Τέσσερις μέρες πέρασαν από τον άδικο χαμό του Μιχάλη, ο οποίος έπεσε νεκρός από τα χέρια χούλγκανς της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, κοντά στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Με το πανελλήνιο να δηλώνει συγκλονισμένο, τα τελευταία 24ωρα όλο και περισσότερες είναι οι αναρτήσεις που αναφέρουν πληροφορίες για το περιστατικό, από εμπλεκόμενα (άμεσα ή έμμεσα) πρόσωπα. Ο Γιάννης Τσιαφούτης, επεμβατικός καρδιολόγος και διευθυντής της Β’ Καρδιολογικής κλινικής στο Γ.Ν.Α «Κοργιαλένειο Μπενάκειο» ανέλαβε, μαζί με συναδέλφους του, την περίθαλψη της μητέρας του Μιχάλη, η οποία οδηγήθηκε στο νοσοκομείο με συμπτώματα εμφράγματος, μόλις πληροφορήθηκε για την κατάληξη του γιου της.
Ο ίδιος, αναφέρει στην ανάρτησή του πως την είχε υπό παρακολούθηση για δύο ημέρες. Έπειτα από δυο μέρες νοσηλείας, κατάφεραν να έρθουν λίγο πιο κοντά, όμως δεν μπόρεσαν να πουν και πολλά. Όπως αναφέρει κι ο ίδιος, εκείνη του είπε πως πρέπει να φύγει και πως «πρέπει να βγει, έχει να τακτοποιήσει». Έκλεισε την ανάρτησή του λέγοντας: «Της έκανα εξιτήριο, είχε να ταχτοποιήσει… Ντροπή μόνο για όλους.»
Είναι ακόμη μια στιγμή από αυτές που έχουμε βιώσει ως ανθρωπότητα, που κανείς δεν μπορεί να πει λέξη. Γιατί ό,τι κι αν πει κάποιος είναι λίγο, είναι φθηνό, είναι περισσευούμενο. Όσα «λυπάμαι», όσα «ζωή σε σας», όση δύναμη και να ευχηθείς είναι βερεσέ. Και μένεις στις τελευταίες τέσσερις λέξεις του: «Ντροπή μόνο για όλους». Και σου έρχονται τόσα καμπανάκια στο κεφάλι σα να σου δίνει σφαλιάρα η ίδια η ζωή.
Αλήθεια, να προλάβεις να ντραπείς για τι; Για την εξέλιξη της ανθρωπότητας; Για το ότι εν έτει 2023 μιλάμε ακόμη για χουλιγκανισμό, ενώ παράλληλα προάγουμε τον ανθρωπισμό σε όλο τον κόσμο; Που φτάσαμε στο σημείο η τεχνολογία να έχει ακμάσει με ραγδαίους ρυθμούς, η γνώση να είναι προσβάσιμη σχεδόν σε κάθε σπιθαμή γης, να υπάρχουν διαθέσιμα τόσα μέσα για να έρθουμε κοντά κι εμείς να επιλέγουμε να μένουμε σε όσα μας χωρίζουν;
Να ντραπείς που η χώρα σου κατεβάζει κομβόι με ανθρώπους έτοιμους να φέρουν θάνατο ή για τη χώρα σου που απλώς το επιτρέπει, την ίδια ώρα που άλλους τους αφήνει να πνιγούν στη Μεσόγειο; Να ντραπείς για το ποδόσφαιρο που από άθλημα έχει καταντήσει όπιο ή για το ότι υπάρχουν τόσοι που φτιάχνουν την αυτοκρατορία τους από αυτό ακριβώς το στοιχείο του;
Μήπως για την ελληνική αστυνομία; Που μεταξύ άλλων, δεν πίστεψαν πως τα πράγματα θα μπορούσαν να φτάσουν μέχρι αυτό το σημείο, κι ας προειδοποίησε η ΑΕΚ σε σύσκεψή της πως πιθανότατα θα υπάρξουν αναταραχές κι επεισόδια. Που μετά τον Άλκη κι ενώ η απόφαση της δίκης του δεν έχει καν “στεγνώσει”, ένας Μιχάλης και πόσοι άλλοι τραυματισμένοι που δεν έχουμε τα ονόματά τους, δεν προστατεύτηκαν ξανά;
Να ντραπούμε για τους εαυτούς μας, τις ομάδες που στηρίζουμε, τις αξίες μας; Άσε καλύτερα, μη μας πιάσει κρίση αναθεώρησης κι αυτοκριτικής. Κι αυτό γιατί θα σκεφτούμε πόσα τραγικά γεγονότα συμβαίνουν όσο εμείς ψάχνουμε απλώς ένα διαρκείας ή πως κάπως μας βολεύει να υπάρχουν κι εκείνοι που σπέρνουν την καταστροφή, γιατί αλλιώς, με ποιον θα συγκριθούμε για να κερδίσουμε;
Ο Γιάννης Τσιαφούτης είχε δίκιο μιλώντας για «ντροπή». Ντροπή σε όλους όσους ήξεραν και σιώπησαν. Σε όλους όσους μπορούσαν να κάνουν κάτι να αποτρέψουν τα πεπραγμένα, αλλά δεν τόλμησαν. Σε όσους απλώς κοιτούσαν. Σε όσους άπλωσαν χέρι κι άρπαξαν μια ψυχή, στο όνομα μιας ομάδας. Μακάρι να μη χρειαστούν κι άλλοι νεκροί για να πάρουμε επιτέλους μέτρα αποτροπής του φανατισμού. Ντροπή μας πια. Φτάνει.
Συντάκτης: Νίκη Χατζηευστρατίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
