Όλο και κάποια στιγμή στη ζωή σου θα αναρωτήθηκες γιατί έχεις τόσο πολύ άγχος μέσα στη μέρα, γιατί έχεις τόσες ανασφάλειες, γιατί δυσκολεύεσαι να εμπιστευτείς ανθρώπους ή να διαχειριστείς τα αρνητικά συναισθήματα. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει η «θεωρία της προσκόλλησης», που ορίζει πως τα παιδιά με γονείς που δεν ανταποκρίνονταν κατάλληλα στις ανάγκες τους, αναπτύσσουν έναν ανασφαλή/αγχώδη δεσμό σύνδεσης μαζί τους. Αποτέλεσμα αυτού του τύπου προσκόλλησης είναι το άτομο να αισθάνεται ότι δεν αξίζει ή ότι δεν είναι ικανό να λάβει αγάπη και προσοχή από άλλους, κάτι που εκδηλώνεται συχνά με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Πάμε να δούμε μαζί κάποιες καταστάσεις που ίσως σου φανούν γνώριμες;
Θυμάσαι τότε που ο Γιώργος πέρασε Ιατρική στην Αθήνα, ενώ εσύ σε ένα απλό ΤΕΙ στις Σέρρες και θα τους έβαζες σε περιττά έξοδα ενώ είχαν ήδη επενδύσει μια περιουσία σε φροντιστήρια και πήγαν όλα στράφι; Ή μήπως σου έρχονται στον νου όλες εκείνες οι φορές που η μητέρα σου σου επέβαλλε να καλύψεις τα σημάδια της ακμής για να μη σε σχολιάζουν όλοι στο τραπέζι; Για σκέψου τώρα και εκείνες τις άλλες, που σου απαγόρευαν να φας κάτι παραπάνω, ειδικά μπροστά σε τρίτους, επειδή κατά τη γνώμη τους είχες παραπανίσια κιλά.
Θυμάσαι τις φορές εκείνες που ο πατέρας δεν είχε τη δύναμη να ανταποκριθεί στον ρόλο του, γιατί είχε παραμάσχαλα ένα μπουκάλι ουίσκι κι εσύ ήσουν εκεί να τον στηρίζεις με κάθε τρόπο για να μην καταρρεύσει; Τότε, που ευχόσουν από τη μέθη να πέσει για ύπνο, αντί να ξεσπάσει πάνω σου τα νεύρα του. Μήπως δεν ξέχασες ποτέ εκείνη τη φάση που η μητέρα πάλευε με την κατάθλιψη κι εσύ βρισκόσουν στη πρώτη γραμμή στήριξης; Όταν όμως ο καιρός πέρασε και ένιωσε καλύτερα, όταν το πρόβλημα που την ταλάνιζε έγινε λιγότερο έντονο, έδειξε να ξεχνάει τη δική σου συμβολή και μαζί και όσα πέρασες. Έκανε σαν να μη συνέβησαν ποτέ.
Θυμάσαι τότε που αισθανόσουν διαφορετικός από τα άλλα παιδιά; Που ένιωθες να κάνεις άλλες σκέψεις, άλλες επιλογές; Που έβλεπες τον εαυτό σου τόσο διαφορετικό και παράλληλα τόσο ίδιο μαζί τους; Οι γονείς σου δεν το είδαν ποτέ. Αντ’ αυτού, σε έκαναν να νιώσεις πως δεν τους ενδιέφερε η διαφορετικότητά σου, πως ήθελαν να σε αλλάξουν και να σε προσαρμόσουν στα δικά τους μέτρα του «φυσιολογικού», πατώντας πάνω στον ψυχισμό σου και μειώνοντας την αυτοεκτίμησή σου.
Σου φαίνεται κάτι από τα παραπάνω γνώριμο; Αυτές είναι μόνο μερικές από τις καταστάσεις που μπορεί να βιώσει ένα άτομο στο οικογενειακό περιβάλλον και να αποτελέσουν πηγή τραυμάτων στην πορεία της ζωής του. Κι αυτό συμβαίνει επειδή ο γονιός λόγω ηλικίας και εμπειρίας πολλές φορές κατακτά κάπως αυθαίρετα τον τίτλο της αυθεντίας και του παντογνώστη, την ισχυρότερη θέση στη σχέση γονέα-παιδιού, και άρα ό,τι λέει αυτόματα θεωρείται «νόμος», ειδικά σε μικρή ηλικία που δεν είναι κανείς σε θέση να φιλτράρει όλα τα ερεθίσματα που δέχεται.
Και κάπως έτσι, ξεκίνησε ένας ατέρμονος κύκλος που σαν παιδί έκανες ό,τι σου έλεγαν επειδή αλλιώς σε έκαναν να πιστεύεις πως κάτι πάει λάθος. Κατάπινες τα δίκια σου και σέρβιρες ένα «συγνώμη», πακέτο με ένα «ήταν λάθος μου» κι ας μην ένιωθες να έφταιξες. Κι αυτή η συμπεριφορά σού έγινε βίωμα. Μια συμπεριφορά που συνέχισες να εφαρμόζεις στη μετέπειτα ζωή σου και στις σχέσεις σου, φιλικές κι ερωτικές. Γιατί έμαθες να υπακούς σε όποιον έχει το «πάνω χέρι». Κι αυτός με τη σειρά του, να κουνάει τα νήματα και -θέλοντας και μη- να σε χειραγωγεί. Οι άνθρωποι που έπρεπε να σε βοηθήσουν να χτίσεις μια υγιή δυναμική προσωπικότητα, το οικογενειακό σου περιβάλλον, σε έβαλαν σε υποδεέστερη θέση, κάνοντάς σε να νιώθεις κατώτερος κι άβουλος. Γι’ αυτό και αρχικά δέχεσαι τέτοιες συμπεριφορές και από άλλους στη ζωή σου, μέχρι να έρθει μια αφορμή να δεις κατάματα ότι δεν είναι υγιείς και να παλέψεις για να απελευθερωθείς.
Τη δυσκολία θα τη συναντήσεις στην παραδοχή. Μιας και θα ψάχνεις για αρκετό καιρό τρόπους να ξεπεράσεις το γεγονός ότι σε κακομεταχειρίστηκαν οι ίδιοι σου οι γονείς. Πώς σταματάς να θεωρείς ότι φταις, όταν έμαθες από μικρό παιδί να είσαι υπαίτιος και υπόλογος για όλα; Πώς ανακτάς την αυτοπεποίθηση και τον αυτοσεβασμό όταν δεν καλλιεργήθηκαν από μικρή ηλικία; Γενικά, πώς ξεχνάς;
Οι απαντήσεις θα έρθουν με τον χρόνο. Όταν θα σταματήσεις να κατηγορείς τους γονείς σου για τη ζωή που κάνεις. Όταν θα σταματήσεις να ψάχνεις τι θα μπορούσαν να κάνουν και τι να μην κάνουν για να σε μεγαλώσουν σωστά. Και κυρίως όταν αντιληφθείς πως συνεχίζεις να μεγαλώνεις. Έχεις χρόνια μπροστά σου κι αυτά που θα έρθουν είναι καθαρά στο χέρι σου, βασισμένα σε δικές σου επιλογές, στον δικό σου κόπο, στη δική σου δουλειά.
Πολλοί μεγαλώσαμε χωρίς να νιώθουμε ασφάλεια στο οικογενειακό περιβάλλον. Δεν είσαι μόνος και ούτε τελειώνει η ζωή εδώ. Αγκάλιασε τις πληγές σου και θα δεις πως σιγά-σιγά θα αρχίσουν να επουλώνονται. Δε θα φύγουν τελείως όμως. Κι αυτό για να μπορείς να τις κοιτάς και να θυμάσαι πόσο έχεις αλλάξει, πόσα πέρασες και ξεπέρασες, ώστε να νιώθεις περήφανος γι’ αυτό που είσαι τώρα!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Νίκη Χατζηευστρατίου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
