Όλοι μας έχουμε κάποια στιγμή πιστέψει ότι γνωρίσαμε τον, φαινομενικά, τέλειο άνθρωπο για εμάς, χωρίς να υπάρχει κάποια λογική εξήγηση πάνω σ’ αυτό. Ακόμα κι αν δεν έχουμε ίδια γούστα, ακόμα κι αν εκφραζόμαστε με εντελώς διαφορετικούς τρόπους, ακόμα κι αν τίποτα δε φαίνεται να μας ενώνει ως προσωπικότητες, κάτι σ’ αυτό το άτομο μας κάνει να το βλέπουμε σαν τον ιδανικό σύντροφο. Στην τελική, απλώς το γουστάρουμε, βρε αδερφέ και θα κινήσουμε γη κι ουρανό για να είμαστε μαζί. Μέχρι πού, όμως, είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε για να είμαστε μαζί μ’ έναν τέτοιο άνθρωπο και τι μπορεί να μας μάθει αυτό για τον ίδιο μας τον εαυτό;
Κατά γενική ομολογία, με τον καιρό τα ζευγάρια αρχίζουν να μοιάζουν μεταξύ τους. Υιοθετούν ο ένας από τον άλλο συνήθειες, λεξιλόγιο, ακόμα κι εκφράσεις και τις περισσότερες φορές, αυτή είναι μια διαδικασία που λαμβάνει χώρα σταδιακά κι υποσυνείδητα και μεταξύ μας, δημιουργεί πολύ γλυκές εικόνες και στιγμές. Αλλά τι συμβαίνει όταν εσύ επιχειρείς επί τούτου να ταυτιστείς μ’ έναν άλλον άνθρωπο, απλώς επειδή τον θέλεις;
Ξεκινάς δειλά- δειλά να παρακολουθείς τα χόμπι του. Μαθαίνεις γι’ αυτά κι ίσως και να επιχειρήσεις να τα κάνεις και δικά σου. Λες ψέματα στον εαυτό σου ότι αυτό το πράγμα σε γεμίζει και σ’ ευχαριστεί, ενώ στην πραγματικότητα προσπαθείς να σου το επιβάλεις για να έχεις έστω ένα κοινό σημείο με το άτομο που σε ενδιαφέρει. Ενίοτε παραγκωνίζεις τα δικά σου ενδιαφέροντα, ακόμα και τους ανθρώπους με τους οποίους τα μοιραζόσουν, για να περάσεις περισσότερο χρόνο σε κάτι που γεμίζει κάποιον άλλον κι όχι εσένα.
Το ίδιο σχεδόν μονοπάτι ακολουθείς και σ’ άλλες πτυχές της καθημερινότητας. Από την ώρα που πας για καφέ και το αγαπημένο σου στέκι, μέχρι τον τρόπο που μιλάς και το γούστο σου στη μουσική, όλα τα «κουτάκια» που σε προσδιορίζουν αλλάζουν σχήμα για να χωρέσουν στα «θέλω» κάποιου άλλου, που δεν κάνει καμία αντίστοιχη κίνηση για σένα. Ίσως να μην το αντιλαμβάνεσαι καν, όμως χάνεις τον εαυτό σου.
Χάνεσαι σ’ έναν αγώνα δρόμου με μόνο έπαθλο το άτομο που σ’ ενδιαφέρει και, πράγματι, μπορεί και να το κερδίσεις. Ίσως όλος αυτός ο κόπος σού φέρει αποτέλεσμα και να έχεις δίπλα σου το πολυπόθητο ταίρι σου. Τότε, όμως, οι καταστάσεις γίνονται ακόμα πιο δυσχερείς. Προσκολλάσαι πάνω στο άτομο που τόσο πολύ ήθελες και ξεχνάς εντελώς πώς ήσουν πριν μπει στη ζωή σου. Ξαφνικά βρίσκεσαι σε μια διαρκή κατάσταση αναμονής. Ακόμα κι η παρέα σου έρχεται σε δεύτερη μοίρα γιατί θέλεις τόσο πολύ να περνάς χρόνο με τη νέα σου σχέση, που όλη σου η καθημερινότητα προσαρμόζεται στα δικά της ωράρια. Αδιαφορείς για πράγματα που άλλοτε συζητούσες με θαυμασμό, γίνεσαι σκιά του εαυτού σου, ένα πιόνι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα κάποιου άλλου.
Ώσπου κάποια στιγμή βγαίνεις από τον λήθαργο. Εάν τα κατάφερες μέσα από πολλή δουλειά με τον εαυτό σου κι ατελείωτες εσωτερικές συζητήσεις, σου αξίζουν πολλά μπράβο. Δεν είναι εύκολο να δεις πίσω από το παραπέτασμα του έρωτα, ενώ είναι ακόμα πιο δύσκολο να δεις πόσο διαφορετική είναι αυτή η ψευδοέκδοση του εαυτού σου από αυτό που πραγματικά είσαι. Αν, από την άλλη, χρειάστηκες λίγα χαστούκια (μεταφορικά) από ανθρώπους που πραγματικά σ’ αγαπάνε και σε νοιάζονται μέχρι να παραδεχτείς στον εαυτό σου την αλήθεια, μπράβο και σε σένα γιατί σημασία σε τέτοιες περιπτώσεις έχει το αποτέλεσμα κι αυτό είναι το ίδιο.
Κάθε κύτταρο του κορμιού σου ζητάει να πετάξει από πάνω του τα φύκια που του φόρεσες για μεταξωτές κορδέλες. Μα τι κάνεις τόσο καιρό; Τι προσποιείσαι πως είσαι και κυρίως, για ποιον; Όσο συνειδητοποιείς πόσα έχεις αλλάξει για έναν άλλο άνθρωπο σε πιάνει φρίκη. Το χειρότερο όλων, μάλλον, είναι πως αυτή σου η υπέρμετρη προσπάθεια δε βρήκε κάποιο αντίκρισμα. Κάθε αλλαγή, μικρή ή μεγάλη, πάνω σου αντιμετωπιζόταν σαν κάτι τετριμμένο. Σαν να εννοείται ότι εσύ είσαι το άτομο που θα πρέπει ν’ αλλάξει για να ταιριάξει με το άλλο. Δε δουλεύουν, όμως, έτσι οι σχέσεις και μέσα σου το ξέρεις καλά. Θέλεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που να σε θέλει εξίσου και το ταίριασμα να έρχεται αβίαστα. Θέλεις κάποιον που σε θέλει γι’ αυτό που είσαι, όχι γι’ αυτό που προσπαθείς να γίνεις. Όσο τα σκέφτεσαι αυτά, συνειδητοποιείς πόσο πολύ σου έχουν λείψει όλα όσα, κάποτε, σε χαρακτήριζαν. Επιστρέφεις στα παλιά σου λημέρια και μαζί με όλα όσα είχες αφήσει πίσω, βρίσκεις και το ειλικρινές, αυθεντικό χαμόγελό σου. Δε θέλεις να γυρίσεις πίσω στην τροποποιημένη σου εκδοχή. Δεν είσαι αυτό και το ξέρεις καλά.
Μπορεί να έχασες πολύ χρόνο από τη ζωή σου, όμως πλέον την κρατάς ξανά στα χέρια σου. Σε βρήκες και δεν επιτρέπεις σε κανέναν και σε τίποτα να σε χάσεις ξανά. Αυτό που πραγματικά αξίζει να κρατήσεις είναι η ουσία του εαυτού σου. Μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία ανακάλυψες τα όριά σου κι επανεκτίμησες καταστάσεις. Συνειδητοποίησες πόσο είχες χαθεί στα δίχτυα κάποιου άλλου και πόση απελευθέρωση νιώθεις τώρα. Όλα αυτά που σε χαρακτηρίζουν αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη αξία και το βλέπεις. Κάθε άνθρωπος έρχεται στη ζωή μας για να μας μάθει κάτι κι εσύ μόλις πήρες το πιο σημαντικό μάθημα: ποιος είσαι στ’ αλήθεια.
Συντάκτης: Αγγελική Τσαγκαράκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
