Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, λένε. Μελετημένες κινήσεις, με σχεδόν βέβαιο αποτέλεσμα για να ικανοποιήσεις τον πληγωμένο εγωισμό σου και να επαναφέρεις στην επιφάνεια την αυτοεκτίμηση που κάποιος σου στέρησε με τις πράξεις του εις βάρος σου.
Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι καμιά φορά μας πληγώνουν βαθιά με τις πράξεις τους. Ειδικά αν σ’ αυτές εντάσσεται κι άλλο άτομο πέρα από εμάς. Στο άκουσμα της προδοσίας, θολώνεις. Η λογική αρχίζει να σ’ εγκαταλείπει σταδιακά, μιας και μόλις έχει ανατραπεί η πραγματικότητα στην οποία ζούσες τόσο καιρό. Ο εγωισμός θιγμένος. Πληγές αρχίζουν να εμφανίζονται στο σώμα σου και δυστυχώς είναι από αυτές που δε φαίνονται. Αυτές είναι που κάνουν τη μεγαλύτερη ζημιά.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με την ταραχή της στιγμής, υπάρχει πολύ σοβαρή περίπτωση να σου ανοίξουν μονάχα έναν δρόμο μπροστά. Το να ξεπληρώσεις τον άλλον με το ίδιο νόμισμα. Να τον πονέσεις όσο σε πόνεσε. Να καταλάβει τη σοβαρότητα των πράξεων του. Να σε νιώσει, να καταλάβει πόσο προδόθηκες.
Κι όχι επειδή σε ενδιαφέρει να το δει και να μετανοήσει για το λάθος του. Αυτό ίσως και να είναι το τελευταίο πράγμα που επιθυμείς. Στοχεύεις στο ν’ αποδείξεις πρώτα εσύ στον εαυτό σου ότι κανείς δεν μπορεί να σε κοροϊδέψει. Ότι σου είναι και σένα τόσο εύκολο να κερατώσεις. Χρειάζεται να επαναφέρεις τη –φαινομενικά- χαμένη σου αυτοπεποίθηση κι αυτοεκτίμηση στο φως. Και τι πιο εύκολο από το να βρεις έναν άνθρωπο να σε εξυψώσει συναισθηματικά αλλά και σωματικά;
Ώρα για εκδίκηση σκέφτεσαι και σαν πακέτο δώρο σου έρχεται κι η επιβεβαίωση. Δύο σε ένα. Μήπως τελικά έπρεπε να έχει γίνει νωρίτερα αυτό; Ιδανικό, όμορφο αλλά και παιχνιδιάρικο σενάριο, θα έλεγε κανείς. Μα έλα να πάμε μαζί τρία-πέντε χρόνια μετά και να κοιτάξουμε ξανά πίσω. Εκεί, στο μετά, που όλα τα συναισθήματα θα έχουν ξεθυμάνει, και τα καλά και τα κακά. Και πλέον με ήρεμο κεφάλι θα κοιτάς ξανά τη κατάσταση.
Πόσα κέρδισες τελικά με την αντίποινα; Μπορεί στιγμιαία να θεώρησες ότι έκανες κάτι σωστό, κάτι δίκαιο. Ότι οι ισορροπίες επανήλθαν και κανείς δε βρίσκεται σε μειονεκτική θέση πια. Μα δε σου είναι σαν εκείνες τις ατάκες που λέγαμε στο δημοτικό «μία σου και μία μου»; Ήσουν απλώς ένας πληγωμένος άνθρωπος που ζητούσε μανιωδώς να διοχετεύσει κάπου τον πόνο του.
Μα, οι πληγές δε γιατρεύονται, ούτε κλείνουν σε δανεικά σώματα και σε τυχαία κρεβάτια. Ειδικά αν ο λόγος που θέλησες να βρεθείς σ’ αυτά είναι μονάχα η εκδίκηση. Γιατί την επόμενη μέρα που θα ξυπνήσεις και θ’ αντικρίσεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη θα έχεις ακόμα να παλέψεις με μια προδοσία από τον άνθρωπό σου, και με μια από τον ίδιο σου τον εαυτό. Και η δική σου θα σε πονέσει περισσότερο κι ας μην το βλέπεις ακόμα. Κι αυτό γιατί θα έχει προέλθει εν βρασμώ ψυχής. Θυσίασες τα πάντα στο βωμό της εκδίκησης για να μη φανείς αδύναμος, θύμα, ή απλώς ο κερατωμένος στα μάτια του άλλου. Μα δες, ακόμα αδύναμος δεν είσαι;
Γι’ αυτό πριν σκεφτείς να κερατώσεις για να εκδικηθείς, αναλογίσου αν πρόκειται να σου γιατρέψει πραγματικά τα τραύματά σου, ή είναι ένα παροδικό ηρεμιστικό. Γιατί το μοναδικό πράγμα που έχει σημασία, τελικά, είναι να προχωρήσεις. Αν η πράξη σου αυτή σε οδηγήσει στο να έχεις περισσότερα προβλήματα ή ακόμα και τύψεις να διαχειριστείς, αξίζει πραγματικά τον κόπο; Για ν’ αποδείξεις τι και σε ποιον; Απόδειξε καλύτερα στον εαυτό σου ότι έχεις την αξιοπρέπεια να το δεχθείς, να το αφήσεις πίσω και να πας παρακάτω χωρίς να σε ορίσει. Ναι, μπορείς να ξεπληρώσεις το κέρατο με κέρατο. Μα ποτέ δεν άξιζε, και ποτέ δε θα αξίζει.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Νίκη Χατζηευστρατίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
