Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που οι συνθήκες θα σε οδηγήσουν μακριά από τον τόπο σου. Είτε για σπουδές είτε για δουλειά βρίσκεσαι προσωρινά κάτοικος μιας ξένης πόλης και πασχίζεις να βρεις τα πατήματά σου σ’ αυτήν. Δε θέλεις να δεθείς ιδιαίτερα καθώς ξέρεις πως είναι ένα πολύ σύντομο κεφάλαιο της ζωής σου, συνήθως ένα μεταβατικό βήμα ή μια ενδιάμεση στάση στον δρόμο προς τα όνειρα και τις φιλοδοξίες σου. Πείθεις τον εαυτό σου πως θα καταφέρεις ν’ αφήσεις τους συναισθηματισμούς στην άκρη γι’ αυτό το διάστημα. Είσαι εκεί για κάποιον συγκεκριμένο λόγο, όχι για έρωτες. Άλλωστε, ποιο το νόημα να ξεκινήσεις κάτι που ξέρεις από την πρώτη μέρα πότε θα τελειώσει; Δεν μπορείς, όμως, να βάλεις φραγμούς στα συναισθήματα. Η καρδιά δε λειτουργεί με διακόπτη, να την ανοίγεις και να την κλείνεις κατά βούληση.
Έτσι εμφανίζεται ξαφνικά ένας έρωτας και ριζώνει σ’ αυτήν. Ίσως να μην το καταλάβεις καν, να εθελοτυφλείς μπροστά στα αναδυόμενα συναισθήματα, εμμένοντας σθεναρά στην άποψή σου περί αποφυγής των σχέσεων, όμως συνέβη. Και τώρα τι;
Πρώτο στάδιο: άρνηση. Όχι, δε νιώθεις τίποτα. H σύνδεση είναι τρομακτικά καλή που σου προκαλεί δέος αλλά το no strings attached φαντάζει ιδανικό για σένα αυτή τη στιγμή. Η προσωρινότητά σου σε αυτή την πόλη και ίσως παλιά τραύματα δε σου αφήνουν πολλά περιθώρια. Φοβάσαι αυτό που απλώνεται μπροστά σου τόσο, που επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά στον εαυτό σου ότι δεν υπάρχει το παραμικρό ενδιαφέρον γι’ αυτό το άτομο. Ο τοίχος που έχτισες με τόσο κόπο παραμένει σταθερά απροσπέλαστος. Εθελοτυφλείς μπροστά στη χημεία που έχετε. Ένας καλός χαρακτήρας που τα πάτε καλά, που οι συζητήσεις σας έχουν νόημα και η ενσυναίσθηση είναι πραγματική. Καταρρίπτεις ως ανήκουστη την προοπτική σας ως ζευγάρι βάζοντας μπροστά τη λογική. «Εξάλλου σε λίγο καιρό θα φύγω, γιατί ν’ αναλωθώ;» είναι η κουβέντα που έχεις κάνει καραμέλα σε γνωστούς και φίλους μπας και το πιστέψεις. Όμως σταδιακά το τερατάκι της αμφιβολίας κερδίζει έδαφος κι οι άμυνες αργά και σταθερά πέφτουν. Βρε λες;
Μέρα με τη μέρα οι κατ’ ιδίαν συζητήσεις αυξάνονται, οι ώρες που περνάς πάνω από το κινητό περιμένοντας ένα μήνυμα επίσης. Δε θέλεις αλλά συμβαίνει. Ενθουσιάζεσαι και φοβάσαι να το διαχειριστείς καθώς κάθε επιλογή φαντάζει λάθος. Αφού τα είχες τόσο καλά οργανωμένα στο κεφάλι σου, πώς άφησες τον εαυτό σου έτσι ελεύθερο; Είχες άλλα σχέδια για σένα αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά τώρα καλείσαι να διαχειριστείς κάτι νέο, κάτι που, αν ερχόταν σε άλλη φάση της ζωής σου, σίγουρα δε θα το άφηνες να περάσει ανεκμετάλλευτο. Να συνεχίσεις ν’ αγνοείς το ενδιαφέρον που πλανάται διάχυτο στην ατμόσφαιρα; Είναι κοροϊδία και για τους δυο σας. Να το επιδιώξεις κι όπου σας βγάλει; Μα σε λίγο καιρό θα γίνετε αναγκαστικά δύο άγνωστοι, αφού θα φύγεις.
Σπάνια συναντά κανείς ανθρώπους που καταφέρνουν να επιβληθούν στα συναισθήματά τους και να επικρατήσει η λογική. Αλλά εξίσου σπάνια γνωρίζεις κάποιον άνθρωπο που είναι τόσο καλός για σένα. Που αντί να σου προκαλεί ταραχές σου χτίζει καταφύγιο. Που για πρώτη φορά δε νιώθεις την αγάπη πεδίο μάχης. Που ζεις μια πρωτόγνωρη πληρότητα. Κι όλα έρχονται τόσο εύκολα. Χωρίς ο ψυχισμός και η κάθε σου κίνηση να βρίσκεται υπό συνεχή αμφισβήτηση, αλλά αντίθετα αγκαλιάζονται.
Στις περισσότερες περιπτώσεις η επιλογή είναι μονόδρομος: «Πάμε κι όσο πάει. Πάμε κι όπου μας πάει». Επιλέγεις να το ζήσεις, ξέροντας καλά πως ο χωρισμός είναι αναπόφευκτος και πλησιάζει απειλητικά κάθε μέρα που περνάει, όσο καλά κι αν πάνε μεταξύ σας τα πράγματα. Υπόσχεσαι στον εαυτό σου πως δε θα δεθείς ολοκληρωτικά και ότι τα πράγματα τα έχεις καλά ζυγισμένα. Νομίζεις ότι εφόσον ήξερες εξαρχής το τέλος, θα έχεις προετοιμαστεί κατάλληλα γι’ αυτό.
Και τελικά αφήνεσαι, παραδίδεσαι στον ενθουσιασμό του νέου που σε συνεπαίρνει. Διαλέγεις να το ζήσεις στο έπακρο για όσο κρατήσει και δείχνεις να ξεχνάς τον επερχόμενο πόνο. Εδώ η καρδούλα σου λαχταρά να γεμίσει με στιγμές σας, μικρές ή μεγάλες, που τυπικές σχέσεις αποκτούν πολύ αργότερα. Να προλάβετε να το χαρείτε όσο το δυνατόν περισσότερο. Μόνο αυτό σας νοιάζει. Έχουν και μια μαγεία οι έρωτες με ημερομηνία λήξης. Χωράνε βιώματα και συναισθήματα χρόνων σε λίγους μόνο μήνες. Σαν να ζεις τη ζωή σε fast- forward, βιάζεσαι να ζήσεις όσο το δυνατόν περισσότερα πριν έρθει το τέλος.
Έλεγες πως δε θα επιτρέψεις κάτι πέρα από επιφανειακό ενδιαφέρον και να που τα συναισθήματά σου ολοένα κι αυξάνονται. Πίστευες πως θα κρατηθείς και πάλι ήσουν λάθος, αφού καταλήγεις δέσμιος του έρωτά σας. Πήρες το ρίσκο και τώρα βλέπεις τις συνέπειές του να ετοιμάζουν κατά μέτωπο επίθεση, αφού τα συναισθήματά σου μπορεί να άλλαξαν- οι συνθήκες όμως όχι. Όσο κι αν το θέλεις, όσο κι αν θέλετε κι οι δύο, κάθε ανάμνηση που δημιουργείτε είναι ένα βήμα πιο κοντά στην τελευταία.
Κάθε σχέση -ή σχεδόν σχέση- οφείλει να χαρακτηρίζεται από επικοινωνία. Έτσι και στη δική σας περίπτωση θα αναλώσετε ατελείωτες ώρες συζητώντας τι μέλλει γενέσθαι όταν εσύ θα πρέπει να φύγεις. Το ροζ συννεφάκι που βρίσκεστε διαλύεται ξαφνικά από μια απότομη δόση αλήθειας και ωμού ρεαλισμού. Τα γέλια και η ξεγνοιασιά θα γίνουν αναστεναγμοί και κλάματα, μέχρις ότου ανασυγκροτηθείτε και συνεχίσετε να ζείτε τις στιγμές σας, όσο μετρημένες κι αν είναι. Θα χρειαστεί πολλές φορές να λειτουργήσει ο ένας ως ασπίδα του άλλου, μια θεραπευτική αγκαλιά τις στιγμές που η πραγματικότητα σας χτυπάει αλύπητα. Είναι εγωιστικό να ζητάς από κάποιον να βάλει μια τελεία όταν και οι δύο θέλετε να βάλετε μονάχα ένα κόμμα και να συνεχίσετε να γράφετε το βιβλίο των εμπειριών σας, όμως ξέρατε εξαρχής πως έτσι πρέπει να γίνει μ’ εσάς. Ίσως, σε ένα ιδανικό σενάριο, ο ένας από τους δύο να μπορούσε να ακολουθήσει τον άλλο στην πόλη του, ή να φύγετε κάπου αλλού μαζί χωρίς αυτό να κρατήσει πίσω την προσωπική πρόοδό σας. Τώρα όμως πρέπει να μπει ένα τέλος όταν εσύ φύγεις. Ένα τέλος που θα πονέσει και τους δύο, αλλά δεν μπορεί να αποφευχθεί.
Όσο πλησιάζετε στη μοιραία ημερομηνία, τόσο δε θέλετε να πιστέψετε πως πράγματι συμβαίνει αυτό. Δεν ξέρεις γιατί, όμως μέσα σου έτρεφες μια ελπίδα πως κάτι θα άλλαζε. Ο χρόνος θα σταματούσε, δε θα χρειαζόταν να φύγεις, όχι ακόμη τουλάχιστον. Ποιος είναι ο δέων τρόπος να λήξεις τη σχέση σας; Θα κόψετε κάθε επικοινωνία από τη μια στιγμή στην άλλη, σαν να μην υπήρξατε ποτέ μαζί; Και ποιος άραγε έχει τα κότσια να ξεριζώσει έτσι εύκολα κάποιον που κατέληξε ν’ αγαπάει; Θα συνεχίσετε λοιπόν να μιλάτε έως ότου οι διαφορετικές καθημερινότητες και η απόσταση φέρουν την αναπόφευκτη φθορά; Και γιατί να μολύνετε όσα ζήσατε με αυτή τη γκρίζα ζώνη; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Τίποτα δε σε καλύπτει πλήρως κι όμως κάτι πρέπει να διαλέξεις.
Ο χρόνος είναι αμείλικτος κι όταν τον χαίρεσαι περνά ασκαρδαμυκτί. Ήξερες το ρίσκο που έπαιρνες μπαίνοντας σε αυτή τη νέα σχέση γιατί ένιωσες πως άξιζε τον κόπο, και κορόιδευες τον εαυτό σου πως όταν έρθει η στιγμή του «αντίο» θα είσαι εντάξει γιατί γνώριζες την κατάσταση από την αρχή. Κανείς όμως δεν μπορεί να προετοιμαστεί για το πόσο σκληρό θα είναι το τέλος, όταν δεν υπάρχει κανένα ψεγάδι ανάμεσά σας παρά μόνο αγάπη. Πώς προχωράς όταν βρίσκεις το ιδανικό και σου ζητείται τόσο απότομα να το απαρνηθείς; Πώς αφήνεις έναν άνθρωπο που υπό άλλες συνθήκες δε θα το είχες διανοηθεί καν; Σίγουρα η διαχείριση της κατάστασης είναι ηρωικά δύσκολη, όταν η λογική πρέπει να μπει πάνω από το συναίσθημα. Μη μετανιώνεις μόνο. Δες το κι αυτό σαν εμπειρία, σαν δοκιμασία από την οποία βγαίνεις με πληθώρα μαθημάτων στην πλάτη σου. Κι όταν τα βράδια λησμονείς την ανθρώπινη παρουσία στο πλευρό σου, θα έχεις συντροφιά όλα όσα ζήσατε μαζί το σύντομο διάστημα που είχατε στη διάθεσή σας. Σε κάθε περίπτωση να λες «Άξιζε που υπήρξαμε για να συναντηθούμε».
Συντάκτης: Αγγελική Τσαγκαράκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
