβαια, και μια περίπτωση όπου το θέμα που μας προβληματίζει είναι χιλιοειπωμένο και πολλάκις συζητημένο, οπότε νιώθουμε πως αν κάτσουμε να το αναλύσουμε για πολλοστή φορά πάλι στο βρόντο θα πάνε και τζάμπα θα σπαταλήσουμε φαιά ουσία. Σ’ αυτή την περίπτωση το «τίποτα» δηλώνει παραίτηση. Και είναι η πιο επικίνδυνη περίπτωση απ’ όλες.
Ναι, το ξέρουμε ότι σας σπάει τα νεύρα. Ξέρουμε ότι ακούτε τη λέξη «τίποτα» και βγάζετε φλύκταινες. Τώρα, όμως, ίσως να μπορέσετε να κατανοήσετε το λόγο που το κάνουμε. Και δεν το κάνουμε επίτηδες – συνήθως.
Επιμέλεια Κειμένου Δάφνης Μαυρίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Δάφνη Μαυρίδου
