Τα φοιτητικά χρόνια πέρασαν. Ήρθε η πολυπόθητη στιγμή της ορκωμοσίας κι έχεις επιτέλους στα χέρια σου αυτό το χαρτί για χάρη του οποίου έμαθες τι θα πει «ένα χαλαρό ποτό μόνο, αύριο γράφω». Προσγειώνεσαι απότομα στη ρεαλιστική διαπίστωση ότι κανείς δεν ξέρει πότε θα καταφέρεις να δουλέψεις στον χώρο που ανήκεις και σίγουρα θα περάσεις από πολλές διαφορετικές δουλειές που ουδεμία σχέση έχουν με το αντικείμενό σου, μέχρι να γίνεις αυτό που ονειρεύτηκες. Φυσικά, κλασικά ελληνικά, αναπόφευκτα θα βρεθείς κι εσύ στην ομάδα «σερβιτόροι με πτυχίο», μια πολυπληθέστατη ομάδα νέων, χωρίς κανένα μακροπρόθεσμο επαγγελματικό ενδιαφέρον για τον κλάδο της εστίασης, που παλεύει να βιοποριστεί σε μια χώρα που δε βοηθάει καθόλου, μέχρις ότου καταφέρουν να εργαστούν πάνω σε αυτό που επέλεξαν να σπουδάσει. Άγνωστο το πόσο θα παραμείνει καθένας από εμάς σ’ αυτόν τον εργασιακό αχταρμά. Σαν άλλη Monica Geller θα σου πω κι εγώ “welcome to the real world! It sucks! You ‘re gonna love it!”.
Μέχρι που τα δεδομένα αλλάζουν. Πλέον έχεις μια “grown- up” δουλειά, με συγκεκριμένο ωράριο, μισθούς, άδειες, όλ’ αυτά τα ωραία και νόμιμα που σε αρκετά εργασιακά περιβάλλοντα θεωρούνται ακόμα και σήμερα κομμουνιστικό μανιφέστο (σεζόν κι εστίαση, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας). Και το κυριότερο: Είναι αυτό που σπούδαζες. Η κορνίζα στον τοίχο επιτέλους αποκτά νόημα κι εσύ μόνο περήφανος νιώθεις για τον εαυτό σου. Ο μεγαλύτερος φόβος πολλών σ’ αυτή τη φάση της ζωής μας, εντοπίζεται στο αν πραγματικά μας αρέσει αυτό που σπουδάσαμε. Είναι όπως τα περιμέναμε ή τόσα χρόνια σπουδών πάνε στράφι γιατί συνειδητοποιούμε πως τελικά ο χώρος αυτός δεν έχει κάτι να μας δώσει; Θέλει πολύ μεγάλο θάρρος για να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, σ’ αυτό το κομμάτι. Οφείλουμε, όμως, ν’ αναλογιστούμε και να πράξουμε με κριτήριο την αλήθεια, γιατί διαφορετικά θα μας γυρίσει στα μούτρα αργά ή γρήγορα. Διότι, διαφορετικά, καταδικάζουμε τον εαυτό μας σε περίπου 40 χρόνια αγγαρείας και -συνεπώς- δυστυχίας. Στον σύγχρονο κόσμο η εργασία καταλαμβάνει σημαντικό μέρος της καθημερινότητάς μας, οπότε καλύτερα να μας αρέσει κιόλας.
Τι σημαίνει, όμως, πρακτικά αυτή η νέα πραγματικότητα; Από το ωράριο του ύπνου σου και τις καθημερινές σου συνήθειες μέχρι την γκαρνταρόμπα σου και τον οικονομικό σου προγραμματισμό, πολλά θα πρέπει ν’ αλλάξουν για να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα. Ψάχνεις βρεις αυτήν τη χρυσή ισορροπία ανάμεσα σε προσωπική ζωή και δουλειά, και τα καταφέρνεις- όσο δύσκολο κι αν φαίνεται στην αρχή. Αποκτάς νέο κύκλο, με κάποιους από τους συναδέλφους σου να «προάγονται» σε φίλους σου κι αν η τύχη κι οι καλές κοινωνικές δεξιότητες είναι με το μέρος σου, ίσως βρεις μια φιλία που θα κρατήσει χρόνια, ακόμα κι αν η δουλειά αυτή πάψει να υφίσταται. Με κάθε επισημότητα πλέον δεν είσαι ο νέος που παλεύει για την καθημερινότητά του. Είσαι ο σοβαρός ενήλικας, με υποχρεώσεις κι ευθύνες και το απολαμβάνεις. Πάλεψες γι’ αυτό και περίμενες αρκετό καιρό, μέχρι επιτέλους να γίνει πραγματικότητα.
Κεφάλαιο «πρώτη μέρα στη δουλειά». Ξυπνάς με ανάμεικτα συναισθήματα χαράς κι αγωνίας να σε κατακλύζουν. Το συνολάκι σε περιμένει κρεμασμένο έξω από την ντουλάπα, επιλεγμένο ήδη από την προηγούμενη μέρα, όπως έκαναν οι γονείς μας την πρώτη μας μέρα στο σχολείο. Ετοιμάζεσαι άρον-άρον και φτάνεις στον χώρο που πάσχισες ν’ ανήκεις. Δέος. Καμία λέξη δε φαίνεται πιο ταιριαστή για να εκφράσει το συναίσθημα που σε γεμίζει από την πρώτη στιγμή. Η πρώτη περίοδος είναι -κατά κανόνα- και η πιο δύσκολη κι αγχωτική. Είναι η πρώτη επαφή με έναν νέο επαγγελματικό χώρο, με νέους ανθρώπους, η πρώτη φορά που καλείσαι να θέσεις σε πρακτική εφαρμογή όση βιβλιογραφία έχεις αποστηθίσει τόσα χρόνια. Άραγε θυμάσαι τίποτα από τη σχολή, πέρα από το κυλικείο;
Σ’ αυτήν την πρώτη περίοδο θα βρεις τις απαντήσεις που ψάχνεις. Όλα θα μπουν στη θέση τους κι εσύ θα μπορέσεις ν’ ανταπεξέλθεις. Σίγουρα θα υπάρξουν λάθη και παραλείψεις, κανείς άλλωστε δε γεννήθηκε γνωρίζοντας τα πάντα, ούτε τα πανεπιστήμια σε προετοιμάζουν για την αγορά εργασίας. Οι εμπειρότεροι συνάδελφοί σου (οφείλουν να) είναι εκεί και να σε κατευθύνουν σ’ αυτά τα πρώτα σου βήματα. Σταδιακά ανακαλύπτεις πόσο διαφέρει η θεωρητική προσέγγιση του επαγγέλματός σου στις αράδες των ακαδημαϊκών συγγραμμάτων από όσα πραγματικά λαμβάνουν χώρα σ’ αυτό και ψάχνεις μικρά «μυστικά» που θα κάνουν τη δουλειά σου πιο εύκολη. Μην περιμένεις όλα να είναι ρόδινα. Θα κληθείς να αντιμετωπίσεις δυσκολίες που ίσως και να μη φανταζόσουν, είτε σε εργασιακό επίπεδο είτε σε συναδελφικό. Ωστόσο, ένα πράγμα μόνο έχει σημασία: μην παραιτηθείς και μην τα παρατήσεις. Δούλεψε σκληρά και μην αφήσεις καμία ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Είσαι εκεί. Είσαι ένας από τους ανθρώπους που κοιτάζοντας πίσω στα παιδικά σου χρόνια, που έλεγες «αυτό θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω» μπορείς να πεις ότι το κατάφερες. Κι αυτό δεν είναι λίγο.
Συντάκτης: Αγγελική Τσαγκαράκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
