Το κέρατο μετά από παραμέληση ποιον απ' τους δυο βαραίνει;

Οι ερωτικές σχέσεις είναι περίπλοκες. Για να λειτουργήσουν απαιτούν σεβασμό και κατανόηση, αμοιβαιότητα κι επικοινωνία. Σε κάθε περίπτωση, μια κρυφή παραδοχή πλανάται στον αέρα: «αν δε με καλύπτεις, θα ψάξω κάτι άλλο». Αυτό το «άλλο» έρχεται στη ζωή σου με τη μορφή ενός νέου προσώπου, που σου δίνει όλα όσα σου στερεί το ταίρι σου κι εσύ ενδίδεις, γνωρίζοντας καλά τις ηθικές προεκτάσεις της απιστίας σου. Όταν μαθεύεται ένα τέτοιο γεγονός οι ευθύνες επιρρίπτονται αυτόματα στο άτομο που διαπράττει το «έγκλημα», χωρίς κανείς να κοιτάξει τις αιτίες πίσω απ’ αυτό. Φυσικά δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες, ούτε επιδιώκουμε να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα. Υπάρχουν φορές που μοναδικό κίνητρο κάποιου για ν’ απιστήσει είναι η ματαιοδοξία του, η ακόρεστη επιθυμία του για επιβεβαίωση, ή ο πολυγαμικός χαρακτήρας του σε μια κοινωνία που δεν είναι έτοιμη να τον δεχτεί. Υπάρχουν, όμως κι άλλες περιπτώσεις που η απιστία λειτουργεί ως λύτρωση, ανακούφιση από μια δυσμενή κατάσταση, ίσως και μονόδρομος πριν τον χωρισμό. Είναι, άραγε, πάντα τόσο αδικαιολόγητη πράξη, όσο την κάνουν να φαίνεται;

Στο κέρατο, καμιά φορά, φταίνε κι οι δύο. Είναι σκληρό, δύσκολο, επώδυνο και σίγουρα μεγάλο πλήγμα για τον εγωισμό και την αυτοπεποίθηση του απατημένου, αυτό όμως δεν το κάνει λιγότερο αληθινό. Όταν πάψεις να διεκδικείς κάθε μέρα τον άνθρωπο δίπλα σου, όταν τον θεωρήσεις δεδομένο και σταματήσεις να του δείχνεις τoν έρωτα και την αγάπη σου, τότε φταις κι εσύ που θα ψάξει και θα ενδώσει σε κάτι άλλο. Εάν ήσασταν σε μια συναισθηματικά ασφαλή σχέση, εάν τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζονταν με ώριμο διάλογο, εάν τα παράπονα δεν κρύβονταν κάτω από το χαλί, εάν ο έρωτας συνέχιζε να είναι δυνατός και να πορεύεται παράλληλα με την αγάπη σας, κανείς δε θα απιστούσε. Όταν, όμως, το ενδιαφέρον εκλείπει, όταν κάθε προσπάθεια πέφτει στο κενό, όταν οι σκέψεις και τα συναισθήματά σου αποδεκατίζονται κι υποβαθμίζονται στον χείριστο δυνατό βαθμό, όταν καταλήγεις σκιά του εαυτού σου καθώς ξοδεύεις κάθε ρανίδα ενέργειας στη διατήρηση της σχέσης σου με όποιο κόστος, το μυαλό κι η καρδιά ψάχνουν τρόπους να ξεφύγουν. Ο άνθρωπος δίπλα σου κάνει τα αδύνατα δυνατά για να σε σπρώξει σε ξένα λιμάνια, καμιά φορά μάλιστα με τρόπους τόσο έντονους που σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι αν ακόμη σε θέλει.

Ο ενθουσιασμός και το ενδιαφέρον δε γνωρίζουν φραγμούς, ούτε σου χτυπούν την πόρτα και ζητούν την άδειά σου να περάσουν στη ζωή σου. Έρχονται απρόσμενα, εκεί που δεν το περιμένεις, ύπουλα καμιά φορά και σε ξυπνάνε από έναν συναισθηματικό λήθαργο. Σου μαθαίνουν ξανά πώς είναι να σε νοιάζονται, να σε διεκδικούν, να σ’ ακούνε, να είναι εκεί για εσένα, να σε κάνουν να νιώσεις ότι ακόμη αξίζεις να σε ποθούν. Όμως εσύ είσαι σε σχέση. Συχνά αναρωτιέται κανείς γιατί δε χωρίζουν τα ζευγάρια πριν ένας από τους δύο συνεχίσει μ’ ένα άλλο ταίρι κι ίσως η απάντηση να είναι πιο απλή απ’ όσο φανταζόμαστε: φόβος. Δεν έχουμε το θάρρος να σταθούμε απέναντι στη σχέση μας και να πούμε «βρήκα κάτι καλύτερο, φεύγω». Κυρίως δεν μπορούμε να πούμε -λόγω ενοχών- «δε φταίω εγώ, εσύ φταις».

Κι έτσι απλά ενδίδουμε στο καινούργιο, το συναρπαστικό, το άγνωστο που μας καλεί να το εξερευνήσουμε. «Τώρα πού πήγαν οι τύψεις;» θ’ αναρωτηθεί κανείς, όμως εσύ το ξέρεις καλύτερα απ’ όλους ότι ζουν μέσα σου κάθε στιγμή. Σε τρώνε σαν σαράκι και δε σ’ αφήνουν να χαρείς τις στιγμές σου. Νιώθεις άσχημα που προδίδεις τη σχέση σου, που δε βρίσκεις το θάρρος να το λήξεις, κι ας ξέρεις μέσα σου ότι ήσασταν δυο που με τον τρόπο σας φέρατε αυτό το αποτέλεσμα. Ξέρεις τι σου έλειπε και ξέρεις πόσο πάσχισες να το βρεις ξανά στον άνθρωπό σου. Βρήκες μόνο τοίχους, καμία αναγνώριση των προβλημάτων, καμία διάθεση να βρεθεί μια λύση στο τέλμα σας. Γύρισες το κεφάλι και βρήκες δυο χέρια ανοιχτά να σε περιμένουν, να σου δείχνουν ότι σε θέλουν, ότι σ’ αυτά θα βρεις τους συναισθηματικούς και σαρκικούς πόθους σου κι αποφάσισες να κρυφτείς μέσα τους. Δε θα έπρεπε να σε κρίνουν τόσο αυστηρά γι’ αυτό.

Η αποξένωση των ζευγαριών κι η έλλειψη επικοινωνίας είναι μείζονα ζητήματα στις σύγχρονες σχέσεις. Σίγουρα η απιστία δεν είναι η δέουσα αντίδραση μπροστά στα προβλήματα, μπορεί όμως υπό προϋποθέσεις να γίνει κατανοητή. Στη ζωή μας χρειαζόμαστε πληρότητα κι από τον άνθρωπο δίπλα μας ζητάμε έρωτα, πόθο, ενδιαφέρον, αγάπη, επικοινωνία, όλα στο μέγιστο, επιδιώκοντας παράλληλα να τα προσφέρουμε κι εμείς εξίσου. Όταν κάτι από αυτά εκλείψει, μπορεί κάποιος να το αναζητήσει αλλού κι οι υπόλοιποι δε θα έπρεπε να τρέξουν να λιθοβολήσουν.

Δεν μπορεί κανείς να ξέρει τι συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες. Ένα φαινομενικά ιδανικό ζευγάρι ίσως να μην μπορεί να συζητήσει τα προβλήματά του, ένας από τους δύο να εθελοτυφλεί μπροστά στις συναισθηματικές ανάγκες του άλλου ή και να μην τις αναγνωρίζει, να έχουν αφήσει τη ρουτίνα να τους παρασύρει σ’ ένα συρφετό αδιαφορίας και στατικότητας. Τότε ένας από τους δύο θα απιστήσει. Σίγουρα φταίει που δε φρόντισε πρώτα να λήξει τη σχέση, να είναι ηθικά σωστός και να μην πληγώσει το ταίρι που τόσο καιρό είχε δίπλα του. Σίγουρα όμως φταίει κι ο άλλος που τον άφησε να φύγει, που δεν άκουσε τις ανάγκες του, που έπαψε να δείχνει τα όποια συναισθήματά του, που έδιωξε, τελικά, το ταίρι του από δίπλα του. Σε κάθε ιστορία απιστίας υπάρχουν δύο όψεις.