Μεγαλώνοντας μας έμαθαν να λέμε πως όλα είναι πάρε-δώσε σε αυτή τη ζωή. Πως ο καθένας πρέπει να λαμβάνει πίσω αυτό που δίνει, αυτό που του αξίζει. Έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Είπαν. Και τι γίνεται με όσους δεν έλαβαν πίσω την αγάπη που ήθελαν; Μάθαμε να τους λέμε να φύγουν. Πως δεν τους αξίζει αυτό που περνούν. Πως κάποιος, κάποια στιγμή θα εκτιμήσει την αξία τους και θα τους δώσει την αγάπη που λαχταρούν. Κι εκεί σταματάει η σωτήρια παρέμβαση της κοινής λογικής. Κι εσύ φίλε μου που αγαπάς, σταματάς να αγαπάς. Γιατί έτσι σου είπαν ότι είναι το λογικό να κάνεις. Απλό δεν είναι;
Μα δε μιλάμε για συμφέρον εδώ. Η αγάπη, ο έρωτας, δε χρειάζονται δύο για θεωρηθούν πως υφίστανται. Με δύο απογειώνονται, αλλά κι ένας μόνος του μπορεί να τα νιώσει. Δε χρειάζεται να κατηγορείται ο άλλος άνθρωπος που δεν έτυχε να νιώσει τα ίδια, ούτε κι εκείνος που έτυχε να αγαπήσει και να μην αγαπηθεί.
Κι εδώ καταλαβαίνεις πόσο λανθασμένη αντίληψη έχουμε για την αγάπη. Η αγάπη φανερώνει μια ενέργεια που προκύπτει από εμάς για ένα άλλο πρόσωπο. Θυμάσαι που στο δημοτικό άκουγες δεξιά και αριστερά «Η Αννούλα αγαπάει τον Γιαννάκη, ο Παράσχος αγαπάει την Κική» και πολλές άλλες ακόμα ιστορίες αγάπης. Θυμάσαι, όμως, ποτέ να έμαθες ότι η Αννούλα τελικά δεν αγαπάει τον Γιαννάκη γιατί εκείνος δεν την αγαπάει; Αυτά μόνο μεγαλώνοντας τ’ ανακαλύψαμε.
Ορίσαμε ως αδυναμία να νιώθεις κάτι ενώ ο άλλος όχι, και ξεχάσαμε το γεγονός πως η αγάπη είναι μονόδρομος. Ένα συναίσθημα που προκύπτει από μέσα σου για έναν άλλον άνθρωπο, είτε επειδή σου έκανε το κλικ, είτε επειδή σε έχουν τραβήξει στοιχεία του χαρακτήρα του, είτε επειδή περάσατε δύσκολες στιγμές μαζί κι αυτό σας έδεσε, ακόμη κι αν ερωτεύτηκες κεραυνοβόλα, σαν να ήσασταν μαζί σε προηγούμενη ζωή. Κανείς δεν αγάπησε κανέναν επειδή απλώς τον αγαπούσε πίσω.
Τι σημασία έχει εν τέλει αν δεν είναι αμοιβαίο; Τώρα που το ανακάλυψες ότι είναι μονόπλευρο, σε νοιάζει ο άλλος λιγότερο; Σταμάτησες να τον σκέφτεσαι; Σταμάτησες να ονειρεύεσαι ένα πιθανό μέλλον μαζί του; Όχι, απλώς υπερκαλύπτεις την αγάπη με εγωισμό για να νιώσεις καλύτερα. Ίσως καταφέρεις να ξεγελαστείς κι εσύ στην προσπάθεια να ξεγελάσεις και τους υπόλοιπους.
Είναι ωραίο ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι την ίδια στιγμή, με την ίδια ένταση, από τον ίδιο άνθρωπο που θες. Τότε δημιουργείται κάτι πολύ μεγάλο, κάτι πολύ βαθύ, και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Αλλά ακόμα κι αν δεν είναι αμοιβαίο, ποιος σου είπε ότι κατά μόνας δεν μπορείς να ζήσεις κι εσύ καλύτερα; Ευτυχισμένος δεν έγινε μόνο αυτός που αγάπησε κι αγαπήθηκε. Αλλά κι αυτός που εναρμονίστηκε με τα συναισθήματά του και έχει το θάρρος να τα υπερασπιστεί και να τα εκφράζει μέσα σε μια κοινωνία που κερδίζει ο –φαινομενικά- αναίσθητος συναισθηματικά.
Όταν λοιπόν έχεις το θάρρος και το θράσος ν’ αγαπήσεις μ’ αυτόν τον τρόπο, με τόση ανιδιοτέλεια, αρχίζεις να έρχεσαι και πιο κοντά με τον ίδιο σου τον εαυτό. Αρχίζεις να κατανοείς ότι τα συναισθήματα είναι ανθρώπινα, κι είναι όμορφο να μη φοβόμαστε να μιλήσουμε για συναισθήματα λες κι αποτελεί θέμα ταμπού. Δεν είναι πιο ωραίο να περνούν στιγμές μ’ εμάς να είμαστε πιο εκδηλωτικοί, πιο ειλικρινείς, τόσο με τον εαυτό μας και κατ’ επέκτασιν και με τους γύρω μας; Δε θα ήταν όλα λίγο πιο εύκολα; Λίγο πιο αληθινά;
Τι κι αν δεν τον πάρεις πίσω στο ποσοστό που τον εκφράζεις; Τι κι αν δεν είναι αμοιβαίος; Σημασία έχεις πώς σε κάνει εσένα να αισθάνεσαι. Και μονόπλευρος να ‘ναι, πάλι για έρωτα μιλάμε. Για έρωτα που αν τον αφήσεις σε ωθεί να ανακαλύψεις άλλες πτυχές του εαυτού σου. Σε κάνει να δημιουργείς. Αφού δεν μπορεί να ζει ανάμεσα σε δύο ψυχές, ζει μέσα από ποιήματα, παρτιτούρες, στίχους, καμβάδες, ήχους, μουσική. Μην ξεχνάς ότι οι καλύτερες δημιουργίες προέκυψαν από έρωτες ανεκπλήρωτους, απ’ αυτούς τους δίχως ανταπόκριση.
Ζήσε τον λοιπόν, κι ας είσαι από τους φαινομενικά άτυχους που δεν τον μοιράζονται. Ο έρωτας, η αγάπη δεν αξίζουν να χάνονται μέσα στα απύθμενα πελάγη των εγωισμών μας. Μοίρασέ τα όσο τα νιώθεις- δεν είναι πολλοί αυτοί που μπορούν να το κάνουν πια. Και μην ξεχνάς πως έχεις ένα πλεονέκτημα σε σύγκριση μ’ εκείνους. Εσύ που αγάπησες και δεν αγαπήθηκες, που είχες τόσα να προσφέρεις, ξέρεις να δίνεις. Κι αυτό δεν θα πάει στράφι. Πηγάζει από μέσα σου κι όση περισσότερη αγάπη παράγεις, θα κυκλοφορεί στον κόσμο. Μην ξεχνάς, στην τελική, είναι ενέργεια, αλλάζει μορφές κι επιστρέφει.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Νίκη Χατζηευστρατίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
