Τρία υπέροχα χρόνια μαζί με τις «άγριες μέλισσες»

Ποιος θα το περίμενε ότι μια ελληνική σειρά ονόματι «άγριες μέλισσες» θα γινόταν σειρά σταθμός για τα τηλεοπτικά δεδομένα του 21ου αιώνα και θα μιλούσε γι’ αυτή το πανελλήνιο. Ξεκινώντας από το Διαφάνι το 1967, νομίζεις ότι θα δεις ακόμα μια σειρά εποχής. Λίγο δράμα, λίγο κλασικές ενδυμασίες, άντε και κάτι πιο πικάντικο στην πλοκή κι ως εκεί. Η Μελίνα Τσαμπάνη κι ο Πέτρος Καλκόβαλης όμως, ως δημιουργοί, το έφτασαν ένα βήμα παραπέρα δημιουργώντας μια σειρά που θα καθήλωνε σχεδόν κάθε ηλικία.

Ξεκινώντας από το πρώτο κιόλας επεισόδιο μ’ έναν παρ’ ολίγον βιασμό. Οι τρεις αδερφές Σταμίρη, παρά τη γυναικεία φύση τους που τις θέλει υποβιβασμένες, θα πάρουν τον νόμο στα χέρια τους κι ως αυτοάμυνα θα διαπράξουν έναν φόνο, πάνω στον οποίο θα χτιστεί η πλοκή των τριών αυτών χρόνων. Πλοκή που σχετίζεται με όσα δε λέγονται εύκολα. Όσα βρίσκονται πίσω από τις κλειστές πόρτες, για όσα οι άνθρωποι δε λένε, για όλες τις ολόκληρες ιστορίες που κρύβονται πίσω από ψιθύρους που ακούς.

Θα μιλήσουν για βιασμούς. Σιωπηλούς και μη. Όπως της αγαπημένης μας Κάτιας Δανδουλάκη ως Ανέτ. Που για χρόνια σώπασε και κράτησε αυτό το αγκάθι μέσα στην καρδιά της, έχοντας χάσει και τα χνάρια του παιδιού που προέκυψε από εκείνη την πράξη. Και τι συμβαίνει όταν επιτέλους το βρίσκει και το μυστικό της αποκαλύπτεται. Ή για τη Μαρία Κίτσου ως Ελένη Σταμίρη, που μετέτρεψε την αδυναμία της σε δύναμη και κυνήγησε ως τα δικαστήρια τον βιαστή της Βόσκαρη, δικαιώνοντας πολλές γυναίκες που δεν είχαν τη δύναμη και το θάρρος να μιλήσουν.

Θα συναντήσεις ιστορίες πέραν κάθε φαντασίας που διχάζουν. Πώς γίνεται κάποιος άνθρωπος να πέφτει στο κρεβάτι με τον σύζυγο του αδερφού του; Να μένει έγκυος, να δίνει το παιδί στην αδερφή της, σαν να μην ήταν δικό της κι έπειτα να αυτοεξορίζεται αναζητώντας λύτρωση για την ψυχή της σε κακόφημα μονοπάτια. Η Δανάη Μιχαλάκη ως Δρόσω, θα εκφράσει κάθε άνθρωπο που έκανε λάθη και πλήρωσε γι’ αυτά. Που σιχαίνεται τον εαυτό του, που εξαθλιώνεται σωματικά και ψυχικά αλλά τελικά, κάποια στιγμή, επέρχεται η λύτρωση, η συγχώρεση και η επάνοδος.

Ανατρέποντας τα δεδομένα μιας καθώς-πρέπει παλιάς εποχής, θα τονίσει την ύπαρξη της ομοφυλοφιλίας. Μια φωνή που έπρεπε να εισακουστεί, να δείξει πόσες ψυχές υπήρχαν και τότε και βασανίζονταν στα βουβά λόγω της μη-αποδοχής τους. Πώς αντιμετωπίστηκαν, εκδιώχθηκαν και βασανίστηκαν από άλλους. Τον ρόλο θα απογειώσει ο Δημήτρης Τσίκλης στον ρόλο του Λευτέρη αλλά κι ο Θανάσης Κουρλαμπάς ως Κλεομένης. Δύο διαφορετικοί ρόλοι για να ζήσεις στο πετσί σου τις σκέψεις και τον φόβο που βίωσαν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Η ανάδειξη μιας ήσυχης κοπέλας σε δυναμική γυναίκα. Ναι, η εκπληκτική μας Μαρία Πετεβή ως Πηνελόπη. Το κορίτσι που μεγάλωσε μέσα σε ανέσεις, με μια ζωή που δεν της έλειπε τίποτα. Πιέστηκε, κατάπιε συναισθήματα, έμαθε να μη μιλάει αν δεν της δώσει κάποιος τον λόγο. Κι όμως αυτή η γυναίκα, έγινε η αιτία που τιμωρήθηκαν πολλοί για τα εγκλήματά τους και δικαιώθηκαν όσοι χάθηκαν. Χώθηκε εκεί που δεν την έσπειραν, πάλεψε να βρει το δίκιο της με κάθε κόστος και γι’ αυτό τα κατάφερε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, καθηλωτική μέχρι το τέλος, αποτυπώνει με ακρίβεια κάθε πτυχή ενός απαγορευμένου έρωτα.

Ο Γιώργος Γεροντιδάκης ως Μελέτης, αναπαριστά τον άνθρωπο που έζησε κάτω από δύσκολες συνθήκες και κακές επιρροές και δεν έμαθε να διακρίνει το σωστό από το λάθος. Έναν άνθρωπο που λειτουργεί σαν πιόνι στο χέρι των δυνατών. Έναν άνθρωπο που δεν μπορούσες εύκολα να κατηγορήσεις, γιατί “έτσι έμαθε, έτσι μεγάλωσε”. Εμφανιζόμενος ως δήμιος στο φινάλε της σειράς, έχοντας ξεκινήσει η μετάνοια κι η αναγνώριση των αδικημάτων του στα τελευταία επεισόδια, αποδεικνύει πως στο τέλος, όσο χαμένο παιχνίδι και να είναι η ζωή κάποιου, μπορεί να εξιλεωθεί.

Για το πόσο μπορεί να σε θολώσει η πικρία κι ο θυμός, τη θέση την κέρδισαν επάξια ο Δούκας κι η Μυρσίνη σε τούτη την κατηγορία. Δύο άνθρωποι που παρά τους μεταξύ τους χωρισμούς και τις εντάσεις, ήταν γεννημένοι ο ένας για τον άλλον. Ικανοί για πολλά κακά, έτοιμοι να καλύψουν με κάθε κόστος ο ένας τα νώτα του άλλου. Έχασαν την εμπιστοσύνη των παιδιών τους, κέρδισαν την απογοήτευσή τους, μαζί και την περιφρόνηση και την απέχθεια ενός ολόκληρου χωριού. Κατερίνα Διδασκάλου και Λεωνίδας Κακούρης, έρχονται να δώσουν ρεσιτάλ ερμηνείας από κάθε άποψη. Ανατριχιαστικές σκηνές τρέλας, θρήνου, θυμού κι απόγνωσης μπροστά στον τηλεοπτικό φακό.

Ποιος θα ξεχάσει ανεκτίμητες μορφές όπως την Αλίκη Αλεξανδράκη, ή αλλιώς η κυρά-Δέσπω που αγαπήσαμε; Μια γυναίκα και μάνα με κοφτερό μυαλό, σοφές συμβουλές και με μια καρδιά μάλαμα, που αγαπά να διαβάζει αστυνομικές ιστορίες. Τον Παύλο Ορκόπουλο ως Νέστορα. Έναν άνδρα με ήθος, αρχές κι ώριμη σκέψη. Ικανό να κατανοήσει και να βοηθήσει όποιον τον χρειαστεί, μέχρι και τον δολοφόνο του παιδιού του. Και δε μιλάμε για άλλον από τον Γιάννη Στάνκογλου, στον ρόλο του Κυπραίου, που η μοίρα τον έφερε αντιμέτωπο με τις πράξεις του, μιας και μόνο έτσι μπορούσε να μετανοήσει και να λυτρωθεί πραγματικά.

Η μεγαλύτερη μορφή της σειράς όμως, όπως την τοποθετούν πολλοί τηλεθεατές αλλά και συνεργάτες της, είναι η Μαρία Κίτσου, η Ελένη μας. Θα μας δείξει τη γυναίκα που πάλευε για τα πιστεύω της ανεξαρτήτως της θέσης της. Τη γυναίκα που ταζόταν υπέρ των αδυνάτων και πάντα με το δίκιο. Μετά από θανάτους, προδοσίες, απώλειες, δυσχέρειες, έναν βιασμό και πόσες ευθύνες στις πλάτες της, κρατήθηκε γερά στα πόδια της. Λύγισε μα ξαναβρήκε τη δύναμη να επανέλθει δριμύτερη, όπως πρέπει να γίνεται στη ζωή. Η ελπίδα πως ο επιμένων νικά. Και να νικά δε σημαίνει ότι δε χάνει ποτέ, αλλά πως δεν τα παρατά και βγαίνει κάθε φορά και πιο δυνατός, όσες φορές κι αν χάσει.

Κι επειδή όπως είπαμε δεν είναι μονάχα ένα απλό καθημερινό δράμα, στις Άγριες Μέλισσες θα παρακολουθήσεις και το πολιτικό σκηνικό την περίοδο της δικτατορίας. Κάθε ιστορία που σου είχαν διηγηθεί, κάθε τι που είχες διαβάσει θα το βλέπεις να ζωντανεύει παραστατικά στην οθόνη σου. Η ψυχική και σωματική εξαθλίωση, η Λέρος, οι αδικίες, οι προσωπικές αντιπαραθέσεις εις βάρος αθώων, η πολιτική διαφθορά, όλα συνυφαίνονται αποδίδοντας μια συνεχή αγωνία μέχρι οι ήρωές μας ν’ απαλλαγούν μια και καλή.

Αδύνατο να χωρέσεις σ’ ένα κείμενο ένα υπερθέαμα κι ερμηνείες τριών χρόνων. Κάθε ρόλος μοναδικός και δομημένος, ακόμα κι ο πιο μικρός. Γι’ αυτό και φτάσαμε να μιλάμε για μια υπερπαραγωγή της ελληνικής τηλεόρασης. Εκπληκτικά σκηνικά, μια πλοκή που σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον. Μεγάλα ονόματα στην οθόνη, αλλά και νέα ονόματα στον χώρο που φάνηκαν αντάξιοι των προσδοκιών κι αποθέωσαν τους ρόλους που τους δόθηκαν. Όλ’ αυτά πλαισιωμένα με μουσική που εναρμονίζεται εκπληκτικά με τις σκηνές, ανατριχιάζοντας και τον πιο αποστασιοποιημένο τηλεθεατή.

Κι όλοι έλεγαν πως ήθελαν να δουν σειρές βασισμένες στην πραγματικότητα. Σειρές που δε βρίσκονται σ’ ένα ροζ συννεφάκι κι ωραιοποιούν τη ζωή. Κι ορίστε, βρέθηκε. Να μιλήσει για όσα δε λέγονται, να διχάσει, να συγκινήσει, να ανατρέψει. Να σε κάνει εσένα από έναν καναπέ να ζήσεις ιστορίες και να μάθεις την οπτική, ακόμα και των κακών της υπόθεσης. Να δικαιολογήσεις πώς έφτασαν ως εκεί, να τους καταλάβεις κι όχι απλώς να τους δείξεις με το δάχτυλο. Κι άντε τώρα πείτε μου. Με τόσο υψηλά στάνταρ που έθεσαν οι Άγριες Μέλισσες στην ιστορία της τηλεόρασης, εμείς πώς θα καταφέρουμε να βρούμε κάτι να μας τραβήξει τόσο το ενδιαφέρον ξανά;

Και για σένα που δεν το έχεις δει ακόμη, τι περιμένεις;

ΥΓ.: Εξαιρετικά υπερήφανοι και για τον δικό μας Πάνο Κούλη, pillowfighter που υπήρξε μέρος αυτής της υπέροχης παραγωγής. Σώτο, δε θα ξεχαστείς ποτέ. 

Πηγή φωτογραφίας

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!