Αγαπημένε μου εργαζόμενε φοιτητή ή αλλιώς σούπερ ήρωα, σήμερα μιλάμε για σένα. Για σένα που συνδύασες όλα τα δύσκολα του κόσμου και είπες πως θα περάσεις ζόρικα κάποια χρόνια αλλά θα σπουδάσεις. Που πρέπει να τα βγάλεις πέρα με την καθημερινότητα, την αυτοσυντήρησή σου και παράλληλα να μελετάς ώρες για να πάρεις το πτυχίο σου. Κι όλα αυτά για να παρευρεθείς στην πολυπόθητη ορκωμοσία, ώστε να ξεκινήσεις έναν νέο κύκλο ζωής. Για σένα που πρέπει να αναρωτιέσαι όχι μόνο πού θα βρεις πηγές να γράψεις την εργασία σου αλλά και πού θα βρεις άλλα πενήντα ευρώ για να πληρώσεις το ρεύμα που σου ήρθε φουσκωμένο αυτό τον μήνα.
Κι αν έχεις βρει μια δουλειά που περνάς καλά και σου αρέσει εξίσου με το αντικείμενο της σχολής σου, να πας να παίξεις τζόκερ. Να ξέρεις είσαι από τους υπέρ-τυχερούς, γιατί αυτός δεν είναι ο κανόνας. Ακόμα κι εσύ όμως, δεν μπορεί, ώρες-ώρες δε θα θες να πατήσεις το πόδι σου στη δουλειά για να σερβίρεις την κυρά Τασούλα με τις παραξενιές της, στις 7 το πρωί, αμέσως μόλις έχεις ανοίξει. Μπορεί πάλι να κουράστηκες να έχεις κάποιον πάνω από το κεφάλι σου να σε μειώνει, να μην εκτιμάει τη δουλειά που προσφέρεις και να νιώθεις σαν να εργάζεσαι σε πολυεθνική από τις τόσες ευθύνες. Κι ας δουλεύεις στο μαγαζάκι του κυρ Γιώργου, που το ξέρουν μόνο οι γνωστοί του και κάτι μύγες που περνάν καμιά φορά απ’ έξω τους θερινούς μήνες.
Σκέψου μια ζωή γεμάτη με ανθρώπους σαν την κυρά Τασούλα και τον κυρ Γιώργο. Πώς νιώθεις;
Και μετά γυρνάς σπίτι χωρίς κουράγιο και πρέπει να κρατήσεις τα μάτια σου ανοιχτά λίγο ακόμα για να τελειώσεις την εργασία που έχεις να παραδώσεις τέλος του μήνα. Και αναγκάζεσαι να λες όχι σε εξόδους, γιατί δεν έχεις άλλες ώρες ελεύθερες με τη δουλειά και τη σχολή και πρέπει τον χρόνο που σου μένει να τον εκμεταλλευτείς. Πώς νιώθεις άραγε κάθε φορά που βλέπεις τους άλλους σε ένα ρεπό ή σε μια αργία να φεύγουν μονοήμερες και να κάνουν ταξιδάκια, ενώ εσύ μένεις πίσω για να συνδυάσεις διάβασμα και δουλειά;
Για όσα χρόνια θα κρατήσει αυτό το δίπτυχο, τέτοιες κι άλλες πολλές σκέψεις θα κατακλύζουν το μυαλό σου. Θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι αν έχουν νόημα όλες αυτές οι θυσίες, τα ξενύχτια, η κούραση. Και το χειρότερο είναι ότι δε θα γίνεται πιο εύκολο. Όσο περνάει ο καιρός, η πίεση ανεβαίνει. Ίσως όχι πρακτικά, αλλά και μόνο η ψυχολογία από το προηγούμενο διάστημα, θα σε κάνει να έχεις λιγότερα αποθέματα αντοχής και υπομονής, κι έτσι η απαισιοδοξία θα κυριαρχεί και η ανάγκη να τα παρατήσεις όλα και να ησυχάσεις, θα έρχεται στο μυαλό σου όλο και συχνότερα.
Τότε είναι που θα οραματιστείς ένα καλύτερο αύριο. Πολύ κλισέ για τα γούστα μου, αλλά σκέψου όντως μια μέρα που θα ξυπνάς το πρωί και θα βρίσκεσαι σε ένα γραφείο που θα κάνεις δουλειές που σου αρέσουν. Σκέψου τη μέρα που θα μπορείς να προσφέρεις το έργο σου και να βοηθάς ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Ή εκείνη τη μέρα που θα σε πληρώνουν για να σχεδιάζεις τις ιστοσελίδες που τόσο πολύ σου άρεσαν. Ονειρέψου τη μέρα που θα κάνεις πράξη όλα αυτά που μαθαίνεις στη σχολή σου. Μπορεί τα δύο, τα τέσσερα, τα επτά χρόνια που θα φας μέχρι να πάρεις το πτυχίο να σε κουράσουν, όμως σκέψου πώς θα είναι να ζεις δουλεύοντας χάρη σ’ αυτά τα επόμενα σαράντα χρόνια. Και μαθηματικά να το δεις, την απόσβεσή σου θα την κάνεις.
Και θα σου πω και το δικό μου αγαπημένο, γιατί βλέπεις είμαστε αρκετοί στο ίδιο καζάνι. Σκέψου την περηφάνια που θα νιώσεις για τον εαυτό σου μόλις καταφέρεις κάτι τόσο μεγάλο. Πόσο ψηλά θα έχεις ανέβει στα μάτια σου. Όταν θα έχεις κατορθώσει κάτι που άλλοι υπό πιο εύκολες -φαινομενικά- συνθήκες, ακόμα παλεύουν. Όταν θα τα έχεις καταφέρει, ενώ άλλοι τα παράτησαν. Όταν θα προσληφθείς σε μια θέση, σε ένα αντικείμενο με το οποίο ήθελες πάντα να απασχοληθείς. Τότε όλα τα βράδια που ήσουν μες τα νεύρα και ήθελες να τα παρατήσεις, ξαφνικά δε θα έχουν σημασία. Θα κουράζεσαι πάλι, αλλά η κούραση έχει άλλη γλύκα όταν κάνεις κάτι που λατρεύεις.
Θα έρθει η μέρα που θα ευχαριστείς τον εαυτό σου που δεν τα παράτησε. Οι μέρες που θα σε κοιτάς στον καθρέφτη και θα αναλογίζεσαι πόσο περήφανος είσαι για το άτομο που αντικρύζεις. Θα έρθει η μέρα που θα βρεθείς στο διπλανό τραπέζι από την κυρά Τασούλα και θα παραγγείλεις τον καφέ σου. Η μέρα που θα περάσεις από το μαγαζί του κυρ Γιώργου και θα ανασάνεις ελεύθερα. Θα έρθουν όλες αυτές οι μέρες. Απλώς για την ώρα χρειάζεται να το πιστέψεις. Ο μελλοντικός σου εαυτός βρίσκεται ήδη εκεί και σε περιμένει! Κάνε τα αδύνατα δυνατά, φέρε τον κόσμο τούμπα και τρέξε κοντά του!
Συντάκτης: Νίκη Χατζηευστρατίου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
