Tο σώμα θέλει, η καρδιά όμως δεν ακολουθεί

Στις ρομαντικές ταινίες τα δρώμενα ακολουθούν πάνω κάτω το ίδιο μοτίβο· παρόμοια σε καθεμιά, με ξεχωριστές πινελιές για να διαφοροποιούνται ίσα ίσα. Το στόρι μιλάει, συνήθως, για δύο ανθρώπους διαφορετικούς μεταξύ τους, οι οποίοι γνωρίζονται, μαθαίνουν ο ένας τον άλλον, εξελίσσονται μαζί κι εν τέλει αποκτούν αμοιβαία συναισθήματα. Σαν γνήσιος σινεφίλ που τιμά τα κινηματογραφικά του παντελόνια ενθουσιάζεσαι κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη φορά. Στην πραγματική ζωή, ωστόσο τα plot twist έρχονται και παρέρχονται.

Μη βασισμένη σε καλογραμμένο σενάριο πασπαλισμένο με σκόνη Χόλιγουντ, η πραγματικότητα μπορεί να βρει εσένα κι αυτόν που αποκαλείς άνθρωπό σου να μοιράζεστε τίποτα παραπάνω παρά μόνο σαρκικό πόθο. Στην περίπτωση αυτή, η συναισθηματική ζεστασιά που απαντάται στα ρομάντζα παραδίδει τα σκήπτρα στο τυπικό άγγιγμα του κορμιού. Εκεί όπου έλκονται μονάχα τα σώματα κι απουσιάζει η προσκόλληση. Φαινομενικά αδύνατο για τους αισθηματίες. Ίσως, όμως και να δουλεύει για κάποιους από εμάς που δεν το κατέχουμε το άθλημα.

Όταν βρισκόμαστε εκτεθειμένοι σε καταστάσεις που μας τρομάζουν και μας ζορίζουν, είναι στη φύση μας να επιλέγουμε, συνήθως το εύκολο μονοπάτι. Εκείνο που γνωρίζουμε ότι θα μας οδηγήσει στη λιγότερο επώδυνη επιλογή με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, στο δίχτυ ασφαλείας μας. Η εύκολη λύση, εν προκειμένω, δε θα μπορούσε να υπακούει παρά σε μία και μόνο φράση: “no strings attached”. Χωρίς δεσμεύσεις, υποχρεώσεις και συναισθηματικά roller coaster, θεωρούμε ότι προστατεύουμε πρώτα τον εαυτό μας από το να πληγεί ανεπανόρθωτα κουβαλώντας από σχέση σε σχέση το τραύμα, αλλά κι το άτομο που έχουμε απέναντί μας, αφού βέβαια έχουμε ξεκαθαρίσει τη θέση μας.

Ενεργοποιούμε, με λίγα λόγια, έναν αμυντικό μηχανισμό. Υψώνουμε τείχη γύρω από το κάστρο που περίτεχνα έχουμε χτίσει με σκοπό να μην τα προσπεράσει κανείς. Αποφεύγουμε να έρθουμε κοντά με το άτομο που μπορεί να μας κάνει ευάλωτους και να ελαττώσει τις άμυνές μας ή να γκρεμίσει τα τείχη μας. Γιατί αυτό πολύ απλά, μπορεί κάλλιστα να είναι η καταστροφή μας.

Δεν αποκλείεται να πρόκειται και για ασυμφωνία χαρακτήρων. Ας μην υποτιμάμε τούτη την πιθανότητα. Συμβαίνει και στις καλύτερες προσωπικότητες εκεί έξω να αδυνατούν να βρουν κάποιον με τον οποίο να κάνουν το απόλυτο ματσάρισμα. Δεν είναι λίγες οι φορές που πέφτουμε με τα μούτρα στο ενδεχόμενο μια νέας σχέσης μόνο για να ανακαλύψουμε ότι ο συνδυασμός μπάζει από παντού. Το μόνο που φαίνεται να λειτουργεί είναι η συναισθηματική απόσταση, όχι όμως και η σωματική.

Η ένωση των σωμάτων πραγματοποιείται άνευ εμποδίων που σχετίζονται με θέματα καρδιάς. Γιατί αυτό που κρατά τις ισορροπίες σε τόσο αβέβαιες στιγμές είναι ο βαθμός εμπλοκής αυτού του οργάνου και το κατά πόσο είμαστε σε θέση να το κοντρολάρουμε ή όχι. Ας αναρωτηθούμε, έχει όντως φτάσει σε τέτοιο επίπεδο η ανθρώπινη νοημοσύνη, ώστε να θέτουμε τόσο αβίαστα ένα πλαφόν, ένα φίλτρο σε δυνάμεις που μας ξεπερνούν;

Στην τελική, αν δεν καταλήξουμε σε κάποια από τα προηγούμενα, απλά δεν ταιριάζουμε σε τίποτα άλλο πέρα από τα παιχνίδια κάτω από το σεντόνι. Είναι σοφότερο να το αποδεχτούμε όσο νωρίτερα γίνεται παρά να καίμε το μυαλουδάκι μας βαδίζοντας στα τυφλά. Όταν δεχόμαστε καταστάσεις έτσι όπως ακριβώς είναι με βάση την πραγματικότητα –σκληρή, αλλά παραμένει πραγματικότητα– νιώθουμε μια ανακούφιση, βρε αδερφέ. Ξέρουμε, πλέον τι μας γίνεται, το πού οδεύουμε, το πώς κινούμαστε και το τι πράττουμε από δω και πέρα. Ας το βαφτίσουμε αυτογνωσία ή όπως αλλιώς θέλουμε.

Το μόνο σίγουρο είναι το εξής· όταν περάσουμε με επιτυχία αυτό το στάδιο, τότε θα ξεδιπλωθούν μπροστά μας δυνατότητες κι ένα μενού επιλογών που κρύβονταν πίσω από ένα πλήθος αναστολών, τα οποία κουβαλούσαμε κατά καιρούς. Ένα ακόμα δίδαγμα μας λέει ότι δεν κυλούν τα πάντα όπως στον μαγικό κόσμο του κινηματογράφου. Θα υπάρχουν και οι ανατροπές. Μέρος της ζωής είναι κι αυτές.