Χωρίζοντας για έναν άλλον άνθρωπο δε σημαίνει πως δεν πονάς

Είσαι σε σχέση. Κατά τη διάρκειά της γνωρίζεις κάποιο άλλο άτομο που αμέσως κάνει την καρδιά σου να χτυπά, φέρνει πεταλούδες στο στομάχι σου και λύνονται τα γόνατά σου στο άκουσμα του ονόματός του. Αποφασίζεις να χωρίσεις για να κυνηγήσεις αυτό το καινούριο που σε προσκαλεί και σε περιμένει. Άραγε πονάς όταν αφήνεις τον άνθρωπο που είχες δίπλα σου μέχρι χθες, ή νιώθεις μια ηρεμία -ίσως και λύτρωση- που θα είσαι ελεύθερος ν’ ακολουθήσεις αυτό που πραγματικά ζητάει η καρδούλα σου; Αν κάποιος καταφέρει να βρει μια ξεκάθαρη απάντηση σ’ αυτό, ας μας κάνει την τιμή να μας ενημερώσει κι εμάς που ταλανιζόμαστε.

Κατά κανόνα μια ερωτική σχέση που λήγει για τρίτο πρόσωπο ακολουθεί την πορεία «ενθουσιασμός- ρουτίνα- ξενέρα- νέο ενδιαφέρον- χωρισμός». Πώς γίνεται, λοιπόν, να πονάς για κάτι που μέσα σου έχει τελειώσει; Προσπαθώντας ν’ απαντήσω στο ερώτημα αυτό, σκέφτηκα πώς θα ήταν ν’ απευθύνομαι, στον έρωτα εκείνο.

«Αφού μου έχεις τελειώσει, γιατί ακόμα πονάω; Γιατί κλαίω και δεν μπορώ να σε κοιτάξω στα μάτια, ενώ σ’ αφήνω για να προχωρήσω; Μη με θεωρήσεις τρελό, αλήθεια σ’ αγάπησα. Πάντα θα ζεις μέσα μου και μόνο με γλύκα θ’ αναπολώ τις στιγμές μας. Είναι, όμως, άδικο και για τους δυο να παλεύουμε για κάτι τελειωμένο.

Με λες εγωιστή που κλαίω, που υποφέρω για κάτι που ο ίδιος επιλέγω να κάνω. Πονώ γι’ αυτό που ήμασταν στην αρχή μας. Πονώ γι’ αυτά τα πρώτα βλέμματα, την πρώτη αγκαλιά, το πρώτο φιλί. Θυμώνω για το πώς αφήσαμε να γίνουν τα πράγματα. Τα βάζω με μένα που δεν πάλεψα όταν είδα τα πρώτα σημάδια. Περνούσαν οι ζωές μας μ’ εμάς απόντες. Τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά ο ένας από τον άλλον, εγκλωβισμένοι σε μια ατέρμονη ρουτίνα, σ’ έναν κόσμο απόμακρο: Σπίτι, δουλειά, κινητό και πάλι τούμπαλιν. Δεν είναι έτσι οι ζωές στα 24.

Δε με γελάς, τα έβλεπες κι εσύ. Παρακολουθούσαμε τον ξεπεσμό μας σαν θεατές, ανήμποροι, από φόβο ίσως, να δράσουμε εγκαίρως. Ίσως και να μην πιστεύαμε πως δυο άνθρωποι σαν εμάς θα ζητούσαν -και θα έψαχναν- κάτι παραπάνω. Κανείς, όμως, αγάπη μου δεν αξίζει τη μετριότητα. Κι εγώ δε θα κουβαλώ άλλο την ενοχή που θέλω να ζήσω τη ζωή με το κουτάλι. Να πάω σε μέρη που δεν έχω φανταστεί, να γνωρίσω ανθρώπους ξένους, να γελάσω δυνατά ως το πρωί, δίπλα σε μια φωτιά στην παραλία. Να ξέρεις, ήθελα πολύ να σ’ έχω δίπλα μου σ’ αυτό το ταξίδι. Ή μάλλον, ήθελα δίπλα μου την αρχική εκδοχή σου, αυτήν που γνώρισα κι αγάπησα.

Δεν ήσουν αυτός ο άνθρωπος πια. Ο άνθρωπος που επιθυμώ δεν έχει τη μορφή σου. Ποτέ μου δε θέλησα να σε πληγώσω, γι’ αυτό με βλέπεις να παλεύω να βάλω τη σκέψη μου σε μια σειρά. Πώς να σε κοιτάξω και να σου πω «όσα έψαχνα τα βρήκα αλλού»; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά Ότι αυτό το «αλλού» θα έχει καλύτερο μέλλον από το δικό μας. Θέλω, όμως, να το ζήσω. Πες με εγωιστή, τρελό, ανισόρροπο. Μίσησέ με, σε παρακαλώ γιατί δεν μπορώ να το κάνω άλλο εγώ στον εαυτό μου. Μόνο έτσι θα μας το κάνεις πιο εύκολο.

Είναι κι αυτό μια άποψη σε τέτοιες περιπτώσεις. Μαζί με την υποκρισία. «Μα πώς μας λες ότι υποφέρεις, ενώ ήδη η καρδιά σου ανήκει αλλού;» Αυτό που δεν ξέρουν, είναι πόσο πάλεψα να κρατήσω την καρδιά μου εδώ, δίπλα σου. Να μην της επιτρέψω να βρει αυτό που λαχταρά. Να της επιβάλλω να σε θέλει. Να τη μάθω να είναι ικανοποιημένη με το μέτριο. Να κλείνω τα μάτια σε όσα επιθυμώ. Να κοροϊδεύω τον εαυτό μου μέρα νύχτα ότι είναι καλά.

Κράτα μόνο αυτό κι αν κάποτε ένιωσες για μένα όλα όσα είπες, θα σου είναι αρκετό. Θα είμαι καλά μαζί του. Δεν ξέρω για πόσο. Ξέρω όμως, διάολε, πως θέλω να το μάθω! Άργησα, αλλά κατάλαβα πως πια δεν είσαι όσα θέλω. Συγγνώμη που μας απογοήτευσα, συγγνώμη που με βλέπεις σ’ αυτά τα χάλια, ενώ εγώ σ’ εγκαταλείπω. Συγγνώμη που γίνομαι σκληρός μαζί σου. Πνίγομαι. Προσπάθησε να με καταλάβεις. Πνίγομαι και ξαφνικά είδα μια σανίδα σωτηρίας. Πες μου την αλήθεια. Εσύ δε θα την άρπαζες;»

Τελικά ναι και δύσκολο είναι και τρομερά επώδυνο ν’ αφήνεις έναν άνθρωπο για να είσαι με κάποιον άλλον. Ένα κομμάτι σου πάντα θα μένει πίσω ν’ αναρωτιέται γιατί. Αν, λοιπόν, ποτέ σας αφήσουν για κάποιον άλλο, μη θυμώσετε. Πάρτε τον χρόνο σας, πονέστε, δείτε όμως την αντικειμενική διάσταση της κατάστασης. Σε βάθος χρόνου ο χωρισμός μόνο ωφέλιμος θα είναι. Ο άνθρωπος που πιστεύατε μέχρι χθες πως είναι η ευτυχία σας, κάνει χώρο για την πραγματική ευτυχία. Κι όση ενοχή κι αν υπάρχει στο ν’ αφήνεις κάποιον που αγάπησες, αξίζει πολύ περισσότερο απ’ το να πουλάς τον εαυτό σου πολύ, πολύ φθηνά.