Για εκείνες που μας στήριξαν πιο πολύ κι απ' την ίδια τη μάνα μας

Ξεκίνησα να μιλήσω για τον ρόλο της μητέρας. Έναν ρόλο που αναλαμβάνει μια γυναίκα όταν φέρνει στη ζωή ένα παιδί. Συνήθως αλλάζει σημαντικά η καθημερινότητά της και οι προτεραιότητές της. Κι όλη αυτή η αντίδραση, όλη αυτή η αλλαγή, είναι φυσιολογική. Να θες να είσαι πλάι στο παιδί σου, όχι από υποχρέωση, αλλά επειδή δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου να μην το κάνει. Να είσαι ο βράχος που θα μπορεί να στηριχθεί, που θα στρέφεται όταν φοβάται τη ζωή, όχι επειδή είσαι μάνα του, αλλά επειδή δεν μπορείς να το αφήσεις μόνο του στις φουρτούνες. Επειδή θα θες να του μάθεις να κολυμπάει. Επειδή θα θες να το δεις να ξεπερνάει τις δυσκολίες με σωσίβιο τη δική σου βοήθεια.

Κι όμως, κάποιες φορές οι βιολογικές μητέρες δεν μπορούν να αναλάβουν ένα τέτοιο εγχείρημα. Κάποιες λόγω δικών τους προβλημάτων ή φυσικών δυσκολιών, δεν είναι σε θέση να είναι πλάι στα παιδιά που αποφάσισαν να φέρουν στον κόσμο. Σε μερικά από αυτά τα παιδιά, μέσα στη φαινομενική ατυχία τους, η τύχη χαμογελά. Κι έτσι γνωρίζουν -έστω και αργά- γυναίκες που στέκονται δίπλα τους σαν τη μάνα που ποτέ δεν είχαν. Οι γραμμές που ακολουθούν είναι για εκείνες τις γυναίκες.

Είναι για σένα που μπήκες ξαφνικά στη ζωή μου, στην καθημερινότητά μου και στο σπίτι μου. Σε μια ζωή, την οποία εγώ προσπαθούσα να αποφύγω μανιωδώς, αλλά παρ’ όλα αυτά εσύ θέλησες να γίνεις κομμάτι της. Ήρθες κρατώντας μια δική σου καθημερινότητα παραμάσχαλα, διαφορετική απ’ ότι είχα συνηθίσει μέχρι τώρα. Είχα συνηθίσει να θεωρώ άλλα πράγματα φυσιολογικά και ήρθες να μου μάθεις ότι ο κόσμος αλλάζει. Να μου δείξεις πως μπορούμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα με διαφορετικό τρόπο κι αυτό είναι εντάξει.

Για σένα, που οι πράξεις σου στην αρχή με γέμιζαν θυμό. Γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω πώς γίνεται να με αγαπάς περισσότερο απ’ ότι η ίδια μου η μητέρα. Πώς γίνεται να είσαι κοντά σε ένα παιδί και να κατανοείς τα άγχη και τις φοβίες του. Να με νιώθεις όταν σου εξιστορώ όσα πέρασα και το γιατί έχω τον χαρακτήρα που έχω, παρ’ ότι μόλις με γνώρισες. Πώς γίνεται να σεβάστηκες και να παθιάστηκες με τα «θέλω» μου σαν να ήταν δικά σου; Με ώθησες να κάνω πράγματα που ήταν τόσο σημαντικά για μένα, σαν να το ήξερες από πάντα. Γιατί ακόμα θυμάμαι τον ενθουσιασμό σου όταν σου είπα ότι θέλω να κάνω το ταξίδι των ονείρων μου και εσύ με βοήθησες να ανοίξω τα φτερά μου. Κι ας μην είχες ταξιδέψει ποτέ. Σε θυμάμαι να λες πως ταξιδεύεις μέσα από εμάς, τα παιδιά σου, και σου είναι το ίδιο. Γι’ αυτό θύμωσα  που δε στήριξε τα όνειρά μου ο άνθρωπος που με γέννησε και το έκανες εσύ που δεν είχαμε καν κοινό αίμα.

Γράφω για σένα, που σκορπίστηκες και μοίρασες κομμάτια του εαυτού σου σε μένα. Που δε με αντιμετώπισες σαν το παιδί από την προηγούμενη σχέση του συντρόφου σου, αλλά με έβαλες στην οικογένειά σου. Με έκανες να αισθανθώ ξανά ζεστασιά και να ζήσω την οικογενειακή θαλπωρή που ζήλευα βλέποντας άλλα παιδιά. Να σταματήσω να νιώθω μειονεκτικά που μεγάλωνα με έναν πατέρα που ανέλαβε και τον ρόλο της μητέρας εκτός από τον δικό του. Ήρθες να μας δείξεις πως μπορούμε να είμαστε δυνατοί, ενωμένοι, στηρίζοντας ο ένας τον άλλον στα άσχημα και στα εύκολα. Κανείς πια δεν ένιωθε μόνος. Μας έμαθες ότι όλα περνάνε, κυλούν και μπορούμε να τα αντιμετωπίζουμε μαζί, ένα-ένα.

Δεν ξέρω αν θα μείνεις για πάντα στη ζωή μου, αν και πολύ το εύχομαι. Θα ήθελα να σε ‘χω πλάι μου στις μεγάλες μου χαρές. Σε ορκωμοσίες, γάμους, βαφτίσια, γενέθλια, αλλά και σε εκείνα τα απλά -τα συνηθισμένα για κάποιους- μεσημέρια Κυριακής, που θα μαζευόμαστε όλοι μαζί, θα μας μαγειρεύεις τα πεντανόστιμα φαγητά σου και θα τα σερβίρεις με ένα ζεστό χαμόγελο, κι ας έτρεχες στη δουλειά σαν την παλαβή μέχρι πριν λίγο. Κι ας έχεις να κάνεις τόσες άλλες δουλειές μετά το φαγητό.

Σε κάτι τέτοιους ανθρώπους χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Που και πάλι, λίγο είναι. Δε φτάνουν τα λόγια να περιγράψουν τη χαρά σου όταν ένας άνθρωπος αναλαμβάνει (χωρίς να τον υποχρεώνει κανείς) να ενσαρκώσει τον μεγαλύτερο και δυσκολότερο ρόλο στη ζωή, αυτόν της μάνας. Γιατί όλες οι γυναίκες έχουν τις προδιαγραφές να γίνουν μάνες. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούν όλες να το υποστηρίξουν και να φανούν αντάξιες του ρόλου που ανέλαβαν. Δεν πειράζει, γιατί εξαιτίας αυτών μαθαίνεις να εκτιμάς το μεγαλείο της ανθρωπιάς και της ψυχής άλλων ανθρώπων που θα περάσουν από τη ζωή σου. Και μαθαίνεις ότι η αγάπη γεννιέται όπου κι αν τη φυτέψεις, χωρίς ποτέ να είναι αργά για να ανθίσει και να δημιουργήσει γερές ρίζες.

Τα λόγια για κάτι τόσο μεγάλο είναι φτωχά και το ευχαριστώ πολύ μικρό.
Για όλες εσάς που μας γεμίζετε ελπίδα και μας κάνετε νιώθουμε δεν είμαστε μόνοι.
Για τη δική μου Πέγκυ…