Ο ελεγκτής που τα 'φτυσε κι έκλεισε το αεροδρόμιο δεν είναι ο μόνος!

Αίσθηση προκαλεί μέχρι και σήμερα η είδηση που έρχεται από τη Σύρο, όπου το αεροδρόμιο έκλεισε λόγω εξάντλησης του μοναδικού υπαλλήλου του Κλάδου Ελεγκτών Εναέριας Κυκλοφορίας και Πληροφοριών Πτήσεων (ΑFISO) ο οποίος βρισκόταν και με απόσπαση στο συγκεκριμένο αεροδρόμιο. Μάλιστα, ο συγκεκριμένος υπάλληλος αφού έληξε η εκπαίδευσή του στις 16/07/2023 παρέμεινε εκεί για όλα τα υπόλοιπα 24ωρα, εξυπηρετώντας συνεχώς, δεδομένου ότι δεν υπήρχε άλλο άτομο να τον καλύψει. Στο εν λόγω πόστο μάλιστα ήταν αδύνατο να απομακρυνθεί έστω και για λίγο, δεδομένου ότι το αεροδρόμιο αποτελούσε τη βάση ελικοπτέρων του ΕΚΑΒ, η οποία έπρεπε να είναι συνεχώς stand-by.

Έτσι, μετά την κατάρρευση και την υπερκόπωση του υπάλληλου, όχι μόνο ακυρώθηκαν οι πτήσεις που ήταν προγραμματισμένες και οι άνθρωποι το έμαθαν μόλις έφτασαν στο αεροδρόμιο για το check-in τους, αλλά όσοι είχαν προγραμματισμένες πτήσεις με ανταπόκριση τη Σύρο, τις έχασαν κι αυτές. Ας μην αναφερθούμε και σε όσους είχαν πρόβλημα υγείας και ήθελαν να φτάσουν σύντομα και με ασφάλεια στον προορισμό τους.

Όλα αυτά τα εκατοντάδες άτομα λοιπόν, έμειναν ξεχασμένα στη Σύρο, γιατί ένα άτομο εξαντλήθηκε πραγματικά κι αδυνατούσε να παρευρεθεί στο πόστο του -δε ζουμε έναν εργασιακό μεσαίωνα όχι. Κι αυτό γιατί έχει γίνει συχνό φαινόμενο να μειώνεται το προσωπικό σ’ όλους τους εργασιακούς κλάδους και να έχεις τ’ αφεντικό να σκέφτεται «εντάξει μωρέ, θα τρέξει λίγο ακόμα και θα τα προλάβει. Ικανός είναι» ή «Αντέχει αυτός, τον βλέπω το ‘χει!». Κι όλα αυτά έχουμε συνηθίσει να τα βλέπουμε ας πούμε στην εστίαση -τον κλάδο «μη σου τύχει»-, όπου το χειρότερο που θα συνέβαινε σε σένα που είσαι πελάτης είναι να καθυστερήσει το πιτόγυρο ή ο ελληνικός σου. Γιατί στην περίπτωση της Σύρου, εκατοντάδες άτομα δεν μπόρεσαν να γυρίσουν στο σπίτι τους, επειδή κανένας δε σκέφτηκε ότι το να έχεις έναν άνθρωπο να δουλεύει όλη μέρα κάθε μέρα, εκτός από παράνομο είναι κι επικίνδυνο.

Και ας αφήσουμε για μια στιγμή στην άκρη την ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού, η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι αμελητέα, κι να σκεφτούμε και λίγο τον άμοιρο υπάλληλο που διανοήθηκε να μην αισθανθεί καλά! Που τόλμησε να δηλώσει ότι δεν μπορεί να κάνει ακόμα ένα 24ωρο σερί στη δουλειά γιατί έπαθε υπερκόπωση. Πόσο βάρος παίζει να είχε -και πιθανώς θα έχει- στην ψυχούλα του γνωρίζοντας πως από πάνω του κρέμονταν τόσοι άνθρωποι οι οποίοι ήθελαν να επιστρέψουν σπίτι τους και δεν το έκαναν επειδή εκείνος αδυνατούσε να βρεθεί στο πόστο του;

Πώς μετά από αυτό, αυτός ο άνθρωπος θα χαίρεται να πηγαίνει στη δουλειά του με το κεφάλι του ήσυχο; Πώς σαν εργοδότης τον αφήνεις να ζει με το άγχος ότι αν δεν πάει στη δουλειά του γιατί τράκαρε, παρακοιμήθηκε, αρρώστησε, όλοι θα μείνουν ξεκρέμαστοι; Γιατί σίγουρα δεν πληρώνεται αρκετά για να ζει όλο αυτό το άγχος καθημερινά. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν ν’ επιτρέπουμε σαν κοινωνία, να εξαντλούνται μέχρι τέτοιο σημείο άνθρωποι, ώστε κάποιοι άλλοι να μη δώσουν ένα παραπάνω μεροκάματο;

Μήπως λοιπόν το έχουμε παρατραβήξει λίγο με τη σιγουριά ότι οι εργαζόμενοι θα παρευρίσκονται και από τον άλλο κόσμο στη δουλειά; Μήπως κάπου η βόλεψη θα γυρίσει μπούμερανγκ και θα μας βρει στα μούτρα; Ή μετά θ’ ακούμε πάλι ότι οι ο κόσμος είναι τεμπέλης και δε θέλει να δουλέψει; Κάπου χάσανε το νόημα οι εργοδότες και κατάλαβαν ότι ζούμε μόνο για να δουλεύουμε και ότι μας κάνουν χάρη που μας προσφέρουν εργασία. Αν και μεταξύ μας τα δικαιωματάκια τα δώσαμε και εμείς κατά καιρούς, που αναλαμβάναμε παραπάνω υποχρεώσεις για να βοηθήσουμε και μας έπιασαν κότσο χωρίς να μας ρωτήσουν. Κάπου ανεχτήκαμε πολλά για «λίγο», τα οποία μεταλλάχτηκαν σε «πολύ» και δεν γκρινιάξαμε μετέπειτα γι’ αυτήν τη μετάλλαξη -αυτή ωστόσο είναι μια άλλη κουβέντα, γι’ άλλες ώρες.

Κι ας θίξουμε τώρα που φτάσαμε στο τέλος, κάτι που θα έπρεπε να είναι δεδομένο. Κάποια στιγμή θα πρέπει να προσέχουμε και να καταλαβαίνουμε λίγο παραπάνω τον κάθε υπάλληλο που μας εξυπηρετεί. Είτε σαν πελάτες, είτε σαν εργοδότες. Γιατί δεν ξέρουμε τι άγχος μπορεί να βιώνει από πίσω και κάτω υπό ποιες συνθήκες μας εξυπηρετεί με χαμόγελο -ή και όχι, όσο βρίσκεται στο πόστο του. Ναι, το κακό έχει γίνει γενικό πια κι έχει απλωθεί σε κάθε επαγγελματικό κλάδο, δίχως προηγούμενο. Όμως σιγά-σιγά, αν ένας υπάλληλος καταφέρει να αντιδράσει έστω και λίγο και να απαιτήσει όσο δικαιούται, ένας εργοδότης αν αλλάξει την τακτική του, μπορεί αυτό ν’ αποτελέσει το έναυσμα να ξεκινήσουν όλα από την αρχή.

Μέχρι τότε, ευχόμαστε τουλάχιστον καλή δύναμη σε κάθε εργαζόμενο που παλεύει κάτω από τέτοιες δυσμενείς συνθήκες.

Πηγή Φωτογραφίας