Οι λέξεις «δέχομαι» και «αποδέχομαι» μπορεί στο μυαλό μας να μοιάζουν πανομοιότυπες, παρ’ όλα αυτά έχουν μια μεγάλη σημασιολογική διαφορά. Ας πούμε ότι δέχθηκες ένα αίτημα φιλίας στο facebook. Το άτομο το γνώριζες, οπότε αποδέχτηκες το αίτημα. Στην πρώτη περίπτωση έλαβες γνώση για ένα γεγονός, ενώ στη δεύτερη συναίνεσες στο να γίνεται φίλοι. Μπήκες στο νόημα;
Έτσι και με τις ανθρώπινες σχέσεις. Γνωρίζεις ένα άτομο και στην αρχή δεν ξέρεις τίποτα γι’ αυτό επί της ουσίας. Και ξαφνικά αρχίζεις να μαθαίνεις τα καλά κι ενδιαφέροντα για τη ζωή του. Γιατί στην αρχή αυτά είναι που φαίνονται και που σου μιλάει κάποιος γι’ εκείνα. Θες να το γνωρίσεις παραπάνω αυτό τ’ άτομο και γιατί όχι να μη δοκιμάσεις να δεις αν εξελίσσεται αυτή η γνωριμία. Και κάποια στιγμή όπως είναι φυσικό, αρχίζεις να μαθαίνεις πραγματικά τον άλλον από μόνος σου μέσα απ’ αυτά που ζείτε. Αρχίσεις ν’ ανακαλύπτεις τα ενδιαφέροντά του, τα όνειρά του, όσα τον εκνευρίζουν, όσα τον στεναχωρούν και όσα τον κάνουν χαρούμενο. Και κάποια στιγμή έρχονται στιγμές που μπορεί να ακούσεις πράγματα που δε σου αρέσουν. Κι αφενός, αυτό είναι λογικό γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι, αφετέρου πόσο εύκολο είναι να κάνεις πέρα τον εγωισμό σου και να δεχθείς τον άλλον ακριβώς όπως είναι χωρίς να σ’ ενοχλεί;
Στην αρχή, όταν ακούσεις το πρώτο πράγμα που θα είναι αντίθετο από τις δικές σου απόψεις κι ιδέες, θα προσπαθήσεις να είσαι δεκτικός, να δείξεις κατανόηση. Είναι εκείνη η στιγμή που θα λάβεις γνώση, και επειδή σ’ ενδιαφέρει ο άλλος θα δεχθείς τα όσα σου λέει. Όμως κάποια στιγμή, ξέρεις πως θα έρθει και το κρίσιμο σημείο της αποδοχής. Προκειμένου να επιτύχεις τον «σκοπό» σου και η σχέση αυτή να ευδοκιμήσει, θα θεωρήσεις λανθασμένα ότι αποδέχτηκες την άποψη εκείνη και ότι όλα θα είναι καλά και δε θα υπάρξει ξανά ένταση ή διχασμός απόψεων σε απλά ή ακόμα και σοβαρά ζητήματα.
Και έρχεται η δεύτερη, η τρίτη και η τέταρτη φορά που συμβαίνει αυτό κι αναρωτιέστε και οι δύο γιατί φτάνετε ξανά στα ίδια.
Και οι λόγοι είναι πολλοί. Πρώτος και κυριότερος, ότι υπερεκτίμησες τις ικανότητές σου. Είναι δύσκολο να κάνεις πέρα τον εγωισμό σου και να αποδεχθείς καταστάσεις και απόψεις που είναι αντίθετες με τις δικές σου ή και τα «θέλω» σου. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι δε χρησιμοποιείς σωστά τις λέξεις. Το ότι μια λέξη αποτελεί συνώνυμο μιας άλλης δε σημαίνει ότι δεν έχουν και κάποιες διαφορές στη σημασία. Έτσι μάθαμε να λέμε «σε δέχομαι όπως είσαι» χωρίς να καταλαβαίνει κανένας μας την πραγματική σημασία της πρότασης και ο καθένας να την ερμηνεύει με τον τρόπο του. Για τον ίδιο λόγο που έχουμε χάσει και την πραγματική σημασία της αγάπης και ο καθένας τη μεταφράζει όπως τον βολεύει.
Μα πάνω απ’ όλα χάσαμε την ανιδιοτέλεια οι άνθρωποι. Οι σχέσεις θα έπρεπε να βασίζονται ακόμα στο «θέλω απλά να σου προσφέρω» και όχι στο «περιμένω τι θα πάρω από ‘σένα».
Κι έτσι όποτε δεν έπαιρνες αυτό που ήθελες, αντιδρούσες. Τσακωμοί κι εντάσεις με ένα μονόλογο στο τέλος «Σε καταλαβαίνω και δέχομαι όσα λες αλλά…», αλλά ποτέ δεν καταλάβαινες γιατί ήθελες να πάρεις κάτι άλλο από αυτόν τον άνθρωπο. Ένα «κάτι» που ήθελες μα δεν έπαιρνες κι όσο δεν έπαιρνες τόσο πείσμωνες και κατέκρινες τις επιλογές του. Εκεί χωρίς να το καταλάβεις άρχισες να χάνεις τον άλλον άνθρωπο. Γιατί κι εκείνος καταλαβαίνει ότι δεν τον νοιάζεσαι, ότι δε σέβεσαι τις απόψεις, τα θέλω του και τα όριά του και θέλεις να του περάσεις τα δικά σου και οι άμυνες υψώνονται. Και ξέρεις τι συμβαίνει όταν υψώνονται άμυνες; Χτίζονται τείχη και δημιουργούνται χάσματα. Και καμιά σχέση δε συνεχίστηκε με τέτοιες συνθήκες.
Μέσα σ’ όλο αυτό βλάπτεις τον εαυτό σου, γιατί φθείρεσαι πασχίζοντας να δεχθείς κάτι με το ζόρι, που μεταξύ μας, δε θα το δεχτείς πιθανότατα ποτέ όσο κι αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου. Καλώς ή κακώς έχεις και εσύ έναν εγωισμό που θέλει να ικανοποιηθεί. Επιπλέον, βλάπτεις το άλλο άτομο. Γιατί να κάνεις κάποιον να αισθάνεται άσχημα για τις επιλογές που κάνει και γι’ αυτά που θέλει; Είναι η ζωή του και έχει δικαίωμα να έχει τις δικές του απόψεις και πιστεύω. Μαζί με όλα αυτά, βλάπτεις και τη μεταξύ σας σχέση. Οι καυγάδες και οι κόντρες πάνω σε ζητήματα επιλογών και προσωπικότητας δεν μπορούν να διαρκέσουν για πολύ. Τα λόγια διαδέχονται το ένα το άλλο και αν έχουν ειπωθεί και κάποιες βαριές λέξεις, είναι δύσκολο να ξεχαστούν.
Όταν λοιπόν θα συναντήσεις μια κατάσταση που δεν μπορείς να διαχειριστείς, μια κατάσταση που πάει κόντρα στα θέλω σου και στις απόψεις σου και δε θα μπορείς να την αποδεχθείς, καλύτερο θα ήταν να την αφήσεις να πάρει το δρόμο της. Δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους και δεν είναι και όλες οι σχέσεις για να κρατάνε και να οδηγούν κάπου. Σκοπός δεν είναι να είσαι με ανθρώπους που τα θέλω τους θα ταιριάζουν με τα δικά σου, γιατί ίσως να μην τους βρεις και ποτέ. Εσύ ζεις για σένα και ο άλλος για τον εαυτό του. Σκοπός είναι να μάθεις ν’ αποδέχεσαι τη διαφορετικότητα στα όρια, στις επιλογές και στις απόψεις, ώστε ν’ έχεις καλές προοπτικές να χτίσεις κάτι καλό για δύο κάθε στιγμή στη ζωή σου.
Συντάκτης: Νίκη Χατζηευστρατίου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
