Τον γνωρίσαμε πίσω το 1991 ως μέλος των Χαϊνηδων. Ένας 22χρονος τότε νέος με ένα βλέμμα όλο σπιρτάδα, μια φωνή επαναστατική κι έναν στίχο- ξυράφι. Ο Μίλτος Πασχαλίδης, όμως, έμελλε να γίνει πολλά περισσότερα. Γεννήθηκε το 1969 στην Καλαμάτα και σπούδασε στην Κρήτη. Ευτυχώς ούτε τα Μαθηματικά ούτε η Φιλοσοφία τον κέρδισαν τόσο όσο η μουσική του. Σήμερα, με πάνω από 30 χρόνια ενεργής παρουσίας στην έντεχνη και ροκ μουσική σκηνή, μας έχει χαρίσει πληθώρα κομματιών για να συντροφεύουν κάθε συναίσθημα. Από τη θλίψη και την απώλεια ως την επανάσταση και τον έρωτα, υπάρχει ένα κομμάτι του Μίλτου να σε συντροφεύσει. Εμείς θα σταθούμε στην τελευταία κατηγορία, στα ερωτικά του.
Ο Μίλτος έχει ένα φυσικό νεύρο στη φωνή του, όλα του τα κομμάτια κρύβουν μια σπίθα που σε κάνει να θες να σηκωθείς και να παλέψεις, να φωνάξεις και να διεκδικήσεις. Είναι πιο ροκάς κι επαναστάτης, πιο «άγριος» από άλλους του είδους του. Αυτό το χαρακτηριστικό δεν το λησμονεί ούτε όταν μιλάει για τον έρωτα κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει τα ερωτικά του τόσο ξεχωριστά.
Περσείδες
Στον ομώνυμο δίσκο, που κυκλοφόρησε το 2016, το τραγούδι προλογίζει η κόρη του Μίλτου. «Θέλω τα αστέρια, θα μου τα φέρεις;» κι η ιστορία ξεκινάει. Για την αγάπη που σε κάνει να ξεχνάς όλες τις υπόλοιπες, για το πρόσωπο που θα είναι το ένα και μοναδικό ως το τέλος. «Ανοίγω τα χέρια μου, που όλον τον κόσμο χώρεσαν και τώρα πια χωράνε μόνο εσένα», γιατί πια όλος ο κόσμος σου είναι αυτό το ένα άτομο που σκέφτεσαι όταν ακούς τον στίχο. «Μη μου ζητάς να σ’ αρνηθώ ζωή μου και πληγή, μέχρι να μου τελειώσουνε τα βέλη στη φαρέτρα», μια παράκληση στα όρια της ικεσίας για παντοτινή δέσμευση, παρά τις δυσκολίες που αυτή ενέχει.
Τράπουλα
Ο έρωτας δεν είναι συμβόλαιο που υπογράφουν πάντα και οι δύο. Ακόμα κι αν ξεκινήσει έτσι, κάποια στιγμή θα μείνει μονόπλευρος, δύσκολος κι επώδυνος. Τότε είναι που εθελοτυφλείς, δε θέλεις να δεις την αλήθεια μπροστά στα μάτια σου, αρνείσαι να το πιστέψεις κι εθελοτυφλείς. Όταν η αλήθεια πονάει, ικετεύεις για το ψέμα. «Αν είναι ψέμα, ασ’ το να ζήσει και να πιστεύω πως ακόμα μ’ αγαπάς». Με έναν στίχο πιάνει τόσο τους ανεκπλήρωτους έρωτες όσο και τους επώδυνους χωρισμούς, για να μην μπορέσει κανείς να ξεφύγει από τον νταλκά της μουσικής. Όταν γράφει ζεϊμπέκικο ο Μίλτος σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι κάτι λιγότερο από άριστο.
Βυθισμένες άγκυρες
Επιτέλους κάποιος είπε φωναχτά αυτό που σκέφτηκαν αλλά δεν τόλμησαν να ξεστομίσουν όλοι όσοι χώρισαν χωρίς καμία λογική εξήγηση. «Τι μ@λακίες είπα για να ξεμπερδέψω». Όταν, όμως, δεν ξέρεις ποιον παλεύεις να νικήσεις, θα χάσεις. Κι αν η αγάπη είναι ένα πλοίο με βαθιά βυθισμένες άγκυρες, δύσκολα σαλπάρει. Όμως, κάπου ο Μίλτος βάζει κι αυτό το νεύρο που είπαμε πριν, αυτήν την απογοήτευση και το πείσμα του ανθρώπου που αγάπησε βαθιά μα χωρίς αντίκρισμα ή κατανόηση. Συνάμα βάζει και την αξιοπρέπεια στο παιχνίδι και λέει στη μεγάλη του αγάπη «όσα δεν έγιναν μην τρέξεις να προλάβεις, αφού δεν μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις, πώς ήσουν πάντα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, εσύ η ασπίδα μου το τόξο και το βέλος». Γιατί έχει και η μ@λ@κία τα όριά της ακόμα κι όταν πρόκειται για έρωτα.
Φωτιά μου
«…Στο σύνορο τούτης της μέρας, το γέλιο σου δωσ’ μου και γίνε του κόσμου το πέρας». Αυτό σου δίνει ζωή, το γέλιο και το να ξημερώνετε μαζί στο σύνορο της μέρας. Κάθε εκτέλεση αυτού του κομματιού, από το 1998 μέχρι σήμερα έχει κάτι νέο να προσφέρει. Η ιστορία πίσω από αυτό το κομμάτι, δεν είναι και τόσο γνωστή, είναι όμως εντυπωσιακή και δείχνει το μεγάλο ταλέντο του καλλιτέχνη που από την πιο μικρή αφορμή δημιουργεί. Ο Πασχαλίδης ήταν με έναν φίλο του σε ένα μπαρ με κοπέλες, όταν ξαφνικά ακούστηκε ένα ζεϊμπέκικο. Όλοι ξενέρωσαν και κατέβηκαν από τα τραπέζια, εκτός από μια κοπέλα που χόρεψε το πιο βαρύ και μαγκιόρικο ζεϊμπέκικο που είχε δει ο Μίλτος. Το ίδιο βράδυ γεννήθηκε η «φωτιά μου».
Ελιοματούσα
Το τραγούδι αυτό αποτελεί τον ύψιστο φόρο τιμής στην ανιδιοτελή προσφορά του έρωτα. Ο Πασχαλίδης μαλακώνει, τα πνευστά δίνουν στο κομμάτι μια νότα παραμυθένια κι εσύ αφήνεσαι να ονειροπολείς για όλα αυτά τα απίθανα που θα έκανες για τη δική σου «Ελιοματούσα». Όταν αγαπάς, ξεπερνάς φόβους και κατεβάζεις το φεγγάρι, για να δείξεις πόσο έντονα νιώθεις, πώς θα έκανες τα πάντα γι’ αυτό το άτομο. Αυτό το συναίσθημα κατάφερε να χωρέσει σε ένα κομμάτι ο Μίλτος κι εμείς μόνο ευγνώμονες μπορούμε να νιώθουμε.
Μόνο να γελάς
Δύο ευχές σε μόνο έναν στίχο: «Έλα, μόνο να γελάς» κι όλα θα γίνουν καλά. Στίχοι, μουσική κι ένα βιολί που σε κάνει να αγαπάς την αγάπη και να χαμογελάς σαν πεντάχρονο που μόλις πήρε γλειφιτζούρι. Ένα τραγούδι- υπόσχεση που μόνο ευγνώμων μπορεί να είναι όποι@ έχει την τύχη να το λάβει ως αφιέρωση. «Ένα βήμα τη μέρα» προχωράτε μαζί μέχρι όπου σας βγάλει γιατί αυτό που έχει τη μεγαλύτερη αξία είναι το «εμείς για ‘μας».
Ακόμα σ’ αγαπώ
Ένα ακόμα παράδειγμα που ο Μίλτος αφήνει στην άκρη το νεύρο του κι αφήνεται στο συναίσθημα, την απλότητα της μουσικής και μια δήλωση σε μια αγάπη περασμένη, τελειωμένη ή ανεκπλήρωτη: «ό,τι αγαπάς δεν τελειώνει κι εγώ ακόμα σ’ αγαπώ». «Όμως δε θέλω να υποφέρεις, γιατί ακόμα σ’ αγαπώ» ακόμα κι αν το αντίκρισμα χάθηκε ή δε βρέθηκε ποτέ. Μέχρι κι αυτή η επανάληψη του τίτλου στους στίχους ξυπνά μια απόγνωση, μια συνειδητοποίηση και μια υπόσχεση. Ό,τι κι αν γίνει, ακόμα σ’ αγαπώ.
Πηνελόπη
Ένα τραγούδι που πιάνεται από το ομηρικό έπος και συνδυάζει τον νόστο, την Ιθάκη και τον έρωτα. Άρε ο έρωτας του Οδυσσέα ήταν η Πηνελόπη ή η Ιθάκη; Λίγη σημασία έχει αφού σε εκείνη πάντα θα γυρνά ακόμα κι αν εκείνη δεν το αναγνωρίζει. Γιατί ο έρωτάς του είναι για εκείνον η ασπίδα, το τόξο και το βέλος του. Στρατιώτης αλλοτινής εποχής έτοιμος για μάχη με συνοδοιπόρο του τον έρωτα. Τα λέει όλα αυτά γεμάτος νεύρο και τσαμπουκά, κι αν εκείνη κουράστηκε να περιμένει λίγο που τον νοιάζει. Μα η Πηνελόπη δε θα είναι εκεί όταν γυρίσει ξανά.
Ξημερώματα
Ένα μαγιάτικο Σάββατο ο Μίλτος αψηφά τον ίδιο τον θάνατο μπροστά στον έρωτά του. Δηλώνει στην αγαπημένη του ότι ο ίδιος ο αρχάγγελος που θα έρθει να τον πάρει μόλις τη δει θα χάσει τη μιλιά του από την ομορφιά της. Γιατί αυτή είναι η μαγεία του έρωτα. Δε σε νοιάζει αν ζήσεις ή αν πεθάνεις, ξέρεις πως αφού είχες αυτήν την αγάπη τα είχες όλα. Ο έρωτας σε γεννά, σε σκοτώνει και σε ανασταίνει. Όλα μέσα στα «ξημερώματα».
Απουσία
Μην μπερδεύεσαι, δε βρέθηκες ξαφνικά σε άλλη λίστα, ούτε έγινε κάποιο λαθος. Η «Απουσία», που μας μετέφερε μελωδικά ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας πρόκειται για ένα κομμάτι σε στίχους και μουσική του Μίλτου. Ένα κομμάτι ήρεμο, ατμοσφαιρικό, που μέσα στην απλότητά του μεταφέρει όλο το «χάσιμο» του έρωτα. «Όσα κι αν ήξερα τα ξέχασα κοντά σου και τη ματιά σου έχω μόνο φυλαχτό». Μίλτος και Λαυρέντης, ο πρώτος με το δημιούργημά του κι ο δεύτερος με τη μελωδική και συναισθηματική φωνή του μας τραγουδούν για το πώς πράγματι μετράται η αγάπη: την απουσία. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Bonus: Έρωτας αρχάγγελος
Μη λιθοβολείτε, εννοείται η φωνή του Μητροπάνου που ανέδειξε τον ύμνο αυτόν είναι άφταστη. Όμως, η νέα προσέγγιση που δίνει ο Μίλτος κάνει τον «έρωτα αρχάγγελο» να ξανανιώνει, να ντύνεται πιο νέος και τα τραγούδια μας γίνονται ακόμα ηφαίστεια που καίνε.
Ο Μίλτος Πασχαλίδης έχει καταφέρει μέσα από τους στίχους, τη μουσική και τη φωνή του να κάνει τον έρωτα πιο «άγριο», πιο νευρικό και συνάμα τρυφερό. Και μπορεί η νεράιδα να μην είχε παραμύθι, όμως σε εμάς η μουσική του ηχεί παραμυθένια. Κι αν αγαπάς και δεν έχεις τον τρόπο να το πεις μη διστάσεις. Το έχει πει ήδη για σένα αυτός.
Πηγή φωτογραφίας: culturenow.gr
Συντάκτης: Αγγελική Τσαγκαράκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
