Ταινίες δεν βλέπω, με κουράζουν, γεμίζω απορίες και πάντα ζητώ περιλήψεις. Ολοκληρωμένες ταινίες λίγες φορές να έχω δει, μα αποσπάσματά τους ρουφάω κατά καιρούς όσο περισσότερα μπορώ.
Τις προάλλες έπεσα πάνω στην σκηνή του τάνγκο από το «Άρωμα Γυναίκας» με τον Αλ Πατσίνο.
– Θες να μάθεις να χορεύεις τάνγκο;
– Τώρα;
– Σου προσφέρω τις υπηρεσίες μου ελεύθερα, τι λες;
– Νομίζω πως φοβάμαι.
– Τι;
– Φοβάμαι μηn κάνω κάποιο λάθος.
Κι εκεί πάτησα το pause.
Πόσο τα φοβούνται οι άνθρωποι τα λάθη;
Γιατί μας τα έχουν περάσει εκφοβιστικά μέσα στο νου;
Γιατί μας λένε κάν’το μόνο και μόνο για να μάθεις το σωστό;
Οι άνθρωποι δε μαθαίνουν από τα λάθη τους το σωστό, μαθαίνουν να φοβούνται να κάνουν λάθη. Και είναι τόσο εγκλωβιστικός και αποπνιχτικός αυτός ο φόβος. Μας πηγαίνει τόσο πίσω, μας κάνει δειλούς και σκέτα ανθρωπάρια.
Ο φόβος του πιθανού λάθους είναι αυτός που στερεί την φόρα της ζωής.
Και τα λάθη δε γίνονται μαθήματα. Δε μιλάμε για γραμματική ή φυσικοχημείες, δε μιλάμε για κανόνες και νόμους, μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις. Εκεί τα λάθη είναι σκέτα παθήματα. Παθήματα με τη θετική έννοια, όχι με την έννοια της συμφοράς ή του άτυχου συμβάντος.
Τα λάθη είναι πλούσια παθήματα και οι άνθρωποι οφείλουμε να τα κυνηγάμε. Είναι το κερασάκι της ζωής, αυτό που της δίνει κίνητρο και την βγάζει απ΄ την ρουτίνα.
Ο άνθρωπος, όπως λέει ο Φρόιντ, γεννιέται με ορμές και οι ορμές αυτές περικλείουν ένστικτα, τάσεις και ορμητικές καταστάσεις.
Το λάθος είναι απόλαυση, είναι σκέτη πρόκληση.
Γιατί φοβούνται οι άνθρωποι να κάνουν λάθη ενώ θα έπρεπε να τα επιζητάνε και να βουτάνε μέσα σ΄ αυτά;
Γιατί φοβόμαστε τη γεύση που θα πάρει η ζωή μας και την αφήνουμε ανάλατη και απιπέρωτη;
Ορμάτε άνθρωποι στο λάθος, δίχως φόβο μα με πάθος. Διαψεύστε όλα εκείνα τα κλισέ. Διαψεύστε τους ίδιους σας τους εαυτούς. Πέφτοντας στα λάθη κάνετε μια μικρή εσωτερική επανάσταση.
Τα λάθη των ανθρώπων δεν είναι διδακτικά. Κανείς δεν έμαθε επειδή φοβήθηκε. Κανείς δεν έμαθε με τη μέθοδο της αποφυγής. Κανείς δεν έμαθε ακολουθώντας την φράση «Κάντο και θα δεις».
Απολαύστε τα λάθη σας. Μη τα φοβάστε. Δείτε θερμά και τα λάθη των άλλων.
Κι άμα αντέχετε προκαλέστε τα.
Αγκαλιάστε το ανορθόδοξο.
Γύρισα και πάτησα το play.
Ο Αλ Πατσίνο σήκωσε την ντάμα του κι εκείνη άφησε τους φόβους περί λάθους στο τραπέζι. Δοκίμασε όσα την τρόμαζαν και βγήκε αλώβητη.
Μοιάζουν οι ανθρώπινες σχέσεις άραγε με ένα τάνγκο; Είναι τόσο εύκολη η ζωή ή τόσο εύκολος ο χορός; Και γιατί επιδιώκουμε και στα δύο το κοινωνικά/φαινομενικά ορθό; Ποιος είναι εκείνος που όρισε ποιο να είναι το λάθος και ποιο το σωστό και μας επιπλήττει όταν πατάμε το πρώτο;
Και τελείωσε η πεντάλεπτη σκηνή και ήταν σα να είχα δει πέντε ταινίες μαζί.
Ακούγοντας το κομμάτι να παίζει σιγοψιθύριζα στον εαυτό μου πως το λάθος μας μαγνητίζει, ας του χαμογελάσουμε κι ας το δοκιμάσουμε. Ας γεμίσουμε το μέσα μας με πάθη, ας πλουτίσουμε.
Ας εκτεθούμε και ας ριχτούμε αγκαλιά με τα λάθη μας στις μεγαλύτερες πίστες της ζωής.
Χωρίς να περιμένουμε κανενός το χειροκρότημα.
Συντάκτης: Σπυριδούλα Γεωργοκίτσου
