Απόψε θα ρίξω τις ευθύνες μου στα φεγγάρια. Στα αστέρια και στους ουρανούς. Η ιστορία έχει δείξει πως εκείνοι μπορούν να τα σηκώσουν όλα.
Φωτίζει απόψε τόσο η νύχτα που δεν αντέχω να βλέπω τις βρώμικες ψυχές μας να λερώνουν κι άλλα πατώματα, κι άλλες ζωές, κι άλλους μέλλοντες.
Λερώσαμε τόσους παρατατικούς, δε σου αρκεί;
Τίποτα δεν σου αρκούσε. Και απόψε θα χαρίσω τις ευθύνες μου αλλού.
Εγώ δεν τις ξαναγγίζω, όπως δεν θα ξαναγγίξω κι εσένα.
Εσύ αγνοείς την ύπαρξή τους.
Θα τα μοιράσω στους αιθέρες. Σε πρώτο ενικό. Σε ευθύ λόγο. Ευθύ και δηλωτικό. Μ ακούς; Έχει κι αεράκι απόψε. Θα φτάσουν γρήγορα. Τις έχω συστημένες. Τις πλήρωσα. Διπλά και τριπλά.
Θα γυρίσω πίσω. Θα τρέξω, να σωθώ και να απεγκλωβιστώ. Να ελευθερωθώ και να αγαπηθώ. Να με αγαπήσω απ’την αρχή και να τα ξαναχτίσω όλα.
Να μάθω καινούριες λέξεις. Όπως το φύγε, το προχώρα, το τέλος.
Απόψε θα ρίξω τις ευθύνες μου στα φεγγάρια. Δε μιλούν, δεν παραπονιούνται. Τα νιώθουν και τα καταπίνουν. Τα σβήνουν και προχωρούν.
Απόψε θα φροντίσω να τους κάνω δάσκαλούς μου, να γονατίσω εμπρός τους και να τα ρουφήξω όλα.
Να μάθω να καταπίνω άδολα παρελθόντα.
Να ξυπνήσω, να λείπουν και να μάθω μόνη μου να τα σηκώνω όλα.
Μόνη μου.
Συντάκτης: Σπυριδούλα Γεωργοκίτσου
