Οφείλω να ομολογήσω πως είμαι ρομαντική μέχρι αηδίας. Μπορώ να κάθομαι όλη μέρα και να ονειροπολώ, να κάνω σενάρια με τη φαντασία μου και να χαμογελάω μόνη μου, σαν ηλίθια, κάθε φορά που σκέφτομαι κάτι όμορφο που μου ‘πε χθες. Μπορώ να ξαγρυπνήσω, γιατί μου ‘ρθε έμπνευση και θέλω να γράψω σ’ ένα κομμάτι χαρτί όλα όσα νιώθω κι όλα όσα δεν πρόκειται ποτέ να τον αφήσω να διαβάσει. Μπορώ να βάζω στο repeat το τραγούδι μας, κάθε βράδυ μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
Ξέρεις τι δεν μπορώ; Τα γλυκόλογα! Καθόλου δεν τα μπορώ. Και για να μην παρεξηγηθώ, υπάρχουν και τα ωραία γλυκόλογα, αυτά που εκφράζονται με λέξεις απλές και λιτές, χωρίς πομπώδεις και μεγαλοπρεπείς δηλώσεις και χωρίς να στάζουν μέλια και σορόπια. Νομίζω καταλαβαίνεις σε ποια γλυκόλογα αναφέρομαι. Εκείνα που σχολιάζουμε κοροϊδευτικά στην παρέα, κάνοντας ότι ξερνάμε επιτόπου, αλλά στην πραγματικότητα όλοι τα ‘χουμε πει και τώρα ντρεπόμαστε ν΄αντικρίσουμε την κοινωνία. Εκείνα που σίγουρα κι εσένα σου ‘χουν πει και, προτού ξενερώσεις, καταβάθος σου ψιλοάρεσε κι ας μην το παραδέχεσαι ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Με πιάνεις, νομίζω.
Ανάμεσα στα γλυκόλογα συγκαταλέγω και τους μεγάλους όρκους αιώνιας αγάπης. Δεν τραβάω κανένα τεράστιο ζόρι με δαύτους, είναι όμως ένας συγκεκριμένος που όποτε τον ακούω μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Άσε λίγο κάτω το ποντίκι, πάνε φέρε ένα πακέτο χαρτομάντιλα και δώσε βάση. «Θα σε περιμένω για πάντα». Όχι, όχι και πάλι όχι. Το να λες στον άλλον ότι θα τον περιμένεις για πάντα δεν είναι ρομαντικό, και σου το λέω εγώ που ξέρεις ότι είμαι αθεράπευτα ρομαντική.
Να σου πω τι πιστεύω πως θεωρείται ρομαντικό; Όταν έχεις πια χωρίσει με το μεγάλο έρωτα και προσπαθείς να πας παρακάτω και να φτιάξεις τη ζωή σου με καινούριους συντρόφους, μα δεν μπορείς να στεριώσεις με κανέναν, γιατί κανένας δεν είναι εκείνος. Κι επειδή δε γουστάρεις να συμβιβάζεσαι σε σχέσεις που δε σε γεμίζουν, επιλέγεις τη μοναχικότητα. Κι αυτό νομίζω πως είναι ρομαντικό, γιατί υποσυνείδητα περιμένεις πάντα. Υποσυνείδητα και χωρίς φανταχτερές δηλώσεις.
Όταν, όμως, φίλτατε ερωτοχτυπημένε, χωρίζεις με το έτερον ήμισυ και το βομβαρδίζεις με μηνύματα και τηλεφωνήματα, στα οποία του ανακοινώνεις ότι θα το περιμένεις για πάντα να γυρίσει πίσω, παραπέμπεις λίγο σ’ ηθοποιό αρχαίας τραγωδίας στην Επίδαυρο. Κι αυτό κάθε άλλο παρά ρομαντικό ακούγεται, μάλλον κωμικοτραγικό θα ‘λεγα. Ίσως και κάπως απελπισμένο.
Με τα ίδια σου τα λεγόμενα υποβαθμίζεις κατευθείαν την αυτοεκτίμησή σου. Είναι νοσηρό να βάζεις εσκεμμένα τον εαυτό σου σε μια θέση παθητική, ανεσταλμένη, νωχελική. Κι αυτό που το κάνει να φαίνεται ακόμα πιο νοσηρό είναι το γεγονός ότι το λες και το χαίρεσαι, το υποστηρίζεις μ’ υπερηφάνεια και σε θαυμάζεις από μέσα σου για την ακεραιότητα και το ρομαντικό σου πνεύμα. Νιώθεις σαν ένας σύγχρονος τραγικός ήρωας, αλλά μην ξεχνάς ότι ακόμα κι η πιστή Πηνελόπη στο τσακ ήταν να ξαναπαντρευτεί με κάποιον απ’ τους μνηστήρες, λίγο πριν μπουκάρει ο Οδυσσέας και γίνει το φονικό.
Άσε που ξέρεις καταβάθος ότι δε θα περιμένεις για πάντα. Το ξέρεις. Συνήθως αυτοί που κάνουν τέτοιου είδους δηλώσεις είναι κι αυτοί που προχωράνε πιο εύκολα παρακάτω. Είναι αυτοί που θα κάνουν στην αρχή υπομονή κι έπειτα από λίγο καιρό θα συμβιβαστούν σε μια φαινομενικά ευτυχισμένη σχέση, για να μην νιώθουν μόνοι. Αν όντως πίστευες ότι θα περιμένεις για πάντα, αν το ήξερες βαθιά μέσα σου, τότε δε θα το ‘λεγες δυνατά. Γιατί η σκέψη και μόνο θα σε τρόμαζε τόσο, που ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό δε θα τολμούσες να το παραδεχτείς.
Ίσως εκείνη την ώρα που γυρνάς και λες «εγώ θα σε περιμένω για πάντα» να το πιστεύεις και να το νιώθεις. Τέτοιες ανακοινώσεις, όμως, είναι περιττές. Άσε, λοιπόν, τους θεατρινισμούς και τους μελοδραματισμούς στην άκρη και μη δίνεις υποσχέσεις που το πιο πιθανό είναι πως δε θα τηρήσεις.
Επιμέλεια Κειμένου Δάφνης Μαυρίδου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Δάφνη Μαυρίδου
