Αυτό το «μην κάνεις παρέα με τον Γιαννάκη» το είχατε κι εσείς;

Ας κάνουμε ένα ταξίδι στο παρελθόν, ή και στο παρόν -ανάλογα με τη φάση που σε πετυχαίνει το κείμενό μου. Θέλω να σκεφτείς πόσες φορές οι γονείς σου κατέκριναν τις επιλογές σου σχετικά με τους ανθρώπους που επέλεγες να έχεις στη ζωή σου. Από ποια ηλικία ξεκίνησε το δικό σου «Δε θέλω να κάνεις παρέα με τον Γιαννάκη, δεν είναι καλό παιδί.», «Η Σοφία μου φαίνεται πονηρή, μην της λες πολλά, εγώ προτείνω να κάνεις παρέα με το Μαράκι, φαίνεται πιο καλό κορίτσι.». Κι αν δεν το έκαναν οι δικοί σου, σίγουρα θα έχεις ακούσει κάποιο άλλο άτομο από τον περίγυρό σου να έχει αυτό το πρόβλημα.

Το πρόβλημα όμως ξεκινάει από το γεγονός ότι και οι γονείς μας υπήρξαν κάποτε παιδιά. Έκαναν κι εκείνοι λάθη, παρέες όχι και τόσο ωφέλιμες κι επιλογές που τους κόστισαν, παρ’ όλα αυτά διάλεξαν και κάποιους σωστούς δρόμους. Έχοντας όλη αυτή τη γνώση και την εμπειρία χαραγμένη στα χρόνια τους, θέλουν να τη μεταλαμπαδεύσουν και στο αγαπημένο τους πλάσμα. Λογικό αφενός, μιας και όταν αγαπάς κάποιον και βλέπεις ότι ο δρόμος που θέλει να ακολουθήσει δε φαίνεται καλός, θέλεις να τον προστατέψεις. Δε θες να τον αντικρίσεις πληγωμένο, θυμάσαι ήδη τον εαυτό σου σε αντίστοιχη κατάσταση. Αφετέρου όμως, ξεχνούν πως πρέπει να αφήσουν το παιδί τους να ανακαλύψει μόνο του τους δρόμους αυτούς.

Δε μάθαμε ποτέ τι είναι σωστό και λάθος, επειδή κάποιος άλλος μας είπε τη γνώμη του και την εμπειρία του. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο. Θα ζούσαμε όλοι μια σωστή -φαινομενικά- ζωή, χωρίς λάθη, χωρίς πόνο κι όλα θα ήταν σωστά και δομημένα σ’ αυτή. Αλλά η ζωή που ζούμε τώρα, παίζει με άλλους κανόνες.

Πρέπει να μάθεις να πέφτεις για να δεις πώς σηκώνεσαι. Πρέπει να μπλέξεις με λάθος παρέες για να εκτιμήσεις τις σωστές. Πρέπει να κάνεις λάθος επιλογές στον έρωτα για να καταλήξεις σε μια υγιή σχέση. Και μετά από όλα αυτά, θα έρθει η ώρα που θα κατασταλάξεις και σαν άνθρωπος. Θα ξεχωρίσεις τι θες να κρατήσεις και τι να πετάξεις.

Και σε αυτό το ταξίδι οι γονείς πρέπει να είναι σύμμαχοι. Όταν έχεις φροντίσει εκ των προτέρων να δώσεις βάσεις και σωστή ανατροφή στο παιδί σου, μετά πρέπει απλώς να κάτσεις και να περιμένεις τη στιγμή που το παιδί θα τις χρειαστεί και θα τις εφαρμόσει. Πρέπει να το αφήσεις να καταλάβει το λάθος που βλέπεις -αλλά εκείνο όχι ακόμη (αν αυτό όντως υφίσταται). Καλύτερη ζωή ζει αυτός που έκανε λάθη και έμαθε από αυτά, όχι ο αλάνθαστος.

Βέβαια, υπάρχει ακόμα ένας λόγος που οι γονείς κρατάνε αυτή τη στάση και πηγάζει από την υπέρμετρη αγάπη τους προς το παιδί. Ως γονιός γνωρίζεις εκ των προτέρων τι μπορείς να κάνεις για το παιδί σου και θεωρείς πως του αξίζουν τα καλύτερα, γι’ αυτό και θεωρείς όλους όσους το περιτριγυρίζουν ανεπαρκείς. «Κανείς δε θα αγαπήσει το παιδί μου όπως εγώ και δε θα το έχουν στα όπα-όπα.» κι άλλες  παρόμοιες εκφράσεις που αντικατοπτρίζουν τον υψηλό πήχη που θέτουν οι γονείς για τον περίγυρο των παιδιών τους.

Οι γονείς δέχονται και κατακρίνουν όσα τους είναι οικεία. Τους είναι δύσκολο να κατανοήσουν συμπεριφορές και ανθρώπους που δεν έχουν έρθει σε αντίστοιχη επαφή στο παρελθόν. Και επιπλέον, η ανθρώπινη φύση καταβάλλεται από την αίσθηση του απόλυτου, έτσι σαν άνθρωποι και αυτοί, θεωρούν όσα έζησαν κανόνα. Άρα, το αν θα πετύχει ή θα αποτύχει η επιλογή του παιδιού τους, είναι σχεδόν ένα δεδομένο στο μυαλό τους. Τις περισσότερες φορές δε θα σκεφτούν συνειδητά κι ανοιχτόμυαλα ότι ίσως και να πέσουν έξω σε μια πρόβλεψή τους.

Σε μια από τις θεωρίες του ο Sigmund Freud, υποστήριξε πως τα παιδιά μαθαίνουν να συμπεριφέρονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο, τον οποίο ορίζουν οι γονείς και η κοινωνία και αυτό θεωρούν αποδεκτό. Έτσι τα παιδιά μεγαλώνουν, εξελίσσονται και επιλέγουν βάση της συμπεριφοριστικής των γονιών τους, το πρώτο και βασικό τους ερέθισμα. Ίσως γι’ αυτό και αντιδρούν τόσο οι γονείς στις επιλογές των παιδιών και αντιδρούν για τις παρέες και τις σχέσεις που κάνουν. Γιατί θυμούνται τι επιλογές έκαναν οι ίδιοι και πώς αντιδρούσαν στους δικούς τους γονείς σε τέτοιες περιπτώσεις.

Ως γονιός, μεγαλώνεις τα παιδιά σου με τον τρόπο που θεωρείς εσύ σωστό. Μεταξύ άλλων, μεταλαμπαδεύεις ήθη, αξίες, κανόνες συμπεριφοράς και κριτήρια επιλογής ανθρώπων. Οπότε δείχνοντας εμπιστοσύνη στο παιδί σου, δείχνεις και στον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί αν έκανες καλή δουλειά στην ανατροφή του, τότε κι αυτό θα κάνει τις κατάλληλες επιλογές για μια καλή ζωή. Και όταν λέμε καλή δεν εννοούμε αλάνθαστη, αλλά μια ζωή βασισμένη στην εξέλιξη και στη δημιουργία μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας. Εσύ όρισες τον κύκλο σου, όποιος κι αν ήταν αυτός, σειρά του παιδιού σου τώρα να βρει τον τρόπο να δημιουργήσει τον δικό του.

Όσο ελέγχεις και πας κόντρα στις επιλογές του παιδιού σου θα σε νιώθει σαν αντίπαλο, σαν έναν άνθρωπο που δεν το κατανοεί. Και η κατανόηση είναι όλα όσα ζητάει ένα παιδί από το γονιό του. Δείξε εμπιστοσύνη στη δουλειά που έκανες τόσα χρόνια, άστο και αυτό να ζήσει, και αν χρειαστεί τη βοήθειά σου, να είσαι εκεί να την προσφέρεις.

Μείνε πίσω του να του θυμίζεις ότι έχει ένα στήριγμα αν όλα πάνε στραβά. Μέχρι τότε, έχε καθαρό κι ανοιχτό μυαλό και ζήσε και μια άλλη εκδοχή της ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων μέσω του παιδιού σου. Μπορεί να αναιρέσεις και δικούς σου κανόνες, να τροποποιήσεις κάποιους άλλους ή να θέσεις καινούργιους. Η εμπιστοσύνη είναι το κλειδί. Χτίζει σχέσεις και συντηρεί τις ήδη υπάρχουσες. Και με τους άλλους και με τον εαυτό μας.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!