Πόσοι άραγε δεν έχουμε αναζητήσει το ιδανικό; Πόσοι δεν έχουμε γκρινιάξει μπροστά σε μια επική ταινία λέγοντας «μα κι εγώ θέλω»; Πόσο καιρό σπαταλήσαμε πλάθοντας στο μυαλό μας την εικόνα του τέλειου -για εμάς- ανθρώπου που φαινόταν να μην υπάρχει στον ρεαλιστικό κόσμο; Αμοιβαιότητα κι εκδηλωτικότητα έγιναν ουτοπία, και ξαφνικα ανακηρύχθηκαν ως υπερβολικές απαιτήσεις. Είναι όμως;
Ο άνθρωπος που σου ταιριάζει, είναι εκεί έξω και περιμένει την πιο κατάλληλα ακατάλληλη στιγμή να εμφανιστεί. Και το κάνει. Σ’ ένα καφέ, σε μπαρ, στη δουλειά σου, στο Instagram, δεν έχει σημασία. Σε προσεγγίζει κι η καθημερινότητά σου αλλάζει. Γίνεσαι δέκτης όσων δεν περίμενες ποτέ ότι είναι ανθρωπίνως εφικτό να δεχθείς. Η δοτικότητα που έχεις συνηθίσει να είναι αποκλειστικά μοχλός πίεσης και προϊόν ζητιανιάς, ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά σου με σένα να την απολαμβάνεις χωρίς ενοχές. Ξέρεις ότι σου αξίζει κι όμως τρομάζεις γιατί επιτέλους δε χρειάζεται να συμβιβάζεσαι, να φοβάσαι, να κρατιέσαι, να υποθέτεις. Καθημερινή, ουσιαστική, επικοινωνία, συζητήσεις πάσης φύσεως και σοβαρότητας κι ένα διάχυτο αίσθημα οικειότητας κι ασφάλειας, απλώς υπάρχουν. Φαινομενικά, όλα όσα ζητούσες, σου χτυπάνε την πόρτα.
Κι όμως, εσύ όχι απλά δεν ανοίγεις αλλά διπλοκλειδώνεις και βάζεις και τον σύρτη. Μην ανησυχείς, είμαστε πολλοί με το ίδιο ακριβώς πρόβλημα. Φταίει το ξερό μας το κεφάλι που αρνείται να δεχτεί την ενδεχόμενη ευτυχία ή έστω την πρόσκαιρη χαρά. Δεν αντέχεις την αβεβαιότητα της διάρκειας, δε θέλεις να ξαναπληγωθείς. Έχεις ανοιχτεί ξανά στο παρελθόν κι ακόμη το μετανιώνεις, ενδεχομένως. Δε φοβάσαι να δεθείς, φοβάσαι όμως να εκτεθείς. Ο ίδιος σου ο εαυτός σε προστατεύει, καθιστώντας σε συναισθηματικά μη διαθέσιμο για οτιδήποτε καινούριο. Θέλεις να προχωρήσεις, όμως κάτι σε κρατάει πίσω. Ο εσωτερικός σου σαμποτέρ δε σ’ αφήνει να χαρείς με μια κατάσταση που υπό άλλες συνθήκες θα σ’ έκανε τον πληρέστερο κι ευτυχέστερο άνθρωπο του κόσμου.
Μην ξεχνάς, όμως, πως σ’ όλο αυτό το συνονθύλευμα σκέψεων και συναισθημάτων, δίπλα στο δικό σου χάος, έχεις έναν άνθρωπο που μόνο καλό σου κάνει. Το βλέπεις, το αναγνωρίζεις κι όμως πρέπει να επιστρατεύσεις κάθε σκληρό στοιχείο του χαρακτήρα σου για να το σταματήσεις όσο είναι νωρίς. Καταλήγεις να νιώθεις εσύ ένα κινούμενο red flag. Μόνη σωστή κίνηση φαίνεται να είναι το ξεκαθάρισμα της θέσης σου για το μέχρι πού μπορείς να φτάσεις και πόσο προτίθεσαι να προσπαθήσεις, όμως αυτό απαιτεί πρώτα επίπονη εσωτερική διεργασία. Σίγουρα η προοπτική να χάσεις έναν έρωτα που είχε τα στοιχεία που έψαχνες δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά μέσα σου ξέρεις πως αν άλλαζαν οι ρόλοι θα υπέφερες.
Μην είσαι σκληρός με τον εαυτό σου που δεν μπορεί να το ζήσει στο έπακρο. Η στιγμή είναι λάθος, όχι εσύ. Αναπόφευκτα θα πονέσετε κι οι δύο. Σε τέτοιες στιγμές δε χωράνε ζυγαριές, να τα βάλουμε κάτω να δούμε ποιος πόνεσε περισσότερο. Το πλήγμα είναι αμοιβαίο γιατί κι οι δύο θα χάσετε μια ευκαιρία που δεν ξέρετε πότε (ή κι αν) θα σας φανερωθεί ξανά. Μέσα σου όμως ξέρεις ότι δεν μπορείς να πιεστείς. Ο έρωτας δεν έρχεται κατά παραγγελία, ούτε μπορείς να ρίξεις εν μια νυκτί τις άμυνες που σήκωσες με τα χρόνια για ν’ αντέξεις.
Ίσως η τύχη να είναι με το μέρος σου και μέσα απ’ όλη αυτή την ιστορία να κερδίσεις έναν καλό φίλο. Ίσως να μείνετε κι οι δύο σ’ αυτό το «σχεδόν» μέχρι να καταλαγιάσει στα θέλω της η καρδιά σας, ίσως να μην ξαναϊδωθείτε ποτέ. Σε κάθε περίπτωση, η πίεση δεν είναι λύση. Πάρε τον χρόνο και την απόσταση που νιώθεις ότι χρειάζεσαι για να ξεκαθαρίσεις τις σκέψεις σου. Άκου το προαίσθημά σου- συνήθως πέφτει μέσα. Αν κάτι μέσα σου φωνάζει να φύγεις, τρέξε. Αν, πάλι, οι φωνές στο κεφάλι σου λένε να το κυνηγήσεις, άρπαξέ το από τα μαλλιά. Μόνο να χαρείς, μην εθελοτυφλείς. Αυτό έψαχνες, το ξέρεις.
Συντάκτης: Αγγελική Τσαγκαράκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
